Σαββάτο, 14/12, θα βρίσκομαι στην κινηματική αρένα της Νομικής για το round 2 και κλείσιμο της season! Παίζουμε για τους εξεγερμένους, που διώκονται από το κράτος για το χάος και την φωτιά. Το live ξεκινάει 22.00. Θα παίξω με τον Venef στα decks, τον Σκλάβο και τον Κάρτα στα μικρόφωνα. Μαζί μας θα βρεθούν επί σκηνής τα Παλάτια Πέφτουν, οι άτεχνοι παλιάτσοι, ο bruc και ο ex-nihilo. Μετά θα ακολουθήσει after party.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου. Σεξιστικές και γενικά φοβικές συμπεριφορές δεν θα γίνουν ανεκτές. Αν είσαι μαλάκας γενικά ή ψάχνεσαι μην έρθεις.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και ταυτοχρόνως πιο όμορφο από την μνήμη. Λόγω αυτής θυμάσαι τα όμορφα, μα πονάς για τα δεινά. Λόγω αυτής καρτερείς στιγμές έτσι συνεχίζεις να ζεις και λόγω αυτής επίσης ταλαιπωριέσαι και θέλεις να χαθείς για πάντα. Πόσες φορές με έπιασα να λέω ότι θέλω να ξεχάσω, ώστε να ήταν σαν μην γνώριζα ποτέ κάποιους ανθρώπους, αλλά χωρίς τις αναμνήσεις μου και τις εμπειρίες μου, δεν θα ήμουν σήμερα το άτομο που κόπιασα για να χτίσω. Χωρίς τις σχέσεις που έκανα, χωρίς τα πράγματα που διάβασα και χωρίς ότι βίωσα και ένιωσα, δεν υπάρχω ως εγώ. Κάθε βήμα και μια ανάμνηση, ένα τραύμα, μια μυρωδιά, ένα χαμόγελο και μια κουβέντα ανθρώπινη όταν την έχεις ανάγκη. Η μνήμη είναι ο μόνος συνοδοιπόρος σου σε αυτόν τον μοναχικό κόσμο. Στο τέλος μονάχα αυτή θα μείνει μαζί σου να σε σκεπάσει, αυτή και ότι κατάφερες με κόπο να της μάθεις. Για την συζήτηση που αφήσαμε στην μέση. Δεν θα σου κρύψω ότι μου έλειψες.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Venef
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Video by: George Danopoulos
Τα μόνα νέκρα κινήματα είναι τα κινήματα που ξεχνάνε τους νεκρούς τους. Χαραγμένος για πάντα στην επαναστατική μας μνήμη. Δημήτρης Αρμακόλας παρών στις πιο ακραίες μας επιλογές.
Είμαι εικόνα από το μέλλον, το μέλλον που δεν θέλετε.
Εικόνα, όχι σαν αυτή του σκοτεινού αιώνα.
Δακρύζω στ' αλήθεια από τον αγώνα,
ακόμα και όταν πέφτω να ξαπλώσω στο δώμα.
Φοράω μάσκα να αναπνεύσω.
Νιώθω πόνο για τον πόνο του πόνου που βλέπω έξω,
μα είπα θα παλέψω, δεν θα τρέξω θα αντέξω.
Μπήκα στο χώρο για να χορέψω.
Κι είμαι ανήλικο μυαλό, σε γερασμένο σώμα,
με λυσσασμένο στόμα. Τέλεια στα κείμενα δίχως κόμμα.
Δίχως αρχή, αρχές, διδαχές,
πατέρα, μάνα, οικογένεια και κάποια νόρμα.
Χαοτική μορφή, που πέφτει από τα σύννεφα,
κάθε φορά που του ξηγιέσαι ύπουλα κι ανήθικα.
Δόθηκα στη συνωμοσία μας σ' ανοίχτηκα,
κι όταν κλήθηκα να δώσω τα ονόματα σ' αρνήθηκα.
Του πολέμου παίρνω μορφές,
μεταμορφώνομαι σε κτήνος να τους χαρίσω ουλές.
Κι είμαι ένας από αυτούς, κατ' εικόνα-καθ 'ομοίωση,
ο πόλεμος του σήμερα του αύριο προσομοίωση.
Ένα κόκκινο, ένα μπλε.
Δίνομαι σ' αυτό να μην υπήρξα ποτέ.
Κουμπωμένος μ' ηρεμιστικά δεν τρέμω.
Μονώνω και περιμένω το demo.
Μας σηκώνουν συντροφιά ψηλά,
και τα βλέπω πανέμορφα πια.
Μας πηγαίνουν στο πέτρινο μνήμα μας,
τραγουδάνε και λένε για μας.
Εγώ πιστεύω σ' αυτούς. Άσ' τους αυτούς να μισούνε,
όσο μισούμε άστους. Αυτοί μισούνε εαυτούς.
Όταν μιλάω να ακούς. Είμαι αλλιώτικος νους.
Είμαι το περιθώριο, μέσα στους μοναδικούς.
Είμαι το i μέσα σ' αριθμούς στη γη της ολοκλήρωσης.
Φυγάς. Μιγάς μες στους μιγαδικούς.
Ακραία λογικός, μες στους κανονικούς.
Για τις αντανακλάσεις μου, χτίσαν Κορυδαλλούς.
Ψυχό-λευκά κελιά, σφαγεία κρατικά. Έλα. ΕΛ.ΑΣ.
Έλα, άσε τα μυστικά. Μίλα όπως μας μίλαγε στο τμήμα σαρκικά,
για τους βιασμούς με γκλοπ κι όλα τα προκαταρκτικά.
Τέρατα! Θα σας σκίσω τη σάρκα,
να μη μείνει τίποτα από σας να μπει μέσα στα φέρετρα.
Μονάχα κουρελόπανα να βρίσκεις εκεί κάτω.
Θα δώσω το όνομα να σε ξεθάψουν απ' το τάφο.
Είμαι κατάρα που περνά μέσα απ' τα σπίτια σας.
Ακονισμένο μυαλό, πρόκα μες στα στήθια σας.
Χιλιάδες σαν εμένα, μισούμε την Ζωή.
Μισούμε που υπάρχετε και υπάρχουμε μαζί.
Ο πόλεμος υπάρχει ο πόλεμος του αρχήν.
Ο πόλεμος θρέφει παιδιά και τα φτύνει στη μάχη.
Ο πόλεμος σκοτώνει το μίσος μεγαλώνει.
Γιατί εμείς που αγωνιζόμαστε, δεν πεθαίνουμε μόνοι.
Τους χαιρετισμούς μου στην κοινότητα καταλήψεων κουκακίου καθώς και σε κάθε άτομο μεμονωμένα που με συνόδεψε στην πρωινή μας βόλτα με τις μηχανές.
Για όσους θέλουν να μάθουν λίγα λόγια για τον Δημήτρη. Παραθέτω link.
Παρασκευή, 01/11, θα βρίσκομαι στην κινηματικη αρένα της Νομικής! Η διοργάνωση του live είναι της Buena Vista για την οικονομική ενίσχυση του στεκιού. Το live ξεκινάει 22.00 (αυστηρά!) και θα βγω πρώτος ώστε να τηρηθεί το αυστηρά! Θα παίξω με τον Venef στα decks, τον Σκλάβο και τον Κάρτα στα μικρόφωνα. Μαζί μας θα βρεθούν επί σκηνής τα Παλάτια Πέφτουν, ο σκότος ατέρμονο, ο sponty και ο Πυράκανθος. Μετά θα ακολουθήσει politicats και after party.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου. Ελάτε με καλή διάθεση γιατί εγώ δεν έχω.
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο γίναμε όλοι μάρτυρες μιας λυσσασμένης δολοφονίας απο τους δυνατούς αυτού του κόσμου στα σώματα των αδύναμων. Την κυριαρχία των προνομιούχων στα σώματα των καταπιεσμένων. Ένα συχνό καθημερινό φαινόμενο στον κόσμο της κυριαρχίας, μα σαν ακουμπάς το αίμα είναι διαφορετικό, σε ξαφνιάζει πάντα και όχι ευχάριστα. Τα μίντια όπως σε κάθε δολοφονία των κάθε λογής εξουσιαστών, βγήκαν να πούν ότι ήτανε ληστής και τοξικός. Θέλοντας με την φράση ληστής να δικαιολογήσει την εκτέλεση του Ζακ, να την θεμελιώσει ως αυτοάμυνα, ως υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις του κόσμου ότι δεν ήταν κανιβαλισμός, αλλά νόμιμη αυτοπροστασία. Και όπως πάντα πέτυχε. Μέχρι και σήμερα απο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας έτσι χαρακτηρίζεται, πρεζάκι και ληστής. Παρότι πολύ πιθανό σεναριο το ότι δεν μπήκε για να κλέψει, όπως και οτι οι τοξικολογικές ητανε καθαρές. Αλλά το ότι δεν μπήκε για να κλέψει και ότι ητανε καθαρός έχει μικρή σημασία, διότι για αυτά τα χαρακτηριστικά εκτελέστηκε. Και αύριο πάνω στην νομιμότητα και στην ιδιοκτησία θα ξανά κανιβαλίσουν. Για την επαναοικιοποίηση της κοινωνικής ταυτότητας του ληστή. Για την διάχυση του ιλλεγκαλισμού ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο! Ο Ζάκ έπεσε στην μάχη!
Αφιερωμένο στην μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.
Δολοφονήθηκε στην Ομόνοια στο βωμό της ιδιοκτησίας.
Lyrics/Raps/Screenplay: τομίασμα
Produced by: Venef
Additional Programming/Recorded/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Directed/Edited by: George Danopoulos
Cinematography by: Iason Arvanitakis
VFX by: Eftychia Kondyli
Cast/Acting by: Tassos Baltas, Babis Marokos
Scenic Design/Costumes/Makeup by: Stevy Litra
Σημέιωση: Κανένα ζώο, ανθρώπινο και μη δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Οι "Γρίλιες" παράχθηκαν με γνώμονα την συνδιαμόρφωση, την συνδημιουργία και την αυτοδιάθεση δίχως καμία εμπορική συναλλαγή.
Με τρελαίνει, που κάνω τόσο κόπο να χτίσω και τίποτε όρθιο δε μένει.
Γυρνάμε σαλεμένοι, ακόμα λυσσασμένοι.
Οι κάδοι είναι αναμμένοι.
Όταν το κέντρο κατεβαίνει, κάποιοι κοιμούνται δεμένοι.
Κάθε προσπάθεια μου τζίφος.
Φωτίζω όσο μπορώ μα μένει ημίφως.
Πώς να στο πω πιο απλά, δεν είναι γρίφος.
Δεν είμαι θνητός, εγώ είμαι μύθος.
Δεν είμαι θνητός, γιατί έχω ήθος.
Ο κόσμος είναι ηλίθιος.
Απο τον κόσμο θα τραφώ.
Κάνω ένα βήμα στο κέντρο, βυθίζομαι στον οχετό.
Κρατιέμαι πριν χαθώ από τις γρίλιες.
Περνάνε οι μέρες και είναι ίδιες.
Μην μου πατάς τα χέρια, αν σηκωθώ γίναμε μπίλιες.
Σαν σηκωθώ, οι φίλοι μου κάνουν ζήλιες.
Μετά το θάνατο ξέρω θα εκτιμηθώ,
μέχρι τότε το πτώμα μου θα κρατώ ζωντανό.
Γυρίζω με το αμάξι,
καίω κάθε φανάρι και με κυνηγάνε μπάτσοι. Εντάξει.
Πες του για να με γράψει, πρέπει πρώτα να με φτάσει.
Κι όταν με φτάσει, πρέπει πρώτα να με πιάσει.
Το να παραδοθώ δεν θα έχει φάση
και να ξέρει απο μπουνιές γιατί αλλιώς θα τις αρπάξει.
Είμαι παιδί από τις άλλες γειτονιές.
Ξέθαψα το τσεκούρι των Απάτσι.
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψω τον τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή.
Θα σηκωθώ, θα σκάψω το τσιμέντο αν χρειαστεί
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψουμε τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή, πάλι απ' την αρχή.
Θα γίνω ο ίδιος η ρωγμή.
Δε σταματάω σε τοίχους, σκληρό κεφάλι.
Οι κεφαλιές, δεν σταματάν με κεφαλές.
Έχω ματώσει και δεν βλέπω, δεν βλέπω να τους τσακίσω.
Δεν μπορώ να φωνάξω χωρίς αίμα να φτύσω.
Μετά σιωπή, τα φώτα σβηστά.
Είναι τα πάντα θολά, όπως την πρώτη φορά.
Ανοίγω μάτια δίχως κλάμα όπως την πρώτη φορά.
Μα δίχως να 'μαι στην αγκαλιά σου μαμά.
Στο ίδιο δωμάτιο λευκό, ο κόσμος με πονά,
και δεν θα 'ναι η τελευταία φορά.
Μη θέλεις δικά σου ζυγά-μονά.
Δεν σβήνω, εγώ είμαι ήλιος, σαν τον Άμμωνα Ρα.
Περνάν οι ώρες από πάνω μου αιώνες.
Περνάν οι μπόρες από τις γρίλιες κυκεώνες.
Πες του θα σηκωθώ, κι ότι δεν ήταν οι μόνες.
Πες του σα σηκωθώ, πως δεν χρειάστηκα εικόνες.
Ούτε παρηγοριά, μεγάλωσα σ' αγώνες,
και στο κινέζικο βασανιστήριο από τις σταγόνες.
Τα μάτια ψηλά, τα χέρια τέντωμα.
Σηκώνω αντένα απο τις γρίλιες σαν τα έντομα.
Περαστικοί κοιτάν, σκήβουν και απορούν.
Μετά με προσπερνάν, αφού τους βρίσω μ' αγνοούν.
Τους λέω να παν να γαμηθούν πως δεν χρειάστηκα κανένα.
Το μίασμα απ' της Ρώμης την αρένα.
Το γένος είναι ένα σύνολο ατόμων που συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς, ευρύτερους της οικογενείας. Εδώ μιλάμε για μια ιδεολογική σύνδεση. Μια σύνδεση βάση θέσης και στάσης. Τα μαύρα παιδιά της μητρόπολης. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Οι παρείσακτοι και οι περισσευούμενοι του κόσμου της σαπίλας. Το μαύρο χρώμα της τάξης μας συνδέεται με το μαύρο μας χρώμα στο δέρμα από την σκόνη, τις μουντζούρες των εργοστασίων, των καυσίμων, του γράσου, του τροχού που κυλάει γιατί εμείς οι μαύροι τον τρέχουμε. Ποντίκια στο τροχό γυρνάμε την υδρόγειο. Το μαύρο γένος που σήμερα σας υπηρετεί θα γίνει και ο μαύρος δήμιος που θα σας εκτελέσει. Χορεύτε αστοί, πιείτε και φωνάξτε άξεστα, φάτε όσο περισσότερο μπορείτε. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Recorded/Mixed by: G the Friendly Ghost
Guitars by: Μishael
Mastered by: Carsten Dämbkes
Artwork: k_aaos
Δεν κρύβομαι για αυτά που πιστεύω τα ξέρουν όλοι.
Στη Ρώμη, το μαύρο μίασμα έφερε πανώλη.
Είναι μαύρη σαν τα μαύρα που φοράνε τα παιδιά μου.
Είναι μαύρο σαν το μέλλον που χτίσανε στη γενιά μου.
Δεν κρύβομαι. Πες στους αστούς ότι επιβιώνω.
Με χαμηλό μισθό και σαν μαύρος ιδρώνω.
Σαν μαύρος γυρνώ και σαν μαύρο σκυλί που έγινα, δαγκώνω.
Χαρίζω στο πλήθος περίσσιο πόνο.
Έχω μαύρο μυαλό. Έχω μαύρες ιδέες.
Έχω όλους τους μαύρους μαζί μου, νέους και νέες.
Έχω ελπίδες λαθραίες, εξίσου μαύρες παρέες,
γιατί φαντάζουν ωραίες, καμένες οι σημαίες.
Εξελίξεις ραγδαίες, για αλλαγές αναγκαίες.
Έχω υψωμένες κεραίες. Ψάχνω γενναίους/γενναίες.
Για να κάψω τα κεφάλια τους σαν ύδρες λερναίες.
Έχω πράξεις ακραίες, οι οποιές βγαίνουν πηγαίες.
Πείτε στα κεντρικά ότι οι μαύρες νεολαίες,
δεν σκύβουν το κεφάλι, μάθαν πάλη.
Δεν μάθανε σκυφτοί να περπατάνε, μάθαν ζάλη,
από τα χημικά, μέχρι να σας χορέψουν πεντοζάλη.
Είμαι ο μαύρος καπνός απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Απ' τη Μητρόπολη, παιδί αφορισμένο.
Μαύρος καπνός, απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Ένα παιδί απ' το μαύρο γένος.
Το μίσος δεν τελειώνει. Το μίσος μεγαλώνει.
Το μίσος είναι οι δρόμοι, οδηγούν Ρώμη.
Συγνώμη, μα ο θάνατος κοντά, σκουντά,
χτυπά την πόρτα και απαντώ τυπικά: Όλα καλά.
Δεν προσκυνάω βασιλιά, εγώ τινάζω τη Μητρόπολη.
Μαύρη, μέχρι να βάψω την Ακρόπολη.
Μαύρη, όπως η παιδική καρδιά μου.
Μέχρι οι ΦΑ, να σκίσουνε τα σωθικά μου.
Επιβιώνω γυρνώ, στη Ρώμη δεν ευδοκιμώ.
Φτύνω το μαύρο καημό. Γεννώ το μαύρο θυμό.
Σπέρνω το μαύρο λοιμό. Βεβηλώνω. Βλασφημώ.
Είμαι το μαύρο παιδί από τον Οχετό.
Εγώ δεν άλλαξα. Δεν πούλησα, ποτέ μου δεν ρουφιάνεψα.
Δεν έδωσα. Δεν μάγκωσα. Δεν πρόδωσα. Δεν έκανα πίσω στο σαματά.
Το μαύρο παιδί ήτανε πάντα μπροστά.
Πείτε στη γύρα είμαι κτήνος, μα πρώτα βρείτε τίνος.
Δεν θα με κρίνει κάθε κρετίνος.
Μαύρος, συνάμα στους μαύρους, είμαι αλμπίνος.
Στη Ρώμη βρέχει πάντα φωτιά, αντηχεί θρήνος.
Lyrics/Raps/Produced by: τομίασμα
Guitars By: Motif
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Χίλιες και μια οι προσπάθειες, άρτιες.
Με όλα τα λάθη να σε κάνουν καλύτερο ως μάρτυρες.
Αρκεί να θες. Αρκεί να είπες: "Θα πετύχω δεν θα με νικήσουν οι εμπάθειες."
Γιατί, είμαστε μαχητές. Από παιδάκι τόσο δα μέσα στην μάχη. Δες!
Βγάζω την μπλούζα να δεις τις ουλές άμα θες.
Πέσε στον κόσμο να 'ρθει πιο κοντά.
Κανέναν δεν νοιάζει άμα κλαις.
Αυτός ο κόσμος είναι άρρωστος.
Έμενα με φτύσατε κάπου εδώ να ζήσω.
Λερώθηκα παιδί γιατί ντρεπόμουν να ζητήσω.
Δεν είχα φίλε πολλά, δεν είχα μάνα/πατέρα κοντά.
Κανείς δεν ρωτούσε αρκετά, και τα σημάδια μου αυξάνονταν με μήνες.
Πέσε στους μάγκες ότι ζω κι επιβιώνω.
Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλο τον πόνο.
Χάρη σ' αυτούς, δεν χαμπαριάζω τρόμο.
Κι έχω στον ώμο, ότι αγαπώ,
για αυτούς να με πουν δολοφόνο.
Αφού κατάφερα να βγω απο το δρόμο.
Είμαι ικανός για τα πάντα.
Φτύσε με όπου μισείς εγώ επιβιώνω.
Παραπεταμένος. Παραμελημένος. Παραμένω ξένος.
Ότι κατάφερα μόνος μου.
Νοίκια, σπίτια, δουλειά, όλα μόνος μου.
Στα πόδια μου στάθηκα μόνος μου.
Μπήκα και βγήκα απ’ την κλινική μόνος μου.
Έμπλεξα κι έκοψα. Έσπρωξα κι έπεσα. Μόνος μου.
Σύρθηκα, μόνος μου. Όταν σηκώθηκα μου είπανε μόνος σου.
Οι προνομιούχοι δεν νιώθουν τον πόνο σου.
Πες τους δεν έχω περιουσία. Ούτε καν πατρικό να κρυφτώ.
Πες τους ότι με ψάχνει η αστυνομία, κι αυτό πριν να πράξω, απλά για ότι σκεφτώ.
Πες τους είμαι πνεύμα ποινικό. Πες τους περισσεύω στον κόσμο τους δεν χωράω.
Περπατάω και μισώ, μισό περπατάω, μα πριν με σπάσουν τους σπάω.
Είμαι κραυγή απ' το περιθώριο, λίγο πριν το όριο, φίλε μια στάση.
Έχω πεινάσει, πες το σε όποιον βιαστεί να δικάσει.
Πες το σε όποιον βιαστή με πετάξει στ’αμάξι.
Πες του ότι μ' έχουν κεντήσει λεπίδι, κι όχι με μετάξι.
Πες τους η φυλακή δεν θα μ' αλλάξει.
Όσο με άλλαξε ο κόσμος τους.
Έχω κολλήσει γιατί με έχουν σπάσει.
Κι είμαι γυαλί, κόβω σαν ξυράφι.
Είπα στον πατέρα ότι δεν θα χαθώ,
ξέρω να σηκώσω το ράφι.
Χαμογελώ όταν η κάμερα γράφει.
Δείχνω αγένεια πάντα στη φωτό.
Πες τους ότι ήθελα πάντα να βγω στο φακό.
Μ' αυτό πριν διαβάσω Φουκώ.
Πέσε στον κόσμο που με νοιάζεται αν υπάρχει,
ότι το μίασμα γράφει. Θα γράφει.
Ότι το μίασμα ζει, στα κεφάλια που ζουν μέσα οι στίχοι του.
Ζει στα καμένα μυαλά, που όταν πονούν παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν.
Πες τους το μίασμα θα είναι εκεί να τους πει ότι θα νικήσουν.
Πες τους, είμαι εξαίρεση,
με φτύνει ο κόσμος και λέω με ποτίζει.
Εγώ είμαι ένας κάκτος που ανθίζει.
Ένα άκακο πλάσμα στην φύση.
Στο δόγμα είμαι η αίρεση.
Είμαι σπόρος θρασύς με ατσάλινη κράση.
Δεν φοβάμαι τον άνθρωπο,
το τσιμέντο στο τέλος θα σπάσει.
Απ' τις ρίζες μου...
Έρχονται μέρες και περνάνε, πνιγμένοι σε μια καθημερινότητα που πριν από μερικά χρόνια αν μας την έλεγες δεν θα μπορούσαμε καν να την φανταστούμε, εμείς οι κυνηγημένοι. Οι κολασμένοι αυτού του τόπου. Τώρα με δουλειές, τα καταφέραμε καλύτερα από τις προσδοκίες όλων. Το underdog όπως με χαρακτήρισαν πρόσφατα. Μεγαλώσαμε για να γίνουμε κτήνη. Μεγαλώσαμε πολύ για να ασχολούμαστε με μαλακίες. Με όλα τα δεινά που βγάζουν ότι χειρότερο κρύβεις μέσα σου. Δεν ξέρω και πολλά, δεν ξέρω καν πως τα κατάφερα, ή μάλλον αν τα κατάφερα εξ' αρχής. Ο στόχος είναι το ερώτημα. Σίγουρα προσπαθώ να γίνω κάθε μέρα καλύτερο άτομο, καλύτερος άνθρωπος. Και ελπίζω το ίδιο και εσύ, το θέμα είναι να προσπαθείς, όχι το να πετύχεις. Η αποτυχία είναι ο καλύτερος φίλος της προόδου. Στην τελική ποιος είμαι εγώ να κρίνω;
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Fat Basstard
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Πες μου ποιος είμαι εγώ να κρίνω;
Να σου πω το σωστό και να κατευθύνω;
Λες και εγώ κατάφερα κάτι να γίνω;
Για αυτό, δεν είμαι συμβουλές για να σου δίνω.
Και μην μου πεις, παίζει θέμα;
Άλλο ένα ψέμα να μου πεις και ο διάλογος τέρμα.
Πήγαινες με διακόσια στο αντίθετο ρεύμα.
Εμ μα; Ήτανε λογικό να γίνεις κρέμα.
Με λυπεί που το παιδί ξεσπάει πάνω του,
γιατί πληρώνει τα λάθη που έκανε η μάνα του.
Γιατί ο πατέρας του δεν ήτανε εκεί,
κι όταν μεγάλωσε, δεν ήθελε να του μοιάσει στιγμή.
Μα έγινες ίδιος. Την χτύπαγες και σ' άφησε.
Ο έρωτας σάπισε.
Την χτύπησες μα σε προκάλεσε μου λες.
Λες κι αυτό θα σου σβήσει τις ενοχές.
Σου κλείνω το τηλέφωνο μην παίρνεις.
Δεν θέλω να μ' ακούσεις να κλαίω, μην επιμένεις.
Κρατάω το παιδί φυλακισμένο και βουβό,
γιατί αν το αφήσω ελεύθερο θα με βρούνε νεκρό.
Μου είπες να σου εκφραστώ;
Μια απόπειρα μετά σου γράφω αυτό, επιτυχημένη.
Γιατί ακόμα μια φόρα σκότωσα τον παλιό μου εαυτό,
κι ότι γέννησα δεν ήταν για κανέναν μας καλό.
Και κάπου εδώ σχολάω.
Μπαίνω στο αμάξι και πηγαίνω σπίτι μου κάτι να φάω.
Μην βάζεις στο στόμα σου μεγαλύτερες μπουκιές από ότι μπορείς να καταπιείς, στο τέλος θα δηλητηριαστείς από το φαρμάκι που φτύνεις. Και εμένα με ξέρεις καλά, είμαι εγγύηση. Για αρχή θα φτύσω την φόλα!
Lyrics/Raps: τομίασμα
Mixed/Mastered by: Mastercat
Recorded @ Pineline Music Lab
Αν σε πετύχω θα ρωτήσω: Δεν βαρέθηκες ακόμα;
Nα βρίζεις να λασπολογείς, ενώ τα αληθινά λόγια,
ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα βγούνε στην φόρα,
μετά θα γεύεσαι την φόλα.
Αν σε πετύχω θα ρωτήσω: Δεν βαρέθηκες ακόμα;
Nα βρίζεις να λασπολογείς, ενώ τα αληθινά λόγια,
ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα βγούνε στην φόρα,
μετά θα γεύεσαι τυφώνα.
Ένα ψέμα είσαι ολόκληρο,
μα τυχερό, γιατί είσαι αρκετά αδύναμο,
για να σε θεωρήσω σημαντικό και επικίνδυνο.
Θα το έφτανα στ' άκρα να αμυνθώ.
Παιδί βουτηγμένο στην βία,
κυνικό σε όποιον με βρίζει δεν αντιδρώ.
Προσπαθώ να μετρώ ότι πω, ώστε να μπορώ
να το σηκώσω σε κάθε στενό όπου περπατώ.
Κοιτάζω τους τοίχους και πίσω.
Δεν θα με πιάσουνε σου είπα, θα τους γαμήσω.
Αν έχεις πρόβλημα ψάχνομαι να στο λύσω.
Το στραβό σου στόμα τζάμπα θα στο κάνω ίσιο.
Κάπως έτσι με έμαθαν να κάνω πίσω,
έχω σπάσει το σαγόνι μου, ώστε ότι ακούς να φτύσω.
Δεν βγαίνω σέντρες με κατεβασμένες τέντες.
Δεν θα παίξω πόκερ μα γνωρίζω από κέντες.
Δεν μαξιμάραμε την βία,
μας την δώσαν διάχυτη παιδεία από τα σχολεία
Αφού τελειώσαμε το λύκειο, φοιτήσαμε πλατεία.
Αποφοιτήσαμε στα κρατητήρια. Πήρα το μάστερ στην δουλεία.
Δέκα χρόνια στο υπόγειο.
Βαλκάνιος απ' την αιματοβαμμένη μεσόγειο
Επανεξετάζω τον ρόλο μου στην υδρόγειο.
Γράφω στο ημερολόγιο, ότι έχω λόγο δόλιο, μα δόλο λόγιο.
Είμαι ειδώλιο, μα είμαι εδώ λέω,
καθούμενος στο εδώλιο.
Απολογούμαι ότι δεν πρόλαβα να κάνω
όσα ήθελα να 'χα στο πορτοφόλιο.
Ένοχος μέχρι αηδίας.
Είμαι το μίασμα της σάπιας κοινωνίας.
Παιδί απ' την μητρόπολη, κανίβαλος όπως και εσύ.
Όλοι ένα πιόνι στην μονόπολη.
Γεννημένο ζώο να παράγει, αντίστοιχα να αναπαράγει.
Θα τρέφεστε με το αποφάγι,
δειλοί σαν λαγοί μπροστά στην αλλαγή,
μέχρι να λιώσουν οι πάγοι.
Γεννημένε σκλάβε, μαθημένε στο σκάσε και σκάβε.
Έλα μολών και λάβε.
Μπέρδεψες το μπράβο με το μπράβε.
Νερό και χώμα βάλε-βάλε, στον τραπεζίτη: Άβε!
Σάββατο, 18/05, θα βρίσκομαι στην Πάτρα μετά από 3 χρόνια απουσίας! Το live ξεκινάει 21.00 και θα γίνει στην πλατεία Όλγας. Θα παίξω πλάτη με πλάτη με Κάρτα και στα πλατό θα είναι μαζί μας ο venef. Στο live θα βρεθούν επί σκηνής επίσης οι locos hermanos, Άγρια Δύση και ΜΕΡΙΑ. Μόλις κλείσουν τα μικρόφωνα θα παίξει after.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου. Το live γίνεται για οικονομική ενίσχυση συντρόφου που διώκεται από το κράτος. Κανένα ατομο μόνο στα χέρια του κτήνους. Ραντεβού στις πλατείες!
Δεν είμαι μικρός του φώναξα, μα τα δυο κεφάλια που μου έσκαγαν αν κοβόντουσαν θα βγαίναν τέσσερα. Τους είπα ότι δεν ξέρουν με ποιον τα βάζουν. Γέλασαν, από το μειδίαμα φάνηκε ότι δεν με πίστεψαν, έτσι με άφησαν. "Άστον ρε τον μικρούλη, τι θα μας κάνει. ΑΔΥΝΑΜΕ!." είπε ο μεγαλύτερος και με κοίταξε υποτιμητικά. Έφυγαν και εγώ έκλαψα πιο δυνατά από ποτέ. Τα χρόνια πέρασαν, η αμφισβήτηση και η υποχρεωτική υποταγή με έχτισαν ψηλότερο, ψηλό σαν πολυκατοικία. Τώρα φαίνομαι. Τώρα με βλέπουν όλοι. Τώρα κοιτώντας τις ρωγμές μου ανα τα χρόνια μου μοιάζει τόσο μικρή η αμφισβήτηση και το τίτλος του μικρού επαναστάτη.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Recorded/Mixed by: G the Friendly Ghost
Guitars by: Μishael
Mastered by: Carsten Dämbkes
Artwork: k_aaos
Αν το ραπ δεν ενοχλεί δεν έχει να μου πει κάτι.
Στις συνωμοσίες, βάζω πλάτη και μάτι.
Απ' τα μήκη και πλάτη, ενάντια σε όλα τα κράτη.
Στη ζωή μου η εξέγερση, είναι αλάτι.
Το παιδί ότι λέει πράττει, για αυτό το παιδί συμπράττει,
κι εισπράττει πόνο, γιατί δεν έχει προστάτη,
δουλειά, λεφτά, ή κοιλιά χορτάτη.
Όλοι λένε στο παιδί: "Είσαι μικρός επαναστάτη!".
Ψάχνω ομοϊδεάτη, να στήσουμε κομπίνες,
να στήσουμε απάτη, να κλέψουμε τις business,
με κοινό μονοπάτι, να κάψουμε την Siemens,
ψάχνω τρομοκράτη να σπείρω τρόμο στα κράτη.
Στο χωριό με λέγαν αποστάτη,
ήρθα στην πόλη να με λένε εργάτη.
Φίλησα τους γονείς μου που με γέννησαν σακάτη.
Τις διαφωνίες μου τις λύνω με σπαθί, πες με χωριάτη.
Στο τραίνο σας επιβάτης, στα θέλω σας πελάτης,
στο κόσμο σας διαβάτης, παραβάτης και δράστης.
Ξένος, εισβολέας για το γένος μετανάστης,
ο μιερός επαναστάτης.
Το κόσμο σας μαθαίνω,
μαθαίνω κάθε μέρα πως το πόνο να υπομένω.
Μαθαίνω την επιβολή απ' το ντόπιο στον ξένο.
Η φύση είναι ο κανιβαλισμός,
μαθαίνω πως να κρύβομαι στο τραίνο.
Στο κόσμο σας μαθαίνω,
μαθαίνω κάθε μέρα πως το πόνο να υπομένω.
Μαθαίνω την επιβολή απ' το ντόπιο στον ξένο.
Η φύση είναι ο κανιβαλισμός,
μαθαίνω πως να κρύβομαι στο τραίνο.
Παιδί κατώτερου θεού, παιδί εδώ, αλλά απ' αλλού.
Παιδί κακό, απ' το γονιό του καλού, του γιατρού.
Είμαι εργάτης, στο πόλεμο της τάξης.
Παιδί επισφαλής είμαι, ρώτα το taxis.
Δουλεύουμε να φέρουμε φαΐ,
το παιδί έχει από παιδί ενηλικιωθεί,
έχει ενοικιαστεί και πουληθεί, πριν καν βγάλει φωνή,
πριν να σκεφτεί, ή ευφρανθεί, πριν να το πει, υπομονή, ακούει,
κάνει, κι επικοινωνεί στην πλάνη, τηλεφωνεί,
παίζει και χάνει, είναι στην αναμονή πριν πιάσει γκάνι.
Περιφρονεί τη ζωή και κοιτάει ταβάνι,
ψάχνει να βρει, πως απ' αυτή τη κόλαση την κάνει.
Αναπνοή. Λησμονεί τη ροπή,
που θα μπορούσε να πάρει η ζωή,
να ζει, δίχως ντροπή, δίχως σιωπή, και να πει ότι επιθυμεί
δίχως κραυγή, δίχως να χρειαστεί να εκραγεί, γιατί
είναι όλα γύρω καταπίεση,
πίεση στη πίεση, δίεση στη δίεση.
Είχα δώσει προς τα έξω ένα teaser το 2017 για το κομμάτι τίποτα. Το κομμάτι είναι έτοιμο πάνω από δυο χρόνια. Το video clip ήτανε σε δικό μου σενάριο και σκηνοθεσία George ket. το όποιο όμως εν τέλει δεν θα καταφέρει να βγει στην επιφάνεια. Πήρα αυτήν την απόφαση μετά από δυο χρόνια αναμονής του μοντάζ και ενώ με λυπεί πάρα πολύ το γεγονός, αντιλαμβάνομαι ότι το να πιέζεις για να γίνει κάτι με το ζόρι, καλύτερα να το αφήνεις να κυλήσει. Δίνω λοιπόν το κομμάτι στην δημόσια σφαίρα και έτσι κλείνει το τίποτα τον κύκλο του. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Άρτιο.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Recorded/Mixed/Mastered by: Mastercat
Back Vocals: Ήτα
Original Video: George Ket. [ΤΙΠΟΤΑ (Teaser)]
Πίσω απ' τα σύννεφα βλέπω... τίποτα.
Θα αλλάζαμε κάτι, μ' ακόμα τίποτα.
Πίσω απ' το τίποτα βλέπω κάτι!
Άστο τίποτα... Είναι όλοι σκάρτοι!
Λένε ο πόλεμος, πόλεμο φέρνει μόνο.
Το ίδιο ισχύει κλιμακωτά για τον πόνο.
Φορώ τον πιο φρικτό μου σκοπό.
Επιθυμώ να συγκρουστώ με κάθε τι που δεν μ'αφήνει να εκφραστώ.
Γεννημένος μαχητής, κυνηγημένος.
Αρρωστημένος, απ' το κόσμο που ζεις μολυσμένος.
Μιαίνω ως μυημένος αρνητής.
Ούτε προσκυνητής, αλλά κι ούτε προσκυνημένος.
Φετιχιστής, κυνικός με την βια που ζεις.
Αγωνιστής, όχι MC, εσύ δεν πας να χεστείς.
Έχω διαφωνήσει πριν να εκφραστείς.
Έχω συγκρουστεί με ότι πεις, πριν το σκεφτείς.
Απολαμβάνω τον πόλεμο με θηλιά στον λαιμό.
Ασφυκτιώ απ' τον πνιγμό, ματώνω για να ακουστώ.
Γυρνώ μ' ανοιγμένο κεφάλι από το νόμο,
ήρθα να χαρίσω το θάνατο στο χρωστώ.
Άσε με λάθος να κάνω να 'χω.
Μικρός είμαι ακόμα θα μάθω.
Εικονοκλάστης, ατομικιστής δεν άρχομαι ούτε άρχω.
Συγκρούομαι, άρα υπάρχω.
Πίσω απ' τα σύννεφα βλέπω... τίποτα.
Θα αλλάζαμε κάτι, μ' ακόμα τίποτα.
Πίσω απ' το τίποτα βλέπω κάτι!
Άστο τίποτα... Λάθος σήμα απ' το μάτι.
Πίσω απ' τα σύννεφα βλέπω... τίποτα.
Θα αλλάζαμε κάτι μ' ακόμα, τίποτα.
Πίσω απ' το τίποτα βλέπω κάτι!
Το μάτι βλέπει, όσο το χέρι πράττει.
Τα μάτια μου ριπές κάνουν βόλτα στο πλήθος.
Ο κόσμος γύρω μου κακός, φρικτός, ως συνήθως.
Τα μυαλά τους γυμνά, είναι γύρω μου χιλιάδες φονικά,
που το βρήκανε τόσο μίσος;
Κι είμαι στο όριο, ξενιτιά, φυλακή, καρφωτή,
από το περιθώριο.
Παρότι πελώριο, πέφτει αστραπή το πραιτόριο.
Είμαι άτομο πρώτα από μόριο.
Οι απορίες για τον κόσμο, γίναν ημικρανίες.
Βίαιες παιδικές αναμνήσεις είναι οι αϋπνίες,
κύριοι και κυρίες, βγήκα να θερίσω ανώμαλα τις ομαλίες.
Είμαι κραυγή απ'το υπόγειο. Ψίθυρος. Χάνομαι...
Μαύρος καπνός, στ'αστρικό πλήθος.
Όλος ο κόσμος στραβός, μα εγώ είμαι ο ίσιος.
Μιερός. Κύμα στο διαδίκτυο, ο Οχετός.
Έχω αξιακές διαφωνίες για αυτό συγκρούομαι.
Την πόρτα σου σπάμε, δεν κρούουμε.
Όποιος δεν θέλει αλλαγή, η αλλαγή θα τον βρει.
Είναι θέσεις απέναντι ή μαζί.
Σαν σήμερα πριν 9 χρόνια, ένας από εμάς, έπεσε νεκρός. Έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ένστολων δολοφόνων, στον πόλεμο που μας κήρυξε από την πρώτη μας στιγμή ύπαρξης, το κράτος και οι ποικίλες εξουσίες που ασκούνται στα σώματα μας. Κάποια άτομα επιλέγουν τον μόνο πραγματικά ηθικό δρόμο που σε αφήνει να επιλέξεις αυτή η κοινωνία, την ένοπλη σύγκρουση. Τον ένοπλο αγώνα. Γιατί, δυο είναι οι επιλογές, είτε ζεις σκυφτός, είτε πεθαίνεις ελεύθερος. Ο Λάμπρος Φούντας ως αναρχικός επέλεξε το δεύτερο. Εγώ με την σειρά μου, δεν μένει παρά να τιμήσω την μνήμη του με μια μικρή συνεισφορά, διότι το κίνημα που ξεχνάει τους νεκρούς του, ξεχνάει τον αγώνα του. Κανείς δεν πεθαίνει το Μάρτη, ο Μάρτης αντάρτες γεννά.
Mixed by: Fat Basstard
Mastered by: Mastercat
Recorded @ Pineline Music Lab
Beat: BD Foxxxmoor
Poster/Artwork: Σκλάβος
Με ένα κεφάλι βαρύ, κι ένα δεξί σφιγμένο.
Ξεκίνησα απ' τη Ρώμη για τόπο ονειρεμένο.
Μα έχω ένα δρόμο μακρύ, καταραμένο.
Κι όπου βαδίσω και σταθώ με λένε ξένο.
Από το γκρίζο βαδίζω, και χρωματίζω το μηδέν,
με βαθύ κόκκινο, απ' το αίμα μου που αγγίζω.
Κι όσο σκαλώνω με τα χρώματα, γύρω παγώνουν πτώματα,
κι ήρθα, είμαι Φλεβάρης, να φλεβίσω.
Είμαι κατάρα που περνά, από το κόσμο σας ξυστά,
λαχταρά, κάτω το σύμπαν σας να ρίξω.
Σκάλα-σκάλα, κατεβάζω ότι βρω,
το σάπιο σας πολιτισμό, ως μίασμα να καθαρίσω.
Με μίσησαν από την γέννα μου, και με επικυρήξαν,
πασχίσαν, κι έτσι κάτω με ρίξαν.
Σηκώθηκα, κι ας με χτύπησαν, κάτω δεν με κρατήσαν.
Και ζήσανε αυτοί καλά, γιατί εμείς δεν ζήσαμε...
Προσπάθησαν σθεναρά, να με γαμήσουν και τη γαμήσαν.
Είμαι επιζώσα, κι επιζήσας.
Μα όταν έγινα το κτήνος που χτίσαν, την κοπανήσαν.
Αφήνω κηλίδες στους δρόμους σας,
και αυτό με τη πλατή απ' τo νόμο σας.
Μετά να μην ρωτάς.
Οι νύχτες σας θα γίνουν πιο μαύρες απο το δέρμα μας.
Κι είμαστε παιδιά, μεγαλωμένα από το φόβο.
Ζωγραφιά, που ξέβρασε ο πόλεμος στην αμμουδιά,
με φύκια και φουσκωμένη κοιλιά,
παιδιά νεκρά, στα κόκκινα ντυμένα, κι από το βαθύ μας μπλε πνιγμένα.
Βγείτε, πείτε, κι άλλα για μένα.
Στήσαν χορό, κι όλη η χαρά μου έγινε διαταραχές συντεταγμένα.
Εικόνες με στοιχειώνουν μου γυρνά.
Κοίτα με να δεις την διαφορά!
Όλα σας τα λόγια ήταν, κι είναι, ειρωνικά.
Κανείς σας δεν παίρνει το θάνατο στα σοβαρά.
Κανείς σας δεν παίρνει το θάνατο μου σοβαρά.
Η απάθεια σας με νικά.
Με κάνει να πάρω το θάνατο σας σοβαρά.
Άμα δεν πέσεις, πες μου πως θα σηκωθείς.
Κι είναι η πτώση, μια διαδικασία μόνο να υπερβείς.
Αν δεν πεθάνεις, πες μου πως θα γίνεις σύμβολο;
Στο κόσμο, που το να ζεις, δεν είναι κάτι σίγουρο.
Ο φόβος με κρατά σκυμμένο.
Κι έχω αναμμένο στο δεξί, το μέλλον μου πυρακτωμένο.
Θα σκάσω να τους λιώσω στο κάλεσμα της.
Γδάρτης. Σαν να 'μαι Μάρτης.
Μα θα ξανάρθει συντρόφια. Ο Λάμπρος θα ξανάρθει...
Αφιερώνω αυτό το κομμάτι από καρδιάς, σε όλους τους πεσόντες αγωνιστές και αγωνίστριες. Στα φυλακισμένα συντρόφια και στα κυνηγημένα αδέρφια μου. Σε όλα τα παιδιά κάτω από την μαυροκόκκινη. Και μακάρι όντως να είχα φτερά!
Βeat: Venef
Recorded/Mixed/Mastered by: incognito m. @ Pineline music lab
Πείτε στ' αφεντικό πως απόψε δεν θα μπορέσω.
Έχω να πω στην συντροφιά μου σ' αγαπώ και να βγω έξω!
Με κίνδυνο να κλειδωθώ, μα αν ήτανε να διαλέξω,
σ' αλυσίδα στο λαιμό ή στο πόδι, θα αναπνεύσω.
Και πες του επίσης: αν με δεις στις ειδήσεις μην φρίξεις!
Διάλεξα την ζωή έναντι δουλείας και πλήξης.
Διάλεξα τα συνθήματα σχέσεις και καταλήψεις.
Στο δρόμο που γεννήθηκα γεννιούνται οι συνειδήσεις.
Πες του πως τα λεφτά με το ζόρι βγαίνουν για νοίκι,
πως τα αδέρφια μου γύρισαν την γη σε πλάτη και μήκη.
Πες του πως ο τροχός που γυρνάω μαγκώνει αν λείπει,
ότι μπορεί να τρέχω γρήγορα, μα δεν με λένε Mickey.
Είναι η φάκα τα λεφτά, όλες οι ανέσεις που δεν έχεις.
Όσα κι αν έχεις, θα θες όσα ποτέ δεν θα μπορέσεις.
Κι όσο κι αν τρέχεις ο τροχός δεν λυγίζει γυρνά.
Το καρότο στην κορφή, πλαστικό δεν χαλά.
Και είναι μια μέρα που είπα δεν πάω για δουλειά,
κι όλα στην μέρα αυτή θα μοιάζαν φωτεινά στο μαχαλά.
Μα κάτι με χαλά, όλοι τρέχουνε λυσσασμένα,
κι όλοι μοιάζουνε στο σήμερα, τόσο στο χθες με μένα.
Ο χρόνος σου φεύγει μακριά, ο ήλιος γυρίζει πίσω δεν κοιτά.
Τις εντεχνίλες κόψε, ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο είσαι κι απόψε.
Ο χρόνος σου φεύγει μακριά, ο ήλιος γυρίζει πίσω δεν κοιτά
Τις εντεχνίλες κόψε, και μίλα μου για θάνατο.
Είναι νωρίς για να παραιτηθείς, αργά να αλλάξεις γνώμη.
Όλοι δρόμοι οδηγούν, Μαύρο Δεκέμβρη μες στην Ρώμη.
Έχω κλειστό το κινητό, τον αριθμό στο παντελόνι.
Φωνάζω δυνατά ότι : ΤΟ ΜΊΣΟΣ ΜΕΓΑΛΏΝΕΙ!
Παιδί χωρίς γονείς, χωρίς λεφτά, με μια συγνώμη,
που έχω γνώμη και την λέω, που την πράττω έξω με τόλμη!
Έχω στα χέρια μου χαρακές από σύρματα,
παιδί σε εργοτάξιο, που ανδρώθηκε στα λήμματα.
Αυτά τ'αφεντικό μου τα ξέρει, μην του τα πεις,
για αυτόν δουλεύουν μετανάστες, αυτοί δεν έχουν γονείς.
Και ότι του πεις, σιγά να μην τον αγγίζει,
λες και κάποιος έγινε αφεντικό χωρίς να το αξίζει!
Σε περιμένω απ' την δουλειά, έχω στρωμένο το τραπέζι
έχω ατμόσφαιρα καλή, στο μυαλό μου κραυγές και γρέζι.
Έχω βάλει "38 χιλιοστά" στα ηχεία να παίζει,
με μια λέξη να 'χα δίπλα τον Μιχάλη, τον Αλέξη.
Να 'χα φτερά και να πέταγα στην μητρόπολη,
να αγκάλιαζα όλα τα παιδιά κάτω απ' την μαυροκόκκινη.
Κανένας μην τα δει, κανένας μην τα αγγίζει,
και ας πέθαινα μετά, 1-3 κάπου στο Γκύζη.
Ο χρόνος σου φεύγει μακριά, ο ήλιος γυρίζει πίσω δεν κοιτά.
Τις εντεχνίλες κόψε, ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο είσαι κι απόψε.
Ο χρόνος σου φεύγει μακριά, ο ήλιος γυρίζει πίσω δεν κοιτά
Τις εντεχνίλες κόψε, και μίλα μου για θάνατο, για θάνατο κι απόψε.
Σάββατο, 12/01, θα βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη μετά από 2 χρόνια που έχω να πατήσω επί σκηνής στην πόλη! Η διοργάνωση του live είναι το Radio Revolt για την οικονομική ενίσχυση του. Το live ξεκινάει 22.00 (αυστηρά!) και θα γίνει στο τρίγωνο του πολυτεχνείου! Θα παίξω ως novaroma μαζί με τον Σκλάβο. Μαζί μας θα βρεθούν επί σκηνής ο Σαρδάμ και ο Πυράκανθος.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου.
Το Radio Revolt πλημμύρισε, άλλα αν κανείς ψάξει το ιστορικό του θα δει ότι, ούτε από φωτιά καταλαβαίνει, ούτε από μπάτσους. Υπάρχουν πάντα όμως απώλειες, και υλικοτεχνικές ζημίες και εκεί καλούμαστε εγώ και εσύ που διαβάζεις ως αλληλέγγυοι να στηρίξουμε τα μέσα του αγώνα. Ραντεβού στο πολυτεχνείο!
