Σαββάτο, 14/12, θα βρίσκομαι στην κινηματική αρένα της Νομικής για το round 2 και κλείσιμο της season! Παίζουμε για τους εξεγερμένους, που διώκονται από το κράτος για το χάος και την φωτιά. Το live ξεκινάει 22.00. Θα παίξω με τον Venef στα decks, τον Σκλάβο και τον Κάρτα στα μικρόφωνα. Μαζί μας θα βρεθούν επί σκηνής τα Παλάτια Πέφτουν, οι άτεχνοι παλιάτσοι, ο bruc και ο ex-nihilo. Μετά θα ακολουθήσει after party.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου. Σεξιστικές και γενικά φοβικές συμπεριφορές δεν θα γίνουν ανεκτές. Αν είσαι μαλάκας γενικά ή ψάχνεσαι μην έρθεις.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και ταυτοχρόνως πιο όμορφο από την μνήμη. Λόγω αυτής θυμάσαι τα όμορφα, μα πονάς για τα δεινά. Λόγω αυτής καρτερείς στιγμές έτσι συνεχίζεις να ζεις και λόγω αυτής επίσης ταλαιπωριέσαι και θέλεις να χαθείς για πάντα. Πόσες φορές με έπιασα να λέω ότι θέλω να ξεχάσω, ώστε να ήταν σαν μην γνώριζα ποτέ κάποιους ανθρώπους, αλλά χωρίς τις αναμνήσεις μου και τις εμπειρίες μου, δεν θα ήμουν σήμερα το άτομο που κόπιασα για να χτίσω. Χωρίς τις σχέσεις που έκανα, χωρίς τα πράγματα που διάβασα και χωρίς ότι βίωσα και ένιωσα, δεν υπάρχω ως εγώ. Κάθε βήμα και μια ανάμνηση, ένα τραύμα, μια μυρωδιά, ένα χαμόγελο και μια κουβέντα ανθρώπινη όταν την έχεις ανάγκη. Η μνήμη είναι ο μόνος συνοδοιπόρος σου σε αυτόν τον μοναχικό κόσμο. Στο τέλος μονάχα αυτή θα μείνει μαζί σου να σε σκεπάσει, αυτή και ότι κατάφερες με κόπο να της μάθεις. Για την συζήτηση που αφήσαμε στην μέση. Δεν θα σου κρύψω ότι μου έλειψες.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Venef
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Video by: George Danopoulos
Τα μόνα νέκρα κινήματα είναι τα κινήματα που ξεχνάνε τους νεκρούς τους. Χαραγμένος για πάντα στην επαναστατική μας μνήμη. Δημήτρης Αρμακόλας παρών στις πιο ακραίες μας επιλογές.
Είμαι εικόνα από το μέλλον, το μέλλον που δεν θέλετε.
Εικόνα, όχι σαν αυτή του σκοτεινού αιώνα.
Δακρύζω στ' αλήθεια από τον αγώνα,
ακόμα και όταν πέφτω να ξαπλώσω στο δώμα.
Φοράω μάσκα να αναπνεύσω.
Νιώθω πόνο για τον πόνο του πόνου που βλέπω έξω,
μα είπα θα παλέψω, δεν θα τρέξω θα αντέξω.
Μπήκα στο χώρο για να χορέψω.
Κι είμαι ανήλικο μυαλό, σε γερασμένο σώμα,
με λυσσασμένο στόμα. Τέλεια στα κείμενα δίχως κόμμα.
Δίχως αρχή, αρχές, διδαχές,
πατέρα, μάνα, οικογένεια και κάποια νόρμα.
Χαοτική μορφή, που πέφτει από τα σύννεφα,
κάθε φορά που του ξηγιέσαι ύπουλα κι ανήθικα.
Δόθηκα στη συνωμοσία μας σ' ανοίχτηκα,
κι όταν κλήθηκα να δώσω τα ονόματα σ' αρνήθηκα.
Του πολέμου παίρνω μορφές,
μεταμορφώνομαι σε κτήνος να τους χαρίσω ουλές.
Κι είμαι ένας από αυτούς, κατ' εικόνα-καθ 'ομοίωση,
ο πόλεμος του σήμερα του αύριο προσομοίωση.
Ένα κόκκινο, ένα μπλε.
Δίνομαι σ' αυτό να μην υπήρξα ποτέ.
Κουμπωμένος μ' ηρεμιστικά δεν τρέμω.
Μονώνω και περιμένω το demo.
Μας σηκώνουν συντροφιά ψηλά,
και τα βλέπω πανέμορφα πια.
Μας πηγαίνουν στο πέτρινο μνήμα μας,
τραγουδάνε και λένε για μας.
Εγώ πιστεύω σ' αυτούς. Άσ' τους αυτούς να μισούνε,
όσο μισούμε άστους. Αυτοί μισούνε εαυτούς.
Όταν μιλάω να ακούς. Είμαι αλλιώτικος νους.
Είμαι το περιθώριο, μέσα στους μοναδικούς.
Είμαι το i μέσα σ' αριθμούς στη γη της ολοκλήρωσης.
Φυγάς. Μιγάς μες στους μιγαδικούς.
Ακραία λογικός, μες στους κανονικούς.
Για τις αντανακλάσεις μου, χτίσαν Κορυδαλλούς.
Ψυχό-λευκά κελιά, σφαγεία κρατικά. Έλα. ΕΛ.ΑΣ.
Έλα, άσε τα μυστικά. Μίλα όπως μας μίλαγε στο τμήμα σαρκικά,
για τους βιασμούς με γκλοπ κι όλα τα προκαταρκτικά.
Τέρατα! Θα σας σκίσω τη σάρκα,
να μη μείνει τίποτα από σας να μπει μέσα στα φέρετρα.
Μονάχα κουρελόπανα να βρίσκεις εκεί κάτω.
Θα δώσω το όνομα να σε ξεθάψουν απ' το τάφο.
Είμαι κατάρα που περνά μέσα απ' τα σπίτια σας.
Ακονισμένο μυαλό, πρόκα μες στα στήθια σας.
Χιλιάδες σαν εμένα, μισούμε την Ζωή.
Μισούμε που υπάρχετε και υπάρχουμε μαζί.
Ο πόλεμος υπάρχει ο πόλεμος του αρχήν.
Ο πόλεμος θρέφει παιδιά και τα φτύνει στη μάχη.
Ο πόλεμος σκοτώνει το μίσος μεγαλώνει.
Γιατί εμείς που αγωνιζόμαστε, δεν πεθαίνουμε μόνοι.
Τους χαιρετισμούς μου στην κοινότητα καταλήψεων κουκακίου καθώς και σε κάθε άτομο μεμονωμένα που με συνόδεψε στην πρωινή μας βόλτα με τις μηχανές.
Για όσους θέλουν να μάθουν λίγα λόγια για τον Δημήτρη. Παραθέτω link.
Παρασκευή, 01/11, θα βρίσκομαι στην κινηματικη αρένα της Νομικής! Η διοργάνωση του live είναι της Buena Vista για την οικονομική ενίσχυση του στεκιού. Το live ξεκινάει 22.00 (αυστηρά!) και θα βγω πρώτος ώστε να τηρηθεί το αυστηρά! Θα παίξω με τον Venef στα decks, τον Σκλάβο και τον Κάρτα στα μικρόφωνα. Μαζί μας θα βρεθούν επί σκηνής τα Παλάτια Πέφτουν, ο σκότος ατέρμονο, ο sponty και ο Πυράκανθος. Μετά θα ακολουθήσει politicats και after party.
Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μου. Ελάτε με καλή διάθεση γιατί εγώ δεν έχω.
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο γίναμε όλοι μάρτυρες μιας λυσσασμένης δολοφονίας απο τους δυνατούς αυτού του κόσμου στα σώματα των αδύναμων. Την κυριαρχία των προνομιούχων στα σώματα των καταπιεσμένων. Ένα συχνό καθημερινό φαινόμενο στον κόσμο της κυριαρχίας, μα σαν ακουμπάς το αίμα είναι διαφορετικό, σε ξαφνιάζει πάντα και όχι ευχάριστα. Τα μίντια όπως σε κάθε δολοφονία των κάθε λογής εξουσιαστών, βγήκαν να πούν ότι ήτανε ληστής και τοξικός. Θέλοντας με την φράση ληστής να δικαιολογήσει την εκτέλεση του Ζακ, να την θεμελιώσει ως αυτοάμυνα, ως υπεράσπιση της ιδιοκτησίας, να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις του κόσμου ότι δεν ήταν κανιβαλισμός, αλλά νόμιμη αυτοπροστασία. Και όπως πάντα πέτυχε. Μέχρι και σήμερα απο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας έτσι χαρακτηρίζεται, πρεζάκι και ληστής. Παρότι πολύ πιθανό σεναριο το ότι δεν μπήκε για να κλέψει, όπως και οτι οι τοξικολογικές ητανε καθαρές. Αλλά το ότι δεν μπήκε για να κλέψει και ότι ητανε καθαρός έχει μικρή σημασία, διότι για αυτά τα χαρακτηριστικά εκτελέστηκε. Και αύριο πάνω στην νομιμότητα και στην ιδιοκτησία θα ξανά κανιβαλίσουν. Για την επαναοικιοποίηση της κοινωνικής ταυτότητας του ληστή. Για την διάχυση του ιλλεγκαλισμού ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο! Ο Ζάκ έπεσε στην μάχη!
Αφιερωμένο στην μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.
Δολοφονήθηκε στην Ομόνοια στο βωμό της ιδιοκτησίας.
Lyrics/Raps/Screenplay: τομίασμα
Produced by: Venef
Additional Programming/Recorded/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Directed/Edited by: George Danopoulos
Cinematography by: Iason Arvanitakis
VFX by: Eftychia Kondyli
Cast/Acting by: Tassos Baltas, Babis Marokos
Scenic Design/Costumes/Makeup by: Stevy Litra
Σημέιωση: Κανένα ζώο, ανθρώπινο και μη δεν τραυματίστηκε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Οι "Γρίλιες" παράχθηκαν με γνώμονα την συνδιαμόρφωση, την συνδημιουργία και την αυτοδιάθεση δίχως καμία εμπορική συναλλαγή.
Με τρελαίνει, που κάνω τόσο κόπο να χτίσω και τίποτε όρθιο δε μένει.
Γυρνάμε σαλεμένοι, ακόμα λυσσασμένοι.
Οι κάδοι είναι αναμμένοι.
Όταν το κέντρο κατεβαίνει, κάποιοι κοιμούνται δεμένοι.
Κάθε προσπάθεια μου τζίφος.
Φωτίζω όσο μπορώ μα μένει ημίφως.
Πώς να στο πω πιο απλά, δεν είναι γρίφος.
Δεν είμαι θνητός, εγώ είμαι μύθος.
Δεν είμαι θνητός, γιατί έχω ήθος.
Ο κόσμος είναι ηλίθιος.
Απο τον κόσμο θα τραφώ.
Κάνω ένα βήμα στο κέντρο, βυθίζομαι στον οχετό.
Κρατιέμαι πριν χαθώ από τις γρίλιες.
Περνάνε οι μέρες και είναι ίδιες.
Μην μου πατάς τα χέρια, αν σηκωθώ γίναμε μπίλιες.
Σαν σηκωθώ, οι φίλοι μου κάνουν ζήλιες.
Μετά το θάνατο ξέρω θα εκτιμηθώ,
μέχρι τότε το πτώμα μου θα κρατώ ζωντανό.
Γυρίζω με το αμάξι,
καίω κάθε φανάρι και με κυνηγάνε μπάτσοι. Εντάξει.
Πες του για να με γράψει, πρέπει πρώτα να με φτάσει.
Κι όταν με φτάσει, πρέπει πρώτα να με πιάσει.
Το να παραδοθώ δεν θα έχει φάση
και να ξέρει απο μπουνιές γιατί αλλιώς θα τις αρπάξει.
Είμαι παιδί από τις άλλες γειτονιές.
Ξέθαψα το τσεκούρι των Απάτσι.
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψω τον τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή.
Θα σηκωθώ, θα σκάψω το τσιμέντο αν χρειαστεί
Οι γρίλιες τρέμουν, τα χέρια μου στο τέντωμα.
Πιέζω για να σπάσουν, μέχρι να κάψουμε τένοντα.
Πέφτω και πάλι απ' την αρχή, πάλι απ' την αρχή.
Θα γίνω ο ίδιος η ρωγμή.
Δε σταματάω σε τοίχους, σκληρό κεφάλι.
Οι κεφαλιές, δεν σταματάν με κεφαλές.
Έχω ματώσει και δεν βλέπω, δεν βλέπω να τους τσακίσω.
Δεν μπορώ να φωνάξω χωρίς αίμα να φτύσω.
Μετά σιωπή, τα φώτα σβηστά.
Είναι τα πάντα θολά, όπως την πρώτη φορά.
Ανοίγω μάτια δίχως κλάμα όπως την πρώτη φορά.
Μα δίχως να 'μαι στην αγκαλιά σου μαμά.
Στο ίδιο δωμάτιο λευκό, ο κόσμος με πονά,
και δεν θα 'ναι η τελευταία φορά.
Μη θέλεις δικά σου ζυγά-μονά.
Δεν σβήνω, εγώ είμαι ήλιος, σαν τον Άμμωνα Ρα.
Περνάν οι ώρες από πάνω μου αιώνες.
Περνάν οι μπόρες από τις γρίλιες κυκεώνες.
Πες του θα σηκωθώ, κι ότι δεν ήταν οι μόνες.
Πες του σα σηκωθώ, πως δεν χρειάστηκα εικόνες.
Ούτε παρηγοριά, μεγάλωσα σ' αγώνες,
και στο κινέζικο βασανιστήριο από τις σταγόνες.
Τα μάτια ψηλά, τα χέρια τέντωμα.
Σηκώνω αντένα απο τις γρίλιες σαν τα έντομα.
Περαστικοί κοιτάν, σκήβουν και απορούν.
Μετά με προσπερνάν, αφού τους βρίσω μ' αγνοούν.
Τους λέω να παν να γαμηθούν πως δεν χρειάστηκα κανένα.
Το μίασμα απ' της Ρώμης την αρένα.
Το γένος είναι ένα σύνολο ατόμων που συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς, ευρύτερους της οικογενείας. Εδώ μιλάμε για μια ιδεολογική σύνδεση. Μια σύνδεση βάση θέσης και στάσης. Τα μαύρα παιδιά της μητρόπολης. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Οι παρείσακτοι και οι περισσευούμενοι του κόσμου της σαπίλας. Το μαύρο χρώμα της τάξης μας συνδέεται με το μαύρο μας χρώμα στο δέρμα από την σκόνη, τις μουντζούρες των εργοστασίων, των καυσίμων, του γράσου, του τροχού που κυλάει γιατί εμείς οι μαύροι τον τρέχουμε. Ποντίκια στο τροχό γυρνάμε την υδρόγειο. Το μαύρο γένος που σήμερα σας υπηρετεί θα γίνει και ο μαύρος δήμιος που θα σας εκτελέσει. Χορεύτε αστοί, πιείτε και φωνάξτε άξεστα, φάτε όσο περισσότερο μπορείτε. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Recorded/Mixed by: G the Friendly Ghost
Guitars by: Μishael
Mastered by: Carsten Dämbkes
Artwork: k_aaos
Δεν κρύβομαι για αυτά που πιστεύω τα ξέρουν όλοι.
Στη Ρώμη, το μαύρο μίασμα έφερε πανώλη.
Είναι μαύρη σαν τα μαύρα που φοράνε τα παιδιά μου.
Είναι μαύρο σαν το μέλλον που χτίσανε στη γενιά μου.
Δεν κρύβομαι. Πες στους αστούς ότι επιβιώνω.
Με χαμηλό μισθό και σαν μαύρος ιδρώνω.
Σαν μαύρος γυρνώ και σαν μαύρο σκυλί που έγινα, δαγκώνω.
Χαρίζω στο πλήθος περίσσιο πόνο.
Έχω μαύρο μυαλό. Έχω μαύρες ιδέες.
Έχω όλους τους μαύρους μαζί μου, νέους και νέες.
Έχω ελπίδες λαθραίες, εξίσου μαύρες παρέες,
γιατί φαντάζουν ωραίες, καμένες οι σημαίες.
Εξελίξεις ραγδαίες, για αλλαγές αναγκαίες.
Έχω υψωμένες κεραίες. Ψάχνω γενναίους/γενναίες.
Για να κάψω τα κεφάλια τους σαν ύδρες λερναίες.
Έχω πράξεις ακραίες, οι οποιές βγαίνουν πηγαίες.
Πείτε στα κεντρικά ότι οι μαύρες νεολαίες,
δεν σκύβουν το κεφάλι, μάθαν πάλη.
Δεν μάθανε σκυφτοί να περπατάνε, μάθαν ζάλη,
από τα χημικά, μέχρι να σας χορέψουν πεντοζάλη.
Είμαι ο μαύρος καπνός απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Απ' τη Μητρόπολη, παιδί αφορισμένο.
Μαύρος καπνός, απ' τα βάθη της ασχήμιας.
Ένα παιδί απ' το μαύρο γένος.
Το μίσος δεν τελειώνει. Το μίσος μεγαλώνει.
Το μίσος είναι οι δρόμοι, οδηγούν Ρώμη.
Συγνώμη, μα ο θάνατος κοντά, σκουντά,
χτυπά την πόρτα και απαντώ τυπικά: Όλα καλά.
Δεν προσκυνάω βασιλιά, εγώ τινάζω τη Μητρόπολη.
Μαύρη, μέχρι να βάψω την Ακρόπολη.
Μαύρη, όπως η παιδική καρδιά μου.
Μέχρι οι ΦΑ, να σκίσουνε τα σωθικά μου.
Επιβιώνω γυρνώ, στη Ρώμη δεν ευδοκιμώ.
Φτύνω το μαύρο καημό. Γεννώ το μαύρο θυμό.
Σπέρνω το μαύρο λοιμό. Βεβηλώνω. Βλασφημώ.
Είμαι το μαύρο παιδί από τον Οχετό.
Εγώ δεν άλλαξα. Δεν πούλησα, ποτέ μου δεν ρουφιάνεψα.
Δεν έδωσα. Δεν μάγκωσα. Δεν πρόδωσα. Δεν έκανα πίσω στο σαματά.
Το μαύρο παιδί ήτανε πάντα μπροστά.
Πείτε στη γύρα είμαι κτήνος, μα πρώτα βρείτε τίνος.
Δεν θα με κρίνει κάθε κρετίνος.
Μαύρος, συνάμα στους μαύρους, είμαι αλμπίνος.
Στη Ρώμη βρέχει πάντα φωτιά, αντηχεί θρήνος.
