Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο γίναμε όλοι μάρτυρες μιας λυσσασμένης δολοφονίας απο τους δυνατούς αυτού του κόσμου στα σώματα των αδύναμων. Την κυριαρχία των προνομιούχων στα σώματα των καταπιεσμένων. Ένα συχνό καθημερινό φαινόμενο στον κόσμο της κυριαρχίας, μα σαν ακουμπάς το αίμα είναι διαφορετικό, σε ξαφνιάζει πάντα και όχι ευχάριστα. Τα μίντια όπως σε κάθε δολοφονία των κάθε λογής εξουσιαστών, βγήκαν να πούν ότι ήτανε ληστής και τοξικός. Θέλοντας με την φράση ληστής να δικαιολογήσει την εκτέλεση του Ζακ, να την θεμελιώσει ως αυτοάμυνα, ως υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις του κόσμου ότι δεν ήταν κανιβαλισμός, αλλά νόμιμη αυτοπροστασία. Και όπως πάντα πέτυχε. Μέχρι και σήμερα απο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας έτσι χαρακτηρίζεται, πρεζάκι και ληστής. Παρότι πολύ πιθανό σεναριο το ότι δεν μπήκε για να κλέψει, όπως και οτι οι τοξικολογικές ητανε καθαρές. Αλλά το ότι δεν μπήκε για να κλέψει και ότι ητανε καθαρός έχει μικρή σημασία, διότι για αυτά τα χαρακτηριστικά εκτελέστηκε. Και αύριο πάνω στην νομιμότητα και στην ιδιοκτησία θα ξανά κανιβαλίσουν. Για την επαναοικιοποίηση της κοινωνικής ταυτότητας του ληστή. Για την διάχυση του ιλλεγκαλισμού ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο! Ο Ζάκ έπεσε στην μάχη!
Αφιερωμένο στην μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.
Δολοφονήθηκε στην Ομόνοια στο βωμό της ιδιοκτησίας.
Lyrics/Raps/Screenplay: τομίασμα
Produced by: Venef
Additional Programming/Recorded/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Directed/Edited by: George Danopoulos
Cinematography by: Iason Arvanitakis
VFX by: Eftychia Kondyli
Cast/Acting by: Tassos Baltas, Babis Marokos
Scenic Design/Costumes/Makeup by: Stevy Litra
Σημέιωση: Κανένα ζώο, ανθρώπινο και μη δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Οι "Γρίλιες" παράχθηκαν με γνώμονα την συνδιαμόρφωση, την συνδημιουργία και την αυτοδιάθεση δίχως καμία εμπορική συναλλαγή.
Με τρελαίνει, που κάνω τόσο κόπο να χτίσω και τίποτε όρθιο δε μένει.
Γυρνάμε σαλεμένοι, ακόμα λυσσασμένοι.
Οι κάδοι είναι αναμμένοι.
Όταν το κέντρο κατεβαίνει, κάποιοι κοιμούνται δεμένοι.
Κάθε προσπάθεια μου τζίφος.
Φωτίζω όσο μπορώ μα μένει ημίφως.
Πώς να στο πω πιο απλά, δεν είναι γρίφος.
Δεν είμαι θνητός, εγώ είμαι μύθος.
Δεν είμαι θνητός, γιατί έχω ήθος.
Ο κόσμος είναι ηλίθιος.
Απο τον κόσμο θα τραφώ.
Κάνω ένα βήμα στο κέντρο, βυθίζομαι στον οχετό.
Κρατιέμαι πριν χαθώ από τις γρίλιες.
Περνάνε οι μέρες και είναι ίδιες.
Μην μου πατάς τα χέρια, αν σηκωθώ γίναμε μπίλιες.
Σαν σηκωθώ, οι φίλοι μου κάνουν ζήλιες.
Μετά το θάνατο ξέρω θα εκτιμηθώ,
μέχρι τότε το πτώμα μου θα κρατώ ζωντανό.
Γυρίζω με το αμάξι,
καίω κάθε φανάρι και με κυνηγάνε μπάτσοι. Εντάξει.
Πες του για να με γράψει, πρέπει πρώτα να με φτάσει.
Κι όταν με φτάσει, πρέπει πρώτα να με πιάσει.
Το να παραδοθώ δεν θα έχει φάση
και να ξέρει απο μπουνιές γιατί αλλιώς θα τις αρπάξει.
Είμαι παιδί από τις άλλες γειτονιές.
Ξέθαψα το τσεκούρι των Απάτσι.
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψω τον τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή.
Θα σηκωθώ, θα σκάψω το τσιμέντο αν χρειαστεί
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψουμε τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή, πάλι απ' την αρχή.
Θα γίνω ο ίδιος η ρωγμή.
Δε σταματάω σε τοίχους, σκληρό κεφάλι.
Οι κεφαλιές, δεν σταματάν με κεφαλές.
Έχω ματώσει και δεν βλέπω, δεν βλέπω να τους τσακίσω.
Δεν μπορώ να φωνάξω χωρίς αίμα να φτύσω.
Μετά σιωπή, τα φώτα σβηστά.
Είναι τα πάντα θολά, όπως την πρώτη φορά.
Ανοίγω μάτια δίχως κλάμα όπως την πρώτη φορά.
Μα δίχως να 'μαι στην αγκαλιά σου μαμά.
Στο ίδιο δωμάτιο λευκό, ο κόσμος με πονά,
και δεν θα 'ναι η τελευταία φορά.
Μη θέλεις δικά σου ζυγά-μονά.
Δεν σβήνω, εγώ είμαι ήλιος, σαν τον Άμμωνα Ρα.
Περνάν οι ώρες από πάνω μου αιώνες.
Περνάν οι μπόρες από τις γρίλιες κυκεώνες.
Πες του θα σηκωθώ, κι ότι δεν ήταν οι μόνες.
Πες του σα σηκωθώ, πως δεν χρειάστηκα εικόνες.
Ούτε παρηγοριά, μεγάλωσα σ' αγώνες,
και στο κινέζικο βασανιστήριο από τις σταγόνες.
Τα μάτια ψηλά, τα χέρια τέντωμα.
Σηκώνω αντένα απο τις γρίλιες σαν τα έντομα.
Περαστικοί κοιτάν, σκήβουν και απορούν.
Μετά με προσπερνάν, αφού τους βρίσω μ' αγνοούν.
Τους λέω να παν να γαμηθούν πως δεν χρειάστηκα κανένα.
Το μίασμα απ' της Ρώμης την αρένα.
