Μόνιτορ

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Artwork by: Reddy A.
Mixed/Mastered by: FeedMyEgo @ 2cats Studio
Recorded by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Πείτε στο πρότυπο, ότι είμαι πρωτότυπο. Το στερεότυπο σπάω, δεν αντιγράφομαι,
πράττω ότι πω, σ' ένα κόσμο κοινότυπο, έχω το λόγο λογότυπο.
Θα βρεις ομοίωμα, μα όχι ομοιότυπο, έτσι ορίζω το μοναδικό μου γονότυπο.
Κρατώ ότι πω στο μυαλό στιγμιότυπο, κι είναι ιδιότυπο.
Πείτε στο φίλο να φύγει από δω, δε θα μείνει ούτε φύλλωμα,
κι οφείλω να προειδοποιώ, πριν ξεκινήσω το ξήλωμα.
Άσε τα "Αα" τα "Οο" και τη φωνή σου χαμήλωμα,
στον οχετό, ακόμα το ζούμε ακραία και μιλάμε ωμά, πες με νομά.
Μεγάλωσα με Ρομά, εκπροσωπούμε τη φτώχεια, το πόνο και την ξενιτιά,
το δρόμο και τη γειτονιά, το μίσος για τα μπατσικά, τα αφεντικά.
Αυθεντικά αισθήματα αληθινά, όσο κουνώ το κεφάλι στο beat νευρικά,
το στόμα μου πυροβολά και δεν είναι το μόνο.
Έχω βιώσει το φόβο για τη μοναξιά, όταν μίλησα με ψυχολόγο.
Γεννηθήκαμε μόνοι σ' αυτό. Και γεννηθήκαμε! Και χωρίς λόγο!
Χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, επιβιώνουμε από ένστικτο μόνο,
έντρομα έντομα σε μία φωλιά ως απάνω με εντομοκτόνο.
Κι είναι έτοιμο να σκάσει το παιδί, από μικρό είχε την τάση,
η "καταστροφή" και το "αυτό" στην αρχή, τον ώθησε να διαβάσει,
να ψάξει λύση για τι θα συμβεί, πριν τη ζωή δοκιμάσει.
Γιατί όλοι τόσο κακοί; Ποιοι τους έχουν πειράξει;
Μάτια ψυχρά κι αγκαλιές σα θηλιές, μου χαλάνε όταν φτιάχνω φωλιές.
Τα πουλιά στο μπαλκόνι ταΐζω, κι απολαμβάνω κραυγές.
Παίρνω αγκαλιά το σκοτάδι και κρύβομαι από το φως των ανθρώπων,
και γράφω το μέλλον, κάτω απ΄ τον φακό των ειδικών και των ψυχοτρόπων.
Παιδί σ' εποχή εκτός τόπου και χρόνου, βλέπω απ' το πρίσμα του πόνου.
Τη φυλακή μου πληρώνω ακριβά, κι ένα κρύο χειμώνα με σόμπα αλογόνου.
Δεν ψάχνω γαλήνη, δεν πιστεύω σ' αυτά, αποφεύγω την οδύνη,
και μου τη δίνει το γέλιο, με φθείρει, το φτύνω, με φτύνει.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι ηλίθιοι, ή είναι καρκίνοι.
Δεν ψάχνω το πόλεμο, γι' αυτό και ζω μέσ' αυτόν, μπας και βρω την ειρήνη.
Όλοι γύρω μου κτήνη. "Ο κόσμος κοιμάται!". Και ο διαβασμένος κουμπιά καταπίνει.
Μου λέγανε: "Διάβαζε!", "Διάβαζε!". Kι έτσι, το να τα λέω μου φόρτωσαν ευθύνη.
Διαβάζω τους στίχους των Floyd, τις ρίμες του Freud,
και κάνω spoil από Nietzsche, δεν είναι χαρούμενη η επιστήμη.
Tώρα δεν αρέσει ότι είστε. Ενοχλώ μες στη γυάλα τους γιατί έχω μνήμη,
κι έτσι ως "μίασμα" απόχτησα φήμη, σε λίγα χρόνια είστε μίμοι.
Κι είμαι ξένος μες στους ξένους, από τη γενιά του μένους,
το μαύρο γένος των φτωχών, απ΄ τους καταραμένους.
Απ' τη φυλακή, στο ιερό, στο δρόμο για τα αυτιά σου,
ώστε σπίτι σου να μπω, στο στόμα σου και τα μυαλά σου.
Μολύνω τη γενιά με τη σκέψη να τους ληστέψει.
Αρκεί ένα σαμπότ τη μηχανή να αχρηστεύσει.
Οφείλω να κάνω τον άπιστο να με πιστέψει,
είμαι ο εκλεκτός της λάσπης με τη ματωμένη στέψη.
Δεν έχεις φίλους, είσαι σκύλος, μες στους σκύλους.
Θνητός και άσημος, μέσα σ' εταιρικούς ομίλους,
σε μία ζωή βαρετή, σπίτι, δουλειά και φαΐ,
PC, ταινία και σιωπή, απ' τους δουλοπρεπείς υπαλλήλους.
Όσο σε βλέπουνε μέσα απ' το μόνιτορ.

Παιδικό όνειρο

Lyrics/Raps: τομίασμα
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Με σκοτώνω,
χίλιες φορές κάθε μέρα και το κάνω εικόνα,
ρίχνω το σώμα στις ράγες του τρένου,
γίνομαι λάσπη, γίνομαι χώμα, γίνομαι λιώμα,
σαν ότι ονειρεύτηκα παιδί, δεν ζω είμαι πτώμα.

Χίλιες και μία νύχτες, ξύπνησα απ' το θάνατο,
φοβισμένος στο λευκό μου δωμάτιο,
είμαι παιδί, ντυμένο στα λευκά, μην μου κάνουν κακό,
θα 'ρθουν να ρωτήσουν, μα μου 'χουν πει τι θα πω.
Μετράω νύχτες λευκές και το μυαλό μου κλειστό,
δεν έχω φίλους να μιλήσω, μόνο φανταστικό,
δεν έχω φίλο να πω, απλώνω χέρια να πιάσω τον ουρανό,
λίγο πριν απ' την πτώση χαθώ.
Μετά ξυπνάω, μετά πονάω και ζω,
καταραμένος να υπάρχω σαν ύπαρξη που μισώ,
μετά κουρνιάζω, κοιτώ μελαγχολώ και δεν αλλάζω,
έχω κεφάλι στραβό.
Μην μ' ακουμπάς θα σε διαλύσω,
τα παιδικά μου χέρια είναι μικρά, σε λίγα χρόνια θα γυρίσω,
θα πέσω πάνω σου σαν χίλιες αστραπές να σε ξεσκίσω,
σε λίγα χρόνια θα 'ρθω πίσω.
Άσε με ρε γνωστέ, δεν θέλω να μιλήσω.
Τι να μου πεις; Και τι να πω; Τι να σου εξηγήσω;
Πώς να στο περιγράψω χωρίς στα δυο να σπάσω,
χωρίς άλλη μία νύχτα να ξυπνήσω και να κλάψω.

Χίλιες και δυο νύχτες, ξύπνησα όταν πέθανα,
αναγεννήθηκα αφότου έγινα πέτρωμα,
αφότου έγινα έκτρωμα, τα μάτια μου ήταν έντρομα,
τώρα με βλέπουν και φρικάρουν, σαν να 'δανε έντομα.
Κρατούσα στα χέρια μου, τα ίδια μου τα έντερα,
στο δρόμο χύθηκα από μαχαιριά, μα είμαι η μέγαιρα.
Δεν θα τους τη χαρίσω, έχω τύψεις που ζω,
έχω τύψεις που τη ζωή τους δεν τους αφαιρώ.
Δεν θα τους συγχωρήσω, δεν ξέρω να συγχωρώ.
Ξέρω από πόνο για να τους το εμπιστευτώ,
έχω ένα κρύο προσωπείο για να προστατευτώ,
έγινα κτήνος, έγινα ένα πλάσμα φρικτό.
Μου λες πώς προκαλώ; Σου λέω έχω πείρα.
Κουβαλώ τις χαρακιές στην πλάτη μου από τη ζωστήρα.
Επιλογή; Πες το αν θέλεις μοίρα.
Να 'μαι παιδί της βίας από μία μάνα στείρα.
Όταν μου λένε "μίλα". Που να εκφραστώ;
Ότι έχω να φτύσω στο πρόσωπό τους θα πω.
Πως μέσα από όλο αυτό να μην αλλοιωθώ;
Οποίον έχω να φτύσω, έχω προσωπείο φτυστό.

Όρκ

Lyrics/Raps/Rec: τομίασμα @Ιερό
Mixed/Mastered by: Mastercat
Artwork: Sootsprite

Αν έχω κάτι βάλει, δεν μου το βγάζεις απ΄ το μυαλό.
Μη με λες για τομή, μη σε τραβήξω το λοβό.
Όπου πετιούνται λαιμοί, υπάρχει αίμα νωπό.
Εδώ υπογράφει το μίασμα απ' τον Οχετό.

Απλά τα flows, απλά τα θέλουν όλοι.
Όλα στο πιάτο, μα στο τέλος μας βγάλαν πιστόλι.
Τώρα με λεν καριόλη, μα πως άλλαξαν οι ρόλοι,
πρώτα φίλοι, τώρα οπλίζουμε το καριοφίλι.
Κι ήταν όλοι πάντα έτσι, άπλα δεν ήρθε η στιγμή.
Κοίτα πέσαν να με φάνε, δεν ήτανε απειλή.
Είμαι μόνος εναντίον όλων, απ' την αρχή.
Θα φανεί πιουνού πραγματικά το λέει η ψυχή.
Είμαι μόλυσμα, φωνητικό ηχόκυμα στο σήμερα.
Άκουσα παίζει hockey, μα ο man θα κάτσει ήρεμα.
Αρκούσε να του πεις, δεν είναι το ξύλο επιχείρημα,
στο ικρίωμα, το προνομιούχο παραλήρημα.
Τη γλώσσα της βιας μιλώ, μου κάναν ιδιαίτερα.
Οπότε και σ' αυτό σας έχω, et cetera, et cetera.
Κάνε όνειρα για να με δεις νεκρό, όνειρα δεύτερα.
Τα πρώτα τα έχω κάνει εγώ, μα απέτυχα και πέτυχα.
Είμαι σε ότι κάνω top, χωρίς να χώσουμε pop.
Είμαι rock, πιο rap από τους νέγρους του New York.
Mπαίνω deep web με tor, έχω στα χέρια μου Glock.
Με δόντια προταγμένα, οι δρόμοι λένε είναι orc.

Έχω πρόβλημα με τον κόσμο που ζούμε,
οπότε στο δρόμο μ' ακρότητες αντιδρούμε.
Θα φάω τις στάσεις, τα τρόλεϊ, μέχρι να μπω στις τάσεις.
Πριν να διαβάσεις, πρώτα θα σπάσεις.
Δράσεις κι αντιδράσεις. Ζούμε ζωή με εντάσεις.
Ζωή είναι θα περάσει, όλα είναι φάσεις.
Κοίτα να πεθάνεις νέος, γιατί πονάς άμα γεράσεις.
Κι ο θάνατος είναι εύκολος, αν δεν έχεις να χάσεις.
Γένια του '90, ζούμε hustlin' all day.
Μικρός τα σνόμπαρα όλα αυτά, μα δεν δουλεύω σε OK.
Γαμώ τα αφεντικά, κι όσους μου λένε "τι λέει;".
Ηχογραφώ το μέλλον με delay: "Tι λέει;".
Κι είναι δυσοίωνο, ο οιωνός με το σιδεροπρίονο.
O Ιανός φτύνει φωτιά, σαν πορφυρός φανός
και είναι γεγονός, ως ζηλωτής και κοινωνός.
Δεν θα με πεθάνεις στην δουλειά σαν να 'μαι ημίονο.
Αντικοινωνικός αφού γαμιέστε όλοι,
και το εννοώ, αρχίστε να παρεξηγιέστε.
Αφού ποτέ σας δεν ξηγιέστε,
εγώ για όλους, μα τώρα από μένα όλοι τρέξτε.

Το τανγκό του σατανά

Lyrics/Raps: τομίασμα, Брус
Produced/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Recorded by: τομίασμα@ Ιερό

Δεν γεμίζει ένα κενό χαρτί από κενό μυαλό.
Δεν γράφω για κοινό, δεν έχω κάτι μαζί τους κοινό.
Δεν έχω θεό, κανένανε δεν προσκυνώ. Εγώ είμαι εγώ!
Σαν έμενα δεν γνωρίζω άλλο,
για αυτό με διακινώ. Γράφω/προσβάλω.
Βάζω πλάνο, να πετύχω το μεγάλο από μικρό.
Στο beat επάνω ψάλλω, σε σέρνω στο χορό,
μέχρι το θεό που έχεις μέσα σου να διαβάλω.
Η αίρεση στο σύστημα, μόλυσμα στο οικοσύστημα,
μου βγάλανε την πιστή μα, έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα.
Νήστευα αντι-σπέ, την τράπεζα την λήστευα,
έχω νιότη πολυτάραχη, κατόρθωσα τα απίστευτα.
Γύρω είναι μαλακισμένα.
Μη μιλάς για μένα, άμα δεν μιλάς σε μένα.
Δεν μετράω την άξια σου σε ράτσα, είτε μπράτσα.
Δεν είμαι ο πιο σκληρός, στον πιο σκληρό άλλαξα την φάτσα.
Άτσα, μάγκα, στάκα, μη με ενοχλείς.
Δεν με νοιάζει αν θέλεις να πιεις.
Δεν με νοιάζει τι θέλεις να πεις.
Αν δεν σε ξέρω μη με χαιρετάς.
Γαμήσου, πριν να γαμηθείς.
Όλες οι λέρες, θέλουν να γίνουν αστέρες.
Έχω σχέση με την εξέλιξη, τώρα ανταλλάζω βέρες.
Έχω στείλει σε φάκελο σφαίρες.
Μισείς την δουλειά, δεν σου φταίνε πουθενά οι Δευτέρες.
Από μικρό μου λέγαν θα 'ρθουν καλύτερες μέρες,
όσο γυρίζω με το τσιμέντο στις μπετονιέρες.
Φλερτάρω με τα ύψη, αν θες σε πάω και στοίχημα.
Θαμμένος σε εργοτάξιο, σαν εργατικό ατύχημα.
Ένα ποσοστό θαμμένο στην στατιστική σας.
Απολυμένος λόγο πτώση της παραγωγής σας.
Συναινέστε με την σιγή σας.
Μέχρι τότε, σαμπότ στην μηχανή σας.

Όταν είμαι στο δωμάτιο ακούω φωνές!
Τρυπάνε το κεφάλι μου και πιο πολύ πεισμώνει.
Αρχίζω ψάχνω τι να φταίει απ' το χθες,
μα τελικά οι φωνές έρχονται από το σαλόνι.
Κι όσο περνούν τα χρόνια η φτώχεια μεγαλώνει.
Η φτώχεια μας κυκλώνει. Η φτώχεια μας θολώνει.
Η φτώχεια μας παλεύουμε να σας κυκλώσει το λαιμό.
Αυτό θα μας πωρώσει! Ζώντας μετά την πτώση,
έτσι θα πάω στην κόλαση. Στην κόλαση έχω φίλους και είναι τόσοι!
Για αυτό δεν θα μ' αγχώσει, έχω γνώση.
Θα ανοίξουμε μικρόφωνα να χώσει, με δυο κουπλέ να στρώσει.
Κι εγώ δεν πίστευα, πιστεύω, μα τώρα πια πιστεύω!
Αυτό δεν με εμποδίζει τα ταμεία τους να κλέβω.
Κι η μαμά μου δεν χτυπάει εισιτήρια,
έχουμε μπόλικα από νοσηλείες εξιτήρια.
Όταν γεννήθηκα η σελήνη είχε σβήσει.
Το ότι γεννήθηκα είναι πρόβλημα, όχι λύση.
Τις αμαρτίες έκανα δεύτερη φύση,
δεν φοβήθηκα ποτέ, φέρε οποίον θες να τις μετρήσει.
Τις πιο πολλές φορές ξέρω πως το παράκανα,
για αυτό φλερτάρω συχνά με το πάνω διάζωμα.
Να βρω την ηρεμία μου και τι δεν θα 'δινα.
Προς το παρόν, χορεύω ταγκό με το σατανά.
Τις πιο πολλές φορές ξέρω πως το παράκανα,
για αυτό φλερτάρω συχνά με το πάνω διάζωμα.
Να βρω την ηρεμία μου και τι δεν θα 'δινα.
Προς το παρόν, μιλώ την αργκό με το σατανα.

Σε τα μας;

Lyrics/Raps/Rec: τομίασμα @Ιερό

Produced by: Lumipa

Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost

Illustration: Ishmam

Graphic Design: Sootsprite

Τα παιδάκια μεγαλώσαν και γρυλίζουν.

Μάθανε να χαλάν ότι αγγίζουν.

Μάθαν πώς μπορούνε να κάνουνε ζημιά,

μα θα μάθουν πως οι δρόμοι δεν χαρίζουν. 

Έχω κάνει λάθη, μπρος μου κόκκινος καπνός, γύρω τάφοι. 

Ξένος σε κλεμμένα εδάφη.

Δεν πίνω, να μην μου γυρνάνε μπάφοι.

Έχω νου καθαρό, 

νιώθω αρούρι σε γρανάζι και είμαι από τον Οχετό.

Εκατό τοις εκατό. 

Μαύρο ποινικό, παιδί περιθωριακό.

Είμαι ο ιός της Πανδώρας. Είμαι η κόρη του Ρα.

Μπροστά μου η police δεν φτουρά.

Του 'πα σε σπαστά πλατειακά, 

ότι εδώ είμαστε true, όχι υποκουλτούρα.

Αν ήρθες για ζημιά έχει ουρά.

Πες του δεν ξεχνώ, να μην μιλάνε στη σούρα,

ειδάλλως θα λάβουνε τα πυρά, 

τα λέμε εύκολα και ωμά, μα πάντα ταπεινά. 

Εδώ οι μύτες που σηκώθηκαν, σπάσαν για τα καλά.

Ακόμα αχνίζουν απ' την άσπρη κι όλοι σπρώχνουνε κιλά.

Δεν είστε fly homeboys, ούτε οδηγάτε rolls-royce.

Ένα αμάξι του πατέρα σου, το πήρε όλο το σόι σου.

Στο δρόμο δεν μιλάς με λεφτά. 

Μπορείς ότι λες να το εννοείς; Να 'χεις ματιά.

Αν λες και κάνεις τόσο! Το respect μου θα στο δώσω.

Άσε τα πολλά για τους πολλούς και πες θα ιδρώσω.

Αν θέλω τ' αύριο να χτίσω, πρέπει να ματώσω.

Πρώτα τα παπούτσια μου στο δρόμο αυτό να λιώσω.

Αν νιώσεις, θα σε νιώσω και έχω τρέξει για όλους.

Έχω πίσω μου Ρωμαίους, ακόμα σέρνω διαόλους.

Από Πάτρα μέχρι Γιάννενα. Αθήνα-Σαλονίκη. 

Απο Γευγελή στο Dam, πίσω Κυψέλη στο νοίκι.

Κάνε μου θέμα για θέαμα, κάνοντας θέαμα τα θέματα

και μετά λέμε τα βλέμματα κάνουν εκθέματα. 

Λύνω το θέμα γιατί έχω αποθέματα, 

κι έχω θέμα με τα ψέματα.

Πέσε στον έτσι οι λέτσοι,

δεν θα λεν σε μένα έτσι και έτσι,

λέξη-λέξη πες του, τον έχουμε θρέψει, 

στο χώρο θα μου χορέψει. 

Πάει να κοροϊδέψει κι έχει κινδυνέψει.

Δίνω τροφή για σκέψη, ότι δεν θα του χωνέψει η πέψη.

Έχω βλέψη που δεν μπορεί να προβλέψει.

Ούτε να μαντέψει. Πες του πως θα τον μαγέψει, 

να σκεφτεί, σε ποιόν μαγκιές πούλα, ενώ τον έχει προμηθεύσει.

Πέντε-πέντε πάνε, έξι κι έξι, μοναχός θα τρέξει. 

Παίζει στο πάρτυ παίκτης, δεν θα ξαναπαίξει.

Οποίος μαζέψει πιο πολλούς θα τις μαζέψει, 

όταν βρεθεί μπροστά σε αυτό, που δεν θα μπορεί να μαγκέψει.

Πάντα υπάρχει κάτι που κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να μπλέξει,

Κι όλοι το μάθαμε στη φέξη. 

Το παιδί πριν απ' τη νιότη ξεπεζέψει, έχει σοβαρέψει 

και στη γη φυτέψει το όνειρο, φυλάξου όταν το βλέμμα στρέψει.

Μία κουβέντα την κατάσταση έχει περιπλέξει, 

δεν χρειάζεται να σε προσέξει. 

Είναι αρετή να μη κοιτάς, να μην μιλάς. 

Δεν θα περάσει στην πλατεία καλά ο πολυλογάς. 

Μιλάς, κατρακύλας, κι η μούρη που πουλάς, 

θα είναι σπασμένη σε τα μας!