Γρίλιες (Official Music Video)

          Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο γίναμε όλοι μάρτυρες μιας λυσσασμένης δολοφονίας απο τους δυνατούς αυτού του κόσμου στα σώματα των αδύναμων. Την κυριαρχία των προνομιούχων στα σώματα των καταπιεσμένων. Ένα συχνό καθημερινό φαινόμενο στον κόσμο της κυριαρχίας, μα σαν ακουμπάς το αίμα είναι διαφορετικό, σε ξαφνιάζει πάντα και όχι ευχάριστα. Τα μίντια όπως σε κάθε δολοφονία των κάθε λογής εξουσιαστών, βγήκαν να πούν ότι ήτανε ληστής και τοξικός. Θέλοντας με την φράση ληστής να δικαιολογήσει την εκτέλεση του Ζακ, να την θεμελιώσει ως αυτοάμυνα, ως υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις του κόσμου ότι δεν ήταν κανιβαλισμός, αλλά νόμιμη αυτοπροστασία. Και όπως πάντα πέτυχε. Μέχρι και σήμερα απο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας έτσι χαρακτηρίζεται, πρεζάκι και ληστής. Παρότι πολύ πιθανό σεναριο το ότι δεν μπήκε για να κλέψει, όπως και οτι οι τοξικολογικές ητανε καθαρές. Αλλά το ότι δεν μπήκε για να κλέψει και ότι ητανε καθαρός έχει μικρή σημασία, διότι για αυτά τα χαρακτηριστικά εκτελέστηκε. Και αύριο πάνω στην νομιμότητα και στην ιδιοκτησία θα ξανά κανιβαλίσουν. Για την επαναοικιοποίηση της κοινωνικής ταυτότητας του ληστή. Για την διάχυση του ιλλεγκαλισμού ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο! Ο Ζάκ έπεσε στην μάχη!

Αφιερωμένο στην μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.
Δολοφονήθηκε στην Ομόνοια στο βωμό της ιδιοκτησίας.

Lyrics/Raps/Screenplay: τομίασμα
Produced by: Venef
Additional Programming/Recorded/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Directed/Edited by: George Danopoulos
Cinematography by: Iason Arvanitakis
VFX by: Eftychia Kondyli
Cast/Acting by: Tassos Baltas, Babis Marokos
Scenic Design/Costumes/Makeup by: Stevy Litra

Σημέιωση: Κανένα ζώο, ανθρώπινο και μη δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Οι "Γρίλιες" παράχθηκαν με γνώμονα την συνδιαμόρφωση, την συνδημιουργία και την αυτοδιάθεση δίχως καμία εμπορική συναλλαγή.

Με τρελαίνει, που κάνω τόσο κόπο να χτίσω και τίποτε όρθιο δε μένει.
Γυρνάμε σαλεμένοι, ακόμα λυσσασμένοι.
Οι κάδοι είναι αναμμένοι.
Όταν το κέντρο κατεβαίνει, κάποιοι κοιμούνται δεμένοι.
Κάθε προσπάθεια μου τζίφος.
Φωτίζω όσο μπορώ μα μένει ημίφως.
Πώς να στο πω πιο απλά, δεν είναι γρίφος.
Δεν είμαι θνητός, εγώ είμαι μύθος.
Δεν είμαι θνητός, γιατί έχω ήθος.
Ο κόσμος είναι ηλίθιος.
Απο τον κόσμο θα τραφώ.
Κάνω ένα βήμα στο κέντρο, βυθίζομαι στον οχετό.
Κρατιέμαι πριν χαθώ από τις γρίλιες.
Περνάνε οι μέρες και είναι ίδιες.
Μην μου πατάς τα χέρια, αν σηκωθώ γίναμε μπίλιες.
Σαν σηκωθώ, οι φίλοι μου κάνουν ζήλιες.
Μετά το θάνατο ξέρω θα εκτιμηθώ,
μέχρι τότε το πτώμα μου θα κρατώ ζωντανό.
Γυρίζω με το αμάξι,
καίω κάθε φανάρι και με κυνηγάνε μπάτσοι. Εντάξει.
Πες του για να με γράψει, πρέπει πρώτα να με φτάσει.
Κι όταν με φτάσει, πρέπει πρώτα να με πιάσει.
Το να παραδοθώ δεν θα έχει φάση
και να ξέρει απο μπουνιές γιατί αλλιώς θα τις αρπάξει.
Είμαι παιδί από τις άλλες γειτονιές.
Ξέθαψα το τσεκούρι των Απάτσι.

Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψω τον τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή.
Θα σηκωθώ, θα σκάψω το τσιμέντο αν χρειαστεί
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψουμε τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή, πάλι απ' την αρχή.
Θα γίνω ο ίδιος η ρωγμή.

Δε σταματάω σε τοίχους, σκληρό κεφάλι.
Οι κεφαλιές, δεν σταματάν με κεφαλές.
Έχω ματώσει και δεν βλέπω, δεν βλέπω να τους τσακίσω.
Δεν μπορώ να φωνάξω χωρίς αίμα να φτύσω.
Μετά σιωπή, τα φώτα σβηστά.
Είναι τα πάντα θολά, όπως την πρώτη φορά.
Ανοίγω μάτια δίχως κλάμα όπως την πρώτη φορά.
Μα δίχως να 'μαι στην αγκαλιά σου μαμά.
Στο ίδιο δωμάτιο λευκό, ο κόσμος με πονά,
και δεν θα 'ναι η τελευταία φορά.
Μη θέλεις δικά σου ζυγά-μονά.
Δεν σβήνω, εγώ είμαι ήλιος, σαν τον Άμμωνα Ρα.
Περνάν οι ώρες από πάνω μου αιώνες.
Περνάν οι μπόρες από τις γρίλιες κυκεώνες.
Πες του θα σηκωθώ, κι ότι δεν ήταν οι μόνες.
Πες του σα σηκωθώ, πως δεν χρειάστηκα εικόνες.
Ούτε παρηγοριά, μεγάλωσα σ' αγώνες,
και στο κινέζικο βασανιστήριο από τις σταγόνες.
Τα μάτια ψηλά, τα χέρια τέντωμα.
Σηκώνω αντένα απο τις γρίλιες σαν τα έντομα.
Περαστικοί κοιτάν, σκήβουν και απορούν.
Μετά με προσπερνάν, αφού τους βρίσω μ' αγνοούν.
Τους λέω να παν να γαμηθούν πως δεν χρειάστηκα κανένα.
Το μίασμα απ' της Ρώμης την αρένα.

Το μαύρο γένος

          Το γένος είναι ένα σύνολο ατόμων που συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς, ευρύτερους της οικογενείας. Εδώ μιλάμε για μια ιδεολογική σύνδεση. Μια σύνδεση βάση θέσης και στάσης. Τα μαύρα παιδιά της μητρόπολης. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Οι παρείσακτοι και οι περισσευούμενοι του κόσμου της σαπίλας. Το μαύρο χρώμα της τάξης μας συνδέεται με το μαύρο μας χρώμα στο δέρμα από την σκόνη, τις μουντζούρες των εργοστασίων, των καυσίμων, του γράσου, του τροχού που κυλάει γιατί εμείς οι μαύροι τον τρέχουμε. Ποντίκια στο τροχό γυρνάμε την υδρόγειο. Το μαύρο γένος που σήμερα σας υπηρετεί θα γίνει και ο μαύρος δήμιος που θα σας εκτελέσει. Χορεύτε αστοί,  πιείτε και φωνάξτε άξεστα, φάτε όσο περισσότερο μπορείτε. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.

Lyrics/Raps: τομίασμα

Produced/Recorded/Mixed by: G the Friendly Ghost

Guitars by: Μishael

Mastered by: Carsten Dämbkes

Artwork: k_aaos

Δεν κρύβομαι για αυτά που πιστεύω τα ξέρουν όλοι.
Στη Ρώμη, το μαύρο μίασμα έφερε πανώλη.
Είναι μαύρη σαν τα μαύρα που φοράνε τα παιδιά μου.
Είναι μαύρο σαν το μέλλον που χτίσανε στη γενιά μου.
Δεν κρύβομαι. Πες στους αστούς ότι επιβιώνω.
Με χαμηλό μισθό και σαν μαύρος ιδρώνω.
Σαν μαύρος γυρνώ και σαν μαύρο σκυλί που έγινα, δαγκώνω.
Χαρίζω στο πλήθος περίσσιο πόνο.
Έχω μαύρο μυαλό. Έχω μαύρες ιδέες.
Έχω όλους τους μαύρους μαζί μου, νέους και νέες.
Έχω ελπίδες λαθραίες, εξίσου μαύρες παρέες,
γιατί φαντάζουν ωραίες, καμένες οι σημαίες.
Εξελίξεις ραγδαίες, για αλλαγές αναγκαίες.
Έχω υψωμένες κεραίες. Ψάχνω γενναίους/γενναίες.
Για να κάψω τα κεφάλια τους σαν ύδρες λερναίες.
Έχω πράξεις ακραίες, οι οποιές βγαίνουν πηγαίες.
Πείτε στα κεντρικά ότι οι μαύρες νεολαίες,
δεν σκύβουν το κεφάλι, μάθαν πάλη.
Δεν μάθανε σκυφτοί να περπατάνε, μάθαν ζάλη,
από τα χημικά, μέχρι να σας χορέψουν πεντοζάλη.

Είμαι ο μαύρος καπνός απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Απ' τη Μητρόπολη, παιδί αφορισμένο.
Μαύρος καπνός, απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Ένα παιδί απ' το μαύρο γένος.

Το μίσος δεν τελειώνει. Το μίσος μεγαλώνει.
Το μίσος είναι οι δρόμοι, οδηγούν Ρώμη.
Συγνώμη, μα ο θάνατος κοντά, σκουντά,
χτυπά την πόρτα και απαντώ τυπικά: Όλα καλά.
Δεν προσκυνάω βασιλιά, εγώ τινάζω τη Μητρόπολη.
Μαύρη, μέχρι να βάψω την Ακρόπολη.
Μαύρη, όπως η παιδική καρδιά μου.
Μέχρι οι ΦΑ, να σκίσουνε τα σωθικά μου.
Επιβιώνω γυρνώ, στη Ρώμη δεν ευδοκιμώ.
Φτύνω το μαύρο καημό. Γεννώ το μαύρο θυμό.
Σπέρνω το μαύρο λοιμό. Βεβηλώνω. Βλασφημώ.
Είμαι το μαύρο παιδί από τον Οχετό.
Εγώ δεν άλλαξα. Δεν πούλησα, ποτέ μου δεν ρουφιάνεψα.
Δεν έδωσα. Δεν μάγκωσα. Δεν πρόδωσα. Δεν έκανα πίσω στο σαματά.
Το μαύρο παιδί ήτανε πάντα μπροστά.
Πείτε στη γύρα είμαι κτήνος, μα πρώτα βρείτε τίνος.
Δεν θα με κρίνει κάθε κρετίνος.
Μαύρος, συνάμα στους μαύρους, είμαι αλμπίνος.
Στη Ρώμη βρέχει πάντα φωτιά, αντηχεί θρήνος.

Κάκτος

Lyrics/Raps/Produced by: τομίασμα
Guitars By: Motif
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Χίλιες και μια οι προσπάθειες, άρτιες.

Με όλα τα λάθη να σε κάνουν καλύτερο ως μάρτυρες.
Αρκεί να θες. Αρκεί να είπες: "Θα πετύχω δεν θα με νικήσουν οι εμπάθειες."
Γιατί, είμαστε μαχητές. Από παιδάκι τόσο δα μέσα στην μάχη. Δες!
Βγάζω την μπλούζα να δεις τις ουλές άμα θες.
Πέσε στον κόσμο να 'ρθει πιο κοντά.
Κανέναν δεν νοιάζει άμα κλαις.
Αυτός ο κόσμος είναι άρρωστος.
Έμενα με φτύσατε κάπου εδώ να ζήσω.
Λερώθηκα παιδί γιατί ντρεπόμουν να ζητήσω.
Δεν είχα φίλε πολλά, δεν είχα μάνα/πατέρα κοντά.
Κανείς δεν ρωτούσε αρκετά, και τα σημάδια μου αυξάνονταν με μήνες.
Πέσε στους μάγκες ότι ζω κι επιβιώνω.
Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλο τον πόνο.
Χάρη σ' αυτούς, δεν χαμπαριάζω τρόμο.
Κι έχω στον ώμο, ότι αγαπώ,
για αυτούς να με πουν δολοφόνο.
Αφού κατάφερα να βγω απο το δρόμο.
Είμαι ικανός για τα πάντα.
Φτύσε με όπου μισείς εγώ επιβιώνω.

Παραπεταμένος. Παραμελημένος. Παραμένω ξένος.

Ότι κατάφερα μόνος μου.
Νοίκια, σπίτια, δουλειά, όλα μόνος μου.
Στα πόδια μου στάθηκα μόνος μου.
Μπήκα και βγήκα απ’ την κλινική μόνος μου.
Έμπλεξα κι έκοψα. Έσπρωξα κι έπεσα. Μόνος μου.
Σύρθηκα, μόνος μου. Όταν σηκώθηκα μου είπανε μόνος σου.
Οι προνομιούχοι δεν νιώθουν τον πόνο σου.
Πες τους δεν έχω περιουσία. Ούτε καν πατρικό να κρυφτώ.
Πες τους ότι με ψάχνει η αστυνομία, κι αυτό πριν να πράξω, απλά για ότι σκεφτώ.
Πες τους είμαι πνεύμα ποινικό. Πες τους περισσεύω στον κόσμο τους δεν χωράω.
Περπατάω και μισώ, μισό περπατάω, μα πριν με σπάσουν τους σπάω.
Είμαι κραυγή απ' το περιθώριο, λίγο πριν το όριο, φίλε μια στάση.
Έχω πεινάσει, πες το σε όποιον βιαστεί να δικάσει.
Πες το σε όποιον βιαστή με πετάξει στ’αμάξι.
Πες του ότι μ' έχουν κεντήσει λεπίδι, κι όχι με μετάξι.
Πες τους η φυλακή δεν θα μ' αλλάξει.
Όσο με άλλαξε ο κόσμος τους.

Έχω κολλήσει γιατί με έχουν σπάσει.
Κι είμαι γυαλί, κόβω σαν ξυράφι.
Είπα στον πατέρα ότι δεν θα χαθώ,
ξέρω να σηκώσω το ράφι.
Χαμογελώ όταν η κάμερα γράφει.
Δείχνω αγένεια πάντα στη φωτό.
Πες τους ότι ήθελα πάντα να βγω στο φακό.
Μ' αυτό πριν διαβάσω Φουκώ.
Πέσε στον κόσμο που με νοιάζεται αν υπάρχει,
ότι το μίασμα γράφει. Θα γράφει.
Ότι το μίασμα ζει, στα κεφάλια που ζουν μέσα οι στίχοι του.
Ζει στα καμένα μυαλά, που όταν πονούν παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν.
Πες τους το μίασμα θα είναι εκεί να τους πει ότι θα νικήσουν.
Πες τους, είμαι εξαίρεση,
με φτύνει ο κόσμος και λέω με ποτίζει.
Εγώ είμαι ένας κάκτος που ανθίζει.
Ένα άκακο πλάσμα στην φύση.
Στο δόγμα είμαι η αίρεση.
Είμαι σπόρος θρασύς με ατσάλινη κράση.
Δεν φοβάμαι τον άνθρωπο,
το τσιμέντο στο τέλος θα σπάσει.
Απ' τις ρίζες μου...

Ποιός είμαι εγώ να κρίνω;

          Έρχονται μέρες και περνάνε, πνιγμένοι σε μια καθημερινότητα που πριν από μερικά χρόνια αν μας την έλεγες δεν θα μπορούσαμε καν να την φανταστούμε, εμείς οι κυνηγημένοι. Οι κολασμένοι αυτού του τόπου. Τώρα με δουλειές, τα καταφέραμε καλύτερα από τις προσδοκίες όλων. Το underdog όπως με χαρακτήρισαν πρόσφατα. Μεγαλώσαμε για να γίνουμε κτήνη. Μεγαλώσαμε πολύ για να ασχολούμαστε με μαλακίες. Με όλα τα δεινά που βγάζουν ότι χειρότερο κρύβεις μέσα σου. Δεν ξέρω και πολλά, δεν ξέρω καν πως τα κατάφερα, ή μάλλον αν τα κατάφερα εξ' αρχής. Ο στόχος είναι το ερώτημα. Σίγουρα προσπαθώ να γίνω κάθε μέρα καλύτερο άτομο, καλύτερος άνθρωπος. Και ελπίζω το ίδιο και εσύ, το θέμα είναι να προσπαθείς, όχι το να πετύχεις. Η αποτυχία είναι ο καλύτερος φίλος της προόδου. Στην τελική ποιος είμαι εγώ να κρίνω;

Lyrics/Raps: τομίασμα

Produced by: Fat Basstard

Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Πες μου ποιος είμαι εγώ να κρίνω;

Να σου πω το σωστό και να κατευθύνω;

Λες και εγώ κατάφερα κάτι να γίνω;

Για αυτό, δεν είμαι συμβουλές για να σου δίνω.

Και μην μου πεις, παίζει θέμα;

Άλλο ένα ψέμα να μου πεις και ο διάλογος τέρμα.

Πήγαινες με διακόσια στο αντίθετο ρεύμα.

Εμ μα; Ήτανε λογικό να γίνεις κρέμα.

Με λυπεί που το παιδί ξεσπάει πάνω του,

γιατί πληρώνει τα λάθη που έκανε η μάνα του.

Γιατί ο πατέρας του δεν ήτανε εκεί, 

κι όταν μεγάλωσε, δεν ήθελε να του μοιάσει στιγμή.

Μα έγινες ίδιος. Την χτύπαγες και σ' άφησε.

Ο έρωτας σάπισε.

Την χτύπησες μα σε προκάλεσε μου λες.

Λες κι αυτό θα σου σβήσει τις ενοχές.

Σου κλείνω το τηλέφωνο μην παίρνεις.

Δεν θέλω να μ' ακούσεις να κλαίω, μην επιμένεις.

Κρατάω το παιδί φυλακισμένο και βουβό,

γιατί αν το αφήσω ελεύθερο θα με βρούνε νεκρό.

Μου είπες να σου εκφραστώ;

Μια απόπειρα μετά σου γράφω αυτό, επιτυχημένη.

Γιατί ακόμα μια φόρα σκότωσα τον παλιό μου εαυτό,

κι ότι γέννησα δεν ήταν για κανέναν μας καλό.

Και κάπου εδώ σχολάω.

Μπαίνω στο αμάξι και πηγαίνω σπίτι μου κάτι να φάω.

Να κάνω τα βασικά, να σου πω πως σ' αγαπάω.

Όσο προλαβαίνω, γιατί στο πρόσωπο σπάω.

Στο σώμα μου ξεσπάω. Γερνάω.

Από μυαλό έμαθα να μην μιλάω.

Από μυαλό έμαθα να μην κοιτάω γενικά,

να μην πιάνω τόσο χώρο σαν τα άλλα αρσενικά.

Να σέβομαι τα πλάσματα, να τρώω λαχανικά.

Να κόψω το αλκοόλ, τα αντικαταθλιπτικά.

Να μάθω να ερωτεύομαι την γη,

την θάλασσα και την στιγμή που θα πνιγώ σ' αυτή.

Ο άνθρωπος κτήνος. Είμαι εγώ.

Το πλάσμα που μισώ μα ενστικτώδες αγαπώ.

Αυτόχειρας σε άρνηση, σε μια μάχη άνιση,

εσωτερική, εγωιστής σε αυταπάρνηση.

Φόλα

          Μην βάζεις στο στόμα σου μεγαλύτερες μπουκιές από ότι μπορείς να καταπιείς, στο τέλος θα δηλητηριαστείς από το φαρμάκι που φτύνεις. Και εμένα με ξέρεις καλά, είμαι εγγύηση. Για αρχή θα φτύσω την φόλα!

Lyrics/Raps: τομίασμα
Mixed/Mastered by: Mastercat
Recorded @ Pineline Music Lab

Αν σε πετύχω θα ρωτήσω: Δεν βαρέθηκες ακόμα;
Nα βρίζεις να λασπολογείς, ενώ τα αληθινά λόγια,
ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα βγούνε στην φόρα,
μετά θα γεύεσαι την φόλα.
Αν σε πετύχω θα ρωτήσω: Δεν βαρέθηκες ακόμα;
Nα βρίζεις να λασπολογείς, ενώ τα αληθινά λόγια,
ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα βγούνε στην φόρα,
μετά θα γεύεσαι τυφώνα.

Ένα ψέμα είσαι ολόκληρο,
μα τυχερό, γιατί είσαι αρκετά αδύναμο,
για να σε θεωρήσω σημαντικό και επικίνδυνο.
Θα το έφτανα στ' άκρα να αμυνθώ.
Παιδί βουτηγμένο στην βία,
κυνικό σε όποιον με βρίζει δεν αντιδρώ.
Προσπαθώ να μετρώ ότι πω, ώστε να μπορώ
να το σηκώσω σε κάθε στενό όπου περπατώ.
Κοιτάζω τους τοίχους και πίσω.
Δεν θα με πιάσουνε σου είπα, θα τους γαμήσω.
Αν έχεις πρόβλημα ψάχνομαι να στο λύσω.
Το στραβό σου στόμα τζάμπα θα στο κάνω ίσιο.
Κάπως έτσι με έμαθαν να κάνω πίσω,
έχω σπάσει το σαγόνι μου, ώστε ότι ακούς να φτύσω.
Δεν βγαίνω σέντρες με κατεβασμένες τέντες.
Δεν θα παίξω πόκερ μα γνωρίζω από κέντες.
Δεν μαξιμάραμε την βία,
μας την δώσαν διάχυτη παιδεία από τα σχολεία
Αφού τελειώσαμε το λύκειο, φοιτήσαμε πλατεία.
Αποφοιτήσαμε στα κρατητήρια. Πήρα το μάστερ στην δουλεία.

Δέκα χρόνια στο υπόγειο.
Βαλκάνιος απ' την αιματοβαμμένη μεσόγειο
Επανεξετάζω τον ρόλο μου στην υδρόγειο.
Γράφω στο ημερολόγιο, ότι έχω λόγο δόλιο, μα δόλο λόγιο.
Είμαι ειδώλιο, μα είμαι εδώ λέω,
καθούμενος στο εδώλιο.
Απολογούμαι ότι δεν πρόλαβα να κάνω
όσα ήθελα να 'χα στο πορτοφόλιο.
Ένοχος μέχρι αηδίας.
Είμαι το μίασμα της σάπιας κοινωνίας.
Παιδί απ' την μητρόπολη, κανίβαλος όπως και εσύ.
Όλοι ένα πιόνι στην μονόπολη.
Γεννημένο ζώο να παράγει, αντίστοιχα να αναπαράγει.
Θα τρέφεστε με το αποφάγι,
δειλοί σαν λαγοί μπροστά στην αλλαγή,
μέχρι να λιώσουν οι πάγοι.
Γεννημένε σκλάβε, μαθημένε στο σκάσε και σκάβε.
Έλα μολών και λάβε.
Μπέρδεψες το μπράβο με το μπράβε.
Νερό και χώμα βάλε-βάλε, στον τραπεζίτη: Άβε!