Playah

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Reddy A.
Mixed/Mastered by: Feedmyego @2Cats Studio
Recorded by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Artwork by: eu aug

Mην το παίζεις θύμα. Kάνουμε βήμα στο βήμα, σκοράρω.
Mην το παίζεις playah σε μαρκάρω.
Με ζόρισες και σου μαρσάρω,
είτε έτσι είτε αλλιώς, το παιχνίδι θα το πάρω.

Σφύρα αδιάφορα, παίξ' το χαζός, ο κόσμος τους είναι κακός,
πάντα υπάρχει ο πιο δυνατός θα σε φάει,
σου περνάει το κέρατο πίσω νεφρό, κι ας έλιωνες στο Muay Thai. 
Tώρα είσαι μάγκας, μα είσαι νεκρός και κλαίει όποιος σ' αγαπάει. 
Αναρωτιέμαι αν αξίζει αυτό.
Έχω δύο μάτια περήφανα και την αλήθεια γυμνή μες στο στόμα.
Το βλέμμα βιβλίο φλεγόμενο, τρεις φίλους στο χώμα.
Μεγαλώνουν τα νούμερα χρόνο το χρόνο και γύρω γνωρίζω όλο νούμερα.
Όλοι μούφα και φούμαρα, κοιτάζω στο μέλλον τους ζούμαρα.
Από λάθη χορτάσαμε, τυχαία 30 δεν φτάσαμε.
Τυχαία δεν είμαστε εδώ, γάμα τη μοίρα τους και το Θεό. Φύγε και άσε με.
Ξέρω κι ορίζω τη ζωή που ζω και ξέρω απ' το μίσος γεράσαμε,
αλλά το σκέφτομαι κι αλλιώς. Τι ζωή είχαμε και χάσαμε;
Ότι δίνεις πίσω παίρνεις λένε, όποιοι πίνουν μετά κλαίνε.
Όλοι οι ντόπιοι λένε ξένε. Κι όλοι γύρω μου, μου φταίνε!
Άνοιξε τα κοίταξε με, ότι νιώθουμε το λέμε,
ότι πω είναι για καλό, για τα λάθη μου συγχώρεσέ με.
Κουβέντα-κουβέντα, λαλό μόνο τα ντοκουμέντα.
Ντύνομαι για τη δουλειά και κουμπώνω μία μέντα.
Χαμογελάω, είναι στη συμφωνημένη ατζέντα,
και πουλάω στον πελάτη οτι θέλεις, λες και έχω μερέντα.

Και το ζούμε ψέμα-ψέμα. Σαμποτάζ και καμία φέρμα.
Για τους πλούσιους είμαι απο αλλού, βλέπεις έχουμε άλλο βλέμμα.
Για μένα όλα ταιριασμένα, εργάτης θα 'μαι μία ζωή.
Να βγει μία ζωή που είναι να βγει, ούτε ένα κοινό μαζί.
Ξέρω γνωρίζω την τάξη μου, δεν μ' είχανε μη βρέξει και μη στάξει,
μου κάναν θέμα για την δράση μου, είμαι παιδί του θυμού.
Απ' το τμήμα, σπίτι, καταπίεση, "Όχι!" το να, "Μη!" εσύ.
Μεγαλωμένοι στην πίεση, γράφω ρίμες για αποσυμπίεση.
Δεν ζήτησα καμία βοήθεια, ούτε μου δώσαν καμία.
Κλινική, νοσοκομεία. Στρατός η μέρα μία-μία.
Χαρακές και παραμορφωμένα μούτρα από την αστυνομία.
Γεννήθηκα για να 'μαι λεία, κι όλους εμάς, μας άλλαξε η βία.
Κρύα είναι η ψυχή σου, κρύα!
Όλοι θέλουνε πολλά, μα όλοι παίρνουνε τα τρία.
Δεν δουλεύει η φάση τους μια!
Μεγαλωμένοι με χριστιανική ηθική, δουλική κι απληστία.
Πώς να γίνεις άνθρωπος, με τέτοια διαγωγή κι αφετηρία.
Μη ρωτάς το πώς περνάω, δεν σε ενδιαφέρει στ' αλήθεια.
Μιλάς, μα μιλάς μόνο με το στόμα, όχι από τα στήθια.
Ύλες και απείθεια. Κρατά εχεμύθεια.
Πες τους παραμύθια. Πες τους παραμύθια!
Δύναμη!

Θόλος

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Recorded by: Reddy A. @Ιερό

Απλώνω τα χέρια στον ουρανό,
μα ο θόλος μ' εγκλωβίζει στο εδώ.
Στο εδώ και τώρα; Το τώρα είναι παρελθόν,
κι αυτό αλλάζει σε κλάσματα του millisecond.
Απλώνω τα χέρια στον ουρανό,
μα ο θόλος μ' εγκλωβίζει στο εδώ.
Ο θόλος άκουσα θα επεκταθεί,
να μην μπορεί το παιδί ούτε αστέρι να δει.

Αμφίβολο το αύριο μου λες, κι έγινε τώρα.
Δεν θέλω όταν μιλάμε να κοιτάζεις την ώρα.
Άμα γουστάρεις κάτι, πάνε, πάρε φόρα,
γιατί είναι όλα ή τίποτα πριν απ' την κατηφόρα.
Κερδίζω σεβασμό κάθε φορά που μιλώ,
αυτό είναι η αργκό απ' το παλιό λαϊκό.
Δεν έχει σημασία το μέσο, μα τι θα πεις,
και πρέπει πρώτα για να πείσεις, για ότι λες να πειστείς.
Εγώ είμαι σίγουρος για μένα, γι' αυτό κι έχω μ' όλους θέμα.
Ανέχομαι πολλά, δεν ανέχομαι το ψέμα.
Είμαι αρτίστα, στο ραπ βαρέων βαρών αρσιβαρίστα.
Με μπλόκαρε, μπαίνει καρφί στη μαύρη μου λίστα.
Με τα σκληρά σου λόγια νιώθω νύστα.
Στέλνω μπουκέτα από την πρώτη πίστα.
Εει mistah; Αν έχεις θέματα λύσ' τα.
Είπα και τίπαρα χοντρά τον πιανίστα.
Τώρα ψάχνω νέο σπίτι ευήλιο και ευάερο.
Περνάω τους κόσμους με μυστικό σαν το Super Mario.
Κι όλοι με βλέπουν και με βλέπουν καλά.
Όλοι χαμογελάν αν έχεις λεφτά.
Δίνω όπου υπάρχει ανάγκη σαν να μην ξέρω τι έχω,
χωρίς ποτέ να σταμάτησα να τρέχω.
Οι δικοί μου τυχεροί, μείναν δικοί μου λίγοι.
Ο κύκλος όσο μεγαλώνεις κλείνει, δεν ανοίγει. 

Περνάει η μέρα νερό, γυρίζω στον Οχετό.
Και λέω ας είμαστε καλά δεν νιώθω Χριστό.
Βάζω πλάτη, κουβαλώ στους ώμους μου παλάτι.
Ξέρω το μέλλον πιο καλά απ' τη μάντισσα της Σάττι.
Χορεύω στο κελί κι όλοι με λένε τρελό,
μα κανείς δεν ξαφνιάστηκε με τον εγκλεισμό.
Περιμένουν απ' το εγώ μου το απροσδόκητο,
τους είπα "το και το", είμαστε ακτίνες του κύκλου στο ομόκεντρο.
Ρίμα στη ρίμα, περνάμε summer Αθήνα.
Παίζει ζέστη, γελώ, γιατί πλέον δεν παίζει πείνα.
Ότι ζούμε γράφουμε, κι ας είναι υπερβολή.
Βλέπεις δεν βρήκα, αλλά έχτισα ζωή βολική.
Είναι η καρδιά του μέσου πολική.
Μου τα λέτε σα διπολικοί.
Όσο το slang του δρόμου προφέρω.
Τον στραβό στα ίσα θα φέρω.
Όσο παίζεις με τις λέξεις, δεν ζορίζομαι.
Δεν πιστεύουμε σε τίποτα, και δεν ελπίζουμε.
Δεν νιώθω από ότι κάνεις, πατώ δεν μπαίνω σε λούπες.
Δεν φτιάχνω πλέον, μόνο χαλάω τις γκρούπες.
Έχεις βλέψεις για ένα μπλε πιο βαθύ,
μα για σένα αποφασίζουν τεχνουργοί.
Και το φασίζων και σ' αυτό το season θα φορεθεί,
όσο ο κόσμος δεν επαναστατεί.

Ζώνη ασφαλείας

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Reddy A.
Mixed/Mastered by: Feedmyego @2Cats Studio
Recorded by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Artwork by: eu aug

Έρχομαι απ' τα σκοτάδια για να λάμψουνε τα βράδια.
Δεν σε νιώθω είναι η καρδιά σου άδεια.
Παιδί ξενιτεμένο στο βορρά και δίχως χάδια.
Κουζίνες, αποθήκες και φυλλάδια.
Από δουλειά σε δουλειά, πες το σκλαβιά στη σκλαβιά.
Κατάρα απ' τους γονείς στα παιδιά;
Ή απ' το ανθρωποφάγο σύστημα που σε μετρά με λεφτά,
κι όταν δεν έχεις αλλά δίνεις, τότε δίνεις ανθρωπιά.
Μιλάω με τον πάτερα μου για τα εργασιακά.
Πενήντα χρόνια εργάτης, με διαλυμένα πλευρά,
του λέω "Καλύτερα ληστής, πάρα να ζω με ζητιανιά!"
και με καταλαβαίνει το βλέπω από τη ματιά.
Απολυμένοι στην ζώνη, σηκώνω βάρη με ζώνη.
Μας λείψανε πολλά, το ζούμε από την οθόνη.
Το κακό ζυγώνει, ξέρω σ' αυτό είμαστε μονοί,
και πιο πολύ για τους δικούς μου το μέλλον μ' αγχώνει.
Μου κλείνει μάτι και "πάτ-πάτ" στην πλάτη.
Τώρα πες μου να τον κάνω πελάτη;
Μου λέει η μανά μου "Αγόρι κάνε κράτει".
Της λέω "Μανά θα βάλω φωτιά στα κράτη!".
Μας περνάν για θύματα.
Περνώ σαράντα κύματα, κι εικοσιπέντε τμήματα.
Κι όχι, σ' όλα δεν μπήκα μέσα, κάποια γίναν θρύμματα!
Οι τρόφιμοι απ' την πτέρυγα. Μιλάω, φτύνω την έριδα.
Έρχομαι απ' τα στενά, ποντίκι στους υπόνομους.
Βρόμικος και κυνηγημένος απ' τους νόμους.
Μόνιμα φορτωμένος με εκατό κιλά στους ώμους.
Δεν είχα επιλογές. Respect στους παράνομους.

Κρίνε με απ' την ζώνη ασφαλείας.
Ας με κρίνει το καφέ κι ο παραλίας.
Ο επιχειρηματίας.
Εγκληματίας και εγώ, κι αυτός της μεγαλομανίας.
Ας με κρίνει το λευκό και το μπλε.
Ας με κρίνει η γένια του κομπλέ.
Ας με κρίνει το παιδί κουπεπέ,
με τουπέ και των γονιών το κουπέ.

Δεν έχω όνομα μα χτίζω, η γύρα λέει πως αξίζω.
Απ' τα χαμηλά, το κρατώ να το θυμίζω.
Προπονώ το στίχο σκληρά και μουρμουρίζω.
Όσο χτυπώ ένα-δυο το σάκο, το ραπ τσακίζω.
Με λένε πολλά, τα πιο πολλά δεν είναι αλήθεια.
Για όσα είναι, είμαι περήφανος από τα στήθια.
Δεν κρύβομαι πίσω από λόγια, βγαίνω κάνω πράξεις.
Να το σκεφτείς διπλά, πριν σκεφτείς να με πειράξεις.
Ο κόσμος με μισεί, το απολαμβάνω.
Το μίσος τους λαμβάνω. Δυναμώνω όσο μεγαλώνω.
Γυρίζω πίσω μίασμα και τους στοιχειώνω.
Τώρα δεν μιλάς, ούτε με ύφος ή με τόνο.
Ξέρω να διορθώνω το ελάττωμα.
Έχω χέρια, προεκτάσεις και σκέψεις για ανακάτεμα.
Δεν θα πέσω κάτω από δυο άτομα.
Άμα πέσω, θα πέσει μαζί μου κι όλο το πάτωμα.
Είμαι η καταστροφή μπολιασμένη με διάστροφη,
κι η αρρωστημένη σκέψη για τον υποκριτή.
Είμαι μανία, λυσσά για χάος, για αναρχία,
μέχρι να μην μείνει τίποτα απ' την σάπια κοινωνία.
Τα λέω γραφικά, μα σε 3D γραφικά.
Στο game που ζούμε, τα "Bosses" είναι τα αφεντικά.
Σετάρω το team, κι υπολογίζουμε τα πλην.
Να πα να γαμηθείς, εσύ, τα "πρέπει" και τα "μην".

1613

Lyrics/Raps: τομίασμα
Mixed/Mastered by: Feedmyego @2Cats Studio
Recorded by: Venef @Ιερό
Artwork: Παράγοντας 405

Γράφω ότι μου βγαίνει, ότι βγαίνει, δεν σου βγαίνει.
Ότι μου πηγαίνει, σίγουρα δεν σου πηγαίνει.
Παίρνω αγκαλιά απ' τα κεντρικά βγάζω τον Vennie,
κι είναι μη σε πετύχω μπάτσε σε κανα λεγκένι
Φέρνει το παιδί το νέο στυλ και σου την μπαίνει,
ενοχλούμε τα δικαβαλα που την έχουν στημένη.
Οι μπάτσοι με παπια στα δικαστήρια αγχωμένοι.
Κοιταζόμαστε για ώρες σαν πρωτοερωτευμένοι.
Και σε θέλει το στουπί, σε θέλει η σφαίρα, πως σε θέλει!
Μα δεν θέλει σέντρα, θέλει μηχανισμό εκεί που μένει.
Θέλει δυό κιλά μολύβι, στη σάρκα του φυτεμένη,
και μετά όσοι τον κάναμε καλά να 'μαστε ξένοι.
Θέλει οδό κι αριθμό, όχι "πουτάνες" στο μιλητό.
Θέλει να ακούει στο μακελειό το επίθετο και το μικρό.
Θέλει να κάνει το σταυρό πριν κοιμηθεί,
και όταν βγει, να βρει καμένη την μηχανή.
Θέλει τρόμο στα σπίτια τους στο δρόμο πριν σταθεί,
να του λυγίζουνε τα γόνατα να ψάχνει να κρυφτεί.
Όσο τους φωνάζω "Η δουλειά σου είναι ντροπή!"
και είστε άχρηστοι, ούτε που έχετε εκπαιδευτεί.
Οι μπάτσοι είναι απρόσεκτοι, μα εμείς προσεκτικοί.
Κάποιος να τους πει, να αλλάζουνε διαδρομή.
Ξέρω τον καφέ που παραγγέλνεις το πρωί και που αράζεις.
Σε ξέρω χωρίς στολή.
Σκέψου το όσο διατάζεις, κάνουμε σκοποβολή, 
όσο ο πόλεμος βρυχάται, αρπάζω το παιδί μη τ' ακουμπάτε.
Στρώνω το τραπέζι για να φάτε.
Θέλω να σε κοίτα στα ματια και να σε φοβάται.
Κομμένα τα ξίδια ως αργά, πάρε δυνάμεις.
Το σώμα σου κάνε μηχανή να τους συλλάβεις.
Πάρ' τους απαγωγή.
Δεμένους, κάν' τους τα δόντια εξαγωγή.
Βασάνισε τους, έτσι θα νιώσουν τις πρακτικές τους.
Μιση ντροπή δική μου, κι άλλες μισές δικες τους.
Θέλει πρόκα και καρφί, και σταύρωση μες στη πλατεία.
Λαϊκό προσκύνημα για το MΑΤά μεσσία. Αμήν.
Θέλει κτήνος για τα κτήνη, κι είναι πόλη μας καμίνι.
Θέλει πόλεμο στο πόλεμο, αν πολεμάς για ειρήνη.
Θέλει βία θέλει, θέλει μονο τρομοκρατία.
Θέλει μια και καλή. 1613.

Δεν είσαι ζωντανός, είσαι ο αριθμός που 'χεις στο σήμα.
Δεν είσαι ζωντανός, είσαι ο βαθμός που 'χεις στο τμήμα.
Δεν είσαι ζωντανός, είσαι ο κωδικός που έχει το βλήμα.
Δεν είσαι ζωντανός, είσαι ο ρυθμός απο το φασίζων σου βήμα.

Μόνιτορ

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Artwork by: Reddy A.
Mixed/Mastered by: FeedMyEgo @ 2cats Studio
Recorded by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Πείτε στο πρότυπο, ότι είμαι πρωτότυπο. Το στερεότυπο σπάω, δεν αντιγράφομαι,
πράττω ότι πω, σ' ένα κόσμο κοινότυπο, έχω το λόγο λογότυπο.
Θα βρεις ομοίωμα, μα όχι ομοιότυπο, έτσι ορίζω το μοναδικό μου γονότυπο.
Κρατώ ότι πω στο μυαλό στιγμιότυπο, κι είναι ιδιότυπο.
Πείτε στο φίλο να φύγει από δω, δε θα μείνει ούτε φύλλωμα,
κι οφείλω να προειδοποιώ, πριν ξεκινήσω το ξήλωμα.
Άσε τα "Αα" τα "Οο" και τη φωνή σου χαμήλωμα,
στον οχετό, ακόμα το ζούμε ακραία και μιλάμε ωμά, πες με νομά.
Μεγάλωσα με Ρομά, εκπροσωπούμε τη φτώχεια, το πόνο και την ξενιτιά,
το δρόμο και τη γειτονιά, το μίσος για τα μπατσικά, τα αφεντικά.
Αυθεντικά αισθήματα αληθινά, όσο κουνώ το κεφάλι στο beat νευρικά,
το στόμα μου πυροβολά και δεν είναι το μόνο.
Έχω βιώσει το φόβο για τη μοναξιά, όταν μίλησα με ψυχολόγο.
Γεννηθήκαμε μόνοι σ' αυτό. Και γεννηθήκαμε! Και χωρίς λόγο!
Χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, επιβιώνουμε από ένστικτο μόνο,
έντρομα έντομα σε μία φωλιά ως απάνω με εντομοκτόνο.
Κι είναι έτοιμο να σκάσει το παιδί, από μικρό είχε την τάση,
η "καταστροφή" και το "αυτό" στην αρχή, τον ώθησε να διαβάσει,
να ψάξει λύση για τι θα συμβεί, πριν τη ζωή δοκιμάσει.
Γιατί όλοι τόσο κακοί; Ποιοι τους έχουν πειράξει;
Μάτια ψυχρά κι αγκαλιές σα θηλιές, μου χαλάνε όταν φτιάχνω φωλιές.
Τα πουλιά στο μπαλκόνι ταΐζω, κι απολαμβάνω κραυγές.
Παίρνω αγκαλιά το σκοτάδι και κρύβομαι από το φως των ανθρώπων,
και γράφω το μέλλον, κάτω απ΄ τον φακό των ειδικών και των ψυχοτρόπων.
Παιδί σ' εποχή εκτός τόπου και χρόνου, βλέπω απ' το πρίσμα του πόνου.
Τη φυλακή μου πληρώνω ακριβά, κι ένα κρύο χειμώνα με σόμπα αλογόνου.
Δεν ψάχνω γαλήνη, δεν πιστεύω σ' αυτά, αποφεύγω την οδύνη,
και μου τη δίνει το γέλιο, με φθείρει, το φτύνω, με φτύνει.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι ηλίθιοι, ή είναι καρκίνοι.
Δεν ψάχνω το πόλεμο, γι' αυτό και ζω μέσ' αυτόν, μπας και βρω την ειρήνη.
Όλοι γύρω μου κτήνη. "Ο κόσμος κοιμάται!". Και ο διαβασμένος κουμπιά καταπίνει.
Μου λέγανε: "Διάβαζε!", "Διάβαζε!". Kι έτσι, το να τα λέω μου φόρτωσαν ευθύνη.
Διαβάζω τους στίχους των Floyd, τις ρίμες του Freud,
και κάνω spoil από Nietzsche, δεν είναι χαρούμενη η επιστήμη.
Tώρα δεν αρέσει ότι είστε. Ενοχλώ μες στη γυάλα τους γιατί έχω μνήμη,
κι έτσι ως "μίασμα" απόχτησα φήμη, σε λίγα χρόνια είστε μίμοι.
Κι είμαι ξένος μες στους ξένους, από τη γενιά του μένους,
το μαύρο γένος των φτωχών, απ΄ τους καταραμένους.
Απ' τη φυλακή, στο ιερό, στο δρόμο για τα αυτιά σου,
ώστε σπίτι σου να μπω, στο στόμα σου και τα μυαλά σου.
Μολύνω τη γενιά με τη σκέψη να τους ληστέψει.
Αρκεί ένα σαμπότ τη μηχανή να αχρηστεύσει.
Οφείλω να κάνω τον άπιστο να με πιστέψει,
είμαι ο εκλεκτός της λάσπης με τη ματωμένη στέψη.
Δεν έχεις φίλους, είσαι σκύλος, μες στους σκύλους.
Θνητός και άσημος, μέσα σ' εταιρικούς ομίλους,
σε μία ζωή βαρετή, σπίτι, δουλειά και φαΐ,
PC, ταινία και σιωπή, απ' τους δουλοπρεπείς υπαλλήλους.
Όσο σε βλέπουνε μέσα απ' το μόνιτορ.