Μουντίλα(part.1)

          Η ανθρώπινη μουντίλα υπάρχει στον καθένα μας, μεγαλώνει όσο μεγαλώνεις και όσο πιο μόνος μένεις, τόσο πιο πολύ υψώνει. Η μοναξιά είναι πολύ χειρότερη όταν έχεις κόσμο δίπλα σου. Εκείνη την περίοδο είχα τόσο πολύ κόσμο γύρω μου, κι όμως η μουντίλα μου με είχε καταπιεί. Κάποιες φορές ο κόσμος από μόνος του δεν λέει τίποτα, όταν δεν μοιράζεσαι ένα κοινό σκοπό και όραμα, κάτι που το κατάλαβα αργότερα. Αναθεωρώ πολλές καταστάσεις κάθε φορά που τις βάζω κάτω με καθαρό μυαλό. Θεωρώ πως αυτή είναι η πιο μεταβατική περίοδος, σίγουρα μια από τις πιο δημιουργικές και με τα πιο ουσιαστικά προβλήματα για να αντιμετωπίσω. Ευτυχώς δεν έχω μετανιώσει για καμία επιλογή μου, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και προχωράω για να φέρω την αλλαγή. Το όραμα μου ζει και ο κόσμος συσπειρώνετε. Να τρέμουν όσοι διάλεξαν να μείνουν πίσω. Η Ρώμη καίγεται.

Βαριά σηκώνομαι, το φως της μέρας κοιτώ.
Μουντό και γκρίζο πάλι ουρανό με καταστρέφω,
ή απλά πιο ρεαλιστικά κοιτώ,
ίσως γιατί μπορώ και την ασχήμια σας ακόμα την αντέχω.
Μες στο μυαλό μου έχω παιδικές χαρές,
τον Πλανήτη στο χωριό και τον ΜιΡό με την παρέα.
Κάποτε ήμασταν πολλοί και ήταν ωραία
που λες, λίγο πριν αρχίσει τις μυτιές.
Λίγες χρονιές πριν, τότε που δεν σκεφτόμουνα,
ντρεπόμουνα συχνά για αυτό απ' το οποίο ερχόμουνα,
και ντρέπομαι ακόμα για ότι ήμουνα παλιά,
αφού θυμάμαι τα παιδιά, κι ότι καθόλου δεν την πάλευα.
Ευτυχώς έχω διώξει όλα τα κατάλοιπα,
και πλέον καθαρός μέσα στην σήψη μου γελώ.
Μένω απ'έξω μην με ρωτάς αν θα παίξω,
δεν ψήνομαι με καραγκιόζηδες να ξαναμπλέξω.
Κι αν ο λόγος σου φαίνεται ενδιαφέρον,
δεν βλέπω η προώθηση να έχει αλλαγή στο μέλλον.
Μακριά απ' την μόλυνση, κοντά κάπου στην σκέψη,
κάνω κάτι να σκεφτείς ή κάτι να σε καταστρέψει.
Πλαστές εικόνες γύρω, πολλές και τόσο μόνες,
χίλιους δυο κανόνες σπάω, δεν θα με διαφθείρω.
Χόρευα πάντα στο χορό, τράβα ένα κλήρο,
έχω ένα κάρο ψυχολογικά για να σου σύρω.
Ελάτε όλοι γύρω βάλτε χρώμα στη στάχτη,
πλάσ'την άσε το παιδί που έχεις μέσα να κλάψει.
Κάποια στιγμή θα πάψει, κυνηγάω μια λάμψη,
φτιάξαμε έναν δίσκο διαμάντι μόνο από λάσπη.
Άλλη μια μέρα περνά, άλλη μια μέρα σπίτι,
άλλη μια μέρα δεν μιλώ ο κόσμος γύρω να μείνει.
Δεν ξέρω πως να σου το πω, αλλά κάτι με πνίγει,
ίσως να φταίει που είμαστε πολλοί μα τόσο λίγοι.
Μικροί άνθρωποι ακόμα, μίση και θλίψη ακόμα,
ακόμα με φωνάζουν πολλοί, μα είμαι σε κώμα.
Κι αν περιμένατε όλοι σας το μέγιστο από μένα,
έκανα περισσότερα πιστεύοντας σε σένα.
Και τώρα θυμισιές ξαπλώσανε στην πόρτα,
μες στο μουντό δωμάτιο χαμηλώνω τα φώτα,
κι οι σκιές ξεχύνονται, άντε αδερφέ μου μίλα,
σε μια ένα ογδόντα δύο ανθρώπινη μουντίλα.

          *Η Μουντίλα γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το 2011, παρέα με το ανάποδο χαμόγελο, το beat είναι του ανάποδου και στο τέλος της παραπάνω ηχογράφησης ακούγετε και η φωνή του. Πρόσφατα μιλήσαμε και αποφασίσαμε να σπάσουμε το κομμάτι στη μέση ουσιαστικά και να κυκλοφορήσουμε ξεχωριστά τα κουπλέ μας. Ίδιο beat και ίδιος τίτλος. Χάρηκα που τον είδα και που είναι καλά. Κάναμε μια κουβέντα, βρήκαμε ότι έχουμε μια πολύ διαφορετική οπτική πάνω στον κόσμο, άλλα κινούμαστε παράλληλα και όχι κόντρα. Έτσι έβγαλα προς τα έξω την δικιά μου μουντίλα, ελπίζω να ακούσω και την δικιά του σύντομα. Χαιρετισμούς.