Δεκέμβρης του 2011, κι ο μήνας 17. Σήμερα δεν είναι όποια κι όποια μέρα για μένα. Σαν σήμερα πέρυσι κυκλοφόρησε η Ρώμη. Σαν σήμερα δηλαδή, ήταν η παρουσίαση δίσκου στα Γιάννενα και δόθηκαν τα πρώτα αντίτυπα. Ήταν όλοι τους εκεί. Παίζαμε εμείς, οι Jolly Roger κι ο Μέγας. Πρώτα ένα ντοκιμαντέρ, δυο λόγια μετά, live και ακολούθησε πάρτυ. Ωραία γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο από τα 17 μου, κάθε Δεκέμβρης με βρίσκει στα Γιάννενα. Έτσι και τώρα. Χειμώνας κρύο, εμείς και εμείς. Χαμένοι σε στίχους και μουσικές. Από αλάνες σε τσιπουράδικα, σε σπίτια και πολιτικές κουβέντες. Είναι λοιπόν μια σημαδιακή μέρα για μένα και για να την τιμήσω θα σας χαρίσω ένα αμιξάριστο ακυκλοφόρητο κομμάτι της Ρώμης. Όπως σας είχε συνηθίσει η Ρώμη. Από τα έγκατα.
Ταχυπαλμία, φόβος, άγχος και δυστυχία.
Δείχνεις αλήτης, μα κατά βάθος είσαι κυρία.
Γυρνάς στην κοινωνία, εισπνέεις δυσοσμία,
καταπίνεις, προχωράς μες στην υπέρτατη βλακεία.
Ξέρω δεν είσαι καλά, τα χάπια είναι γοητευτικά,
γλυκά τα ηρεμιστικά, μαρτυρική η αϋπνία.
Έτρεξες σε γιατρούς, είναι όλα μάταια.
Κλεισμένος στο δωμάτιο, μέρες περνάν στο πάτωμα.
Καφές, μερέντα κι ανακάτεμα. Μνήμες για πλάνεμα,
παλιοί σου στίχοι τριγυρνούν, γέννησες σκάλωμα.
Ήτανε κάποτε αλλιώς τα πράγματα.
Ήσουνα έτοιμος τότε να πάρεις άρματα.
Έβλεπες αίματα, μύρια καθάρματα,
μα πριν σκοτώσεις μαλάκα έφαγες σκάλωμα!
Και όλα βαίνουν κατ'ευχήν,
γίνεσαι κάθε μέρα πιο αναίσθητος από ότι ήσουν πριν.
Φεύγουν τα νεύρα, τα μάτια κλείνουν.
Ηλίθιοι περαστικοί σε μιλούν σε γνωρίζουν.
Ψάχνεις δουλειά, χάνεις χαμόγελο,
μπήκες στο πρόγραμμα, και είναι ολόιδιο,
με τον γονιών σου και είναι επώδυνο,
που συμβιβαστικές, είσαι στο όριο.
Ακούς μια απελπιστική κραυγή
"δυο βήματα μπροστά μαλάκα κι ότι ήσουνα θα εξαφανιστεί".
Μα εγώ βαριέμαι, θέλω ησυχία.
Ο μόνος θόρυβος θέλω να'ναι ήχος ταινίας.
Κι από μια κάμερα ασφαλείας καταγράφεται
σε κάθε σπιτικό το χρονικό της ανίας.
Ταχυπαλμία, φόβος, άγχος και δυστυχία.
Δείχνεις αλήτης, μα κατά βάθος είσαι κυρία.
Γυρνάς στην κοινωνία, εισπνέεις δυσοσμία,
καταπίνεις, προχωράς μες στην υπέρτατη βλακεία.
Ξέρω δεν είσαι καλά, τα χάπια είναι γοητευτικά,
γλυκά τα ηρεμιστικά, μαρτυρική η αϋπνία.
Έτρεξες σε γιατρούς, είναι όλα μάταια.
Κλεισμένος στο δωμάτιο, μέρες περνάν στο πάτωμα.
Καφές, μερέντα κι ανακάτεμα. Μνήμες για πλάνεμα,
παλιοί σου στίχοι τριγυρνούν, γέννησες σκάλωμα.
Ήτανε κάποτε αλλιώς τα πράγματα.
Ήσουνα έτοιμος τότε να πάρεις άρματα.
Έβλεπες αίματα, μύρια καθάρματα,
μα πριν σκοτώσεις μαλάκα έφαγες σκάλωμα!
Και όλα βαίνουν κατ'ευχήν,
γίνεσαι κάθε μέρα πιο αναίσθητος από ότι ήσουν πριν.
Φεύγουν τα νεύρα, τα μάτια κλείνουν.
Ηλίθιοι περαστικοί σε μιλούν σε γνωρίζουν.
Ψάχνεις δουλειά, χάνεις χαμόγελο,
μπήκες στο πρόγραμμα, και είναι ολόιδιο,
με τον γονιών σου και είναι επώδυνο,
που συμβιβαστικές, είσαι στο όριο.
Ακούς μια απελπιστική κραυγή
"δυο βήματα μπροστά μαλάκα κι ότι ήσουνα θα εξαφανιστεί".
Μα εγώ βαριέμαι, θέλω ησυχία.
Ο μόνος θόρυβος θέλω να'ναι ήχος ταινίας.
Κι από μια κάμερα ασφαλείας καταγράφεται
σε κάθε σπιτικό το χρονικό της ανίας.
