Περνάνε τα χρόνια, και εγώ με την σειρά μου μεγαλώνω. Θες η εμπειρία από διάφορες καταστάσεις που κλήθηκα με βια να αντιμετωπίσω, θες ο υπέρμετρος όγκος πληροφορίας που προσλαμβάνω εξαναγκαστικά, όντας με την σειρά μου δομικό κομμάτι του κοινωνικού ιστού, σίγουρα αλλάζω και μάλιστα ραγδαία. Ενήλικας πλέον στο σώμα και στο νου, με πιο ξεκάθαρες στοχεύσεις και υποχρεώσεις, από το έφηβο μίασμα της ρώμης, με δεσμευμένο χρόνο και ελάχιστα περιθώρια διαφυγής, ξεκλέβω χρόνο από την κατάθλιψη μου ώστε να εξεγερθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Βρίσκω στόχους για να ξεσπάσω, να σπάσω, να γράψω, να βάψω, να καλλιεργηθώ και να αναπτυχθώ, να ανθίσω. Ευτυχώς σαν κάκτος που είμαι δεν θέλω και πολύ νερό. Αναπτύσσομαι σε δυσμενής συνθήκες.
Η αλήθεια είναι πως μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσεις και ο θυμός σου περάσει, θα τα βλέπεις αλλιώς. Μου λέγαν να ηρεμήσω. Το θέμα είναι ότι ο θυμός δεν μου πέρασε, απλά τον πνίγω μέσα μου και σαν καρκίνος μου τρώει τα σωθικά. Ότι εσωτερικεύεις και δεν επικοινωνείς σε καταστρέφει σαν εσωτερικός εχθρός. Στον αντίποδα της οργής νομίζω θα συναντήσεις πάντα την θλίψη, ανταλλάσσοντας προσωπεία μέχρι το πέρας της μέρας, από οργή σε θλίψη και πίσω, νευρώνες και προβλεπόμενες ψυχογραφημένες συμπεριφορές από τους ειδικούς, μοναδικά κοινότυπες. Κάθε κραυγή που δεν βγαίνει από το στόμα μου, γεννάει και μια ψύχωση. Το γράφω όσω φωνάζω για να ηρεμήσω.
Κάποτε την άνοιγα σε όλους και σε όλα, και ο κόσμος στράφηκε ακραία απέναντι μου. Ενώ η αλήθεια είναι δεν μπορείς να με κατηγορήσεις και για κάτι ιδιαίτερο παρά μόνο για στραβό, δύστροπο άνθρωπο. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο κοινωνικό κανιβαλισμό έχω φάει, και τι ψυχολογικές επιθέσεις μου έχουν ασκηθεί κατά καιρούς διάφορα άτομα από διάφορα μέτωπα, καθώς και διάφορα καρτέρια και απόπειρες να με τελειώσουν αποτυχημένα. Σίγουρα όταν δεν καταπίνεις την γλώσσα σου για τα πράγματα που σε καίνε, και σε πονάνε, το "προτέρημα" σου αυτό εν τέλει να σε κάψει περισσότερο. Στην περίπτωση μου, έχω φάει ένα κοινωνικό στίγμα, με μπλοκάρουν, με λασπολογούν, με απειλούν, με κατασκευάζουν και η ζωή κάπως συνεχίζεται, σε έναν ανέλπιδο και μικρο κόσμο ατομικών περιχαρακωμένων εξουσιών βρίσκει τον απολαυστικό του γέλωτα η επιβολή των ολοκληρωτικών συγκροτημένων εξουσιών της άρχουσας τάξης. Και τα δυο παραδείγματα με τις τεράστιες αποστάσεις τους, συγκλίνουν, συνυπογράφουν και δομούν την κανιβαλιστική κυριαρχία της φύσεως μας. Είναι εύκολο να πείσεις τον κόσμο ότι τομίασμα είναι το μίασμα.
Εδώ δεν θέλω να βγάλω τις ευθύνες μου απέξω, είναι η αλήθεια πως δεν ξέρω ούτε καν ακόμα και τώρα που τα απολογίζω, να φέρομαι ορθά. Δεν φέρομαι μετρημένα και δεν υπολογίζω τις ιδιοσυγκρασίες των άλλων, ώστε να μην τους βγάζω εκτός εαυτού. Αυτό δεν είναι καλό. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές, και από ότι φαίνεται ο κόσμος δεν έχει τις αντοχές μου. Σίγουρα όμως πλέον ξέρω να φέρομαι αρκετά καλά για να κρίνω πως δεν φερόμουν καλά με την σειρά μου, και ότι στο μέλλον θα φέρομαι καλύτερα γιατί μαθαίνω από τα λάθη μου. Σε ένα κόσμο όπου το να κράξεις κάποιον, ή να σεντράρεις κάποιον έχει καθολικό διακύβευμα την συμπάθεια, εγώ έβλεπα στοχεύσεις και κίνηση. Όταν το αντιλαμβάνομαι μόνο εγώ βέβαια δεν έχει και πολύ σημασία, ίσως θα πρέπει να μάθω να παίρνω τους ανθρώπους με το καλό και όχι με τον βούρδουλα. Ας είναι αυτό ένα συγνώμη σε όσους ανθρώπους πλήγωσα άθελα μου.
Ατομικά με το 99% των ανθρώπων που γνωρίζω και έχω τσακωθεί, δεν επιθυμώ, ούτε προσβλέπω, ούτε υποσκάπτω το κακό τους σατανικά στο υπόγειο που μένω και γελάω το βράδυ, γράφοντας μισανθρωπικά ραπς, θα με έκανε να κρατηθώ πάρα πολύ πίσω από τις στοχεύσεις μου. Το αέναο μισός σε ολοκληρώνει όσο και η ίδια η κυριαρχία, σε κάνει κομμάτι της.
Με όλο αυτών τον κόσμο τσακώθηκα για πάρα πολύ συγκεκριμένους λόγους, σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια, πολύ πιθανόν άμα γνωριζόμασταν κάπως αλλιώς σε κάτι άλλο, να μην είχαμε τσακωθεί και ποτέ, αλλά σίγουρα ποτέ δεν κράτησα ή δεν δόμησα κακή σχέση ορμώμενος από κάτι τέτοιο, παρά μόνο όταν αυτό δομήθηκε από την άλλη πλευρά ως στοχευμένος, στοχοθετημένος, τοξικός πόλεμος (συνήθως χρόνιος). Η αλήθεια είναι πως δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, αλλά για την αηδιαστική μου ειλικρίνεια. Με την σειρά μου λοιπόν έχω να πω καλή καρδιά μέχρι την επόμενη αντάμωση σε κάτι άλλο, κάπου αλλού, εγώ έτσι κι αλλιώς δεν κινούμουν ορμώμενος από κακία αλλά από αγάπη σε ότι επενδύω υλικά και ολικά. Δεν είμαι τοξικός άνθρωπος, αλλά αν είσαι τοξικός απέναντι μου, σε βάζω στοίχημα ότι είμαι πολύ καλύτερος σε αυτό, γιατί δυστυχώς μεγάλωσα και επιβίωσα σε τοξικά βίαια περιβάλλοντα. Κλεινοντας θα ελεγα οτι είναι πάρα πολύ μεγάλο μειονέκτημα, όταν κάποιος φωνάζει, να τον καλύπτεις και τον επισκιάζεις με την φωνή σου τόσο ολοκληρωτικά και κυριαρχικά, που εν τέλει να γεννάς τρόμο, ενώ εσύ απλά ήθελες κανένας μαλάκας να μην φωνάζει εξ'αρχής, θέλοντας να δείξεις ένα μάθημα στον συνομιλητή σου. Κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ. Εν τέλει όταν ο άλλος είναι γκάγκανος, το να δείξεις ποσό πιο γκάγκανος μπορείς να γίνεις με την σειρά σου για να μην γίνονται γκάγκανοι, δεν σε τιμάει και ιδιαίτερα. Στην τελική όλοι μπορούμε να γίνουμε λίγο ή πολύ γκάγκανοι, πολιτικά όντα που δομούν πολιτισμό, πόσο μπορούμε να γίνουμε; Την αγάπη μου στους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου και μου κάνουν σφοδρή κριτική, κι ας τρώνε από τους πάντες σκατά εξαιτίας μου, γιατί αυτοί είναι που σώσαν τον κόσμο από τομίασμα, και μένα μαζί σας, με αποτέλεσμα ένα πάρα πολύ προβληματικό και τοξικό υποκείμενο//υπερεγώ όπως ήμουν εγώ, σήμερα να στέκονται περήφανα δίπλα του και αυτό είναι κινηματικό συλλογικό έργο. Αν εγώ είμαι κάτι αξιόλογο σήμερα το χρωστάω στους ανθρώπους μου.
Σαν υποσημείωση θα έβαζα ότι δεν με βλέπεις πλέον συχνά να γράφω κείμενα, και αυτό σίγουρα δεν είναι γιατί δεν έχω κάτι να πω ή ότι ξέχασα να γράφω, διαβάζεται πάρα πολλά κείμενα που γράφω κι ας μην φαίνομαι, απλά επέλεξα να μην προσωποποιώ τον πολιτικό λόγο, γιατί ο κόσμος τείνει να προσωποκεντρίζει τις ιδέες και τις απόψεις. Στέκονται στο ποιος είπε τι, και όχι το τι είπε, σίγουρα μετράει από τι θέση μιλάει κάποιος, ειδικά όταν μιλάει πολύ, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι ο ίδιος ο λόγος ως αυτόφωτος δημιουργός συνειδήσεων των μονάδων του μέλλοντος. Το έργο ταξιδεύει πέραν από το δημιουργό, και δημιουργεί ακέφαλους άναρχους δημιουργούς με την σειρά του!
Είναι πάρα πολύ απογοητευτικό να λες κάτι, και κάποιος άνθρωπος να το πολεμάει ή να διαφωνεί, και όταν το ίδιο ειπωθεί από ένα πιο "γλυκό" πρόσωπο, ξάφνου να αποκτάει ενδιαφέρον και εν τέλει να βρίσκει τον εαυτό του σε αυτό. Αυτό λέγεται προσωποκέντριση του λόγου και ανάλυση βάσει των συμπαθειών και όχι μια κριτική σκέψη και μια πολιτική ανάλυση που να καθοδηγεί το εγώ στο φως. Ευτυχώς εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι, είχα άλλα κουσούρια, οπότε αν εγώ τα ξεπέρασα, σίγουρα μπορείς και εσύ. Πιστεύω στους ανθρώπους γιατί πιστεύω πάρα πολύ σε μένα. Απογοητεύομαι από τους ανθρώπους γιατί γοητεύομαι από τους ανθρώπους. Όταν σου φωνάζω για κάτι σημαίνει ότι νοιάζομαι, όταν τσατίζομαι για κάτι σημαίνει ότι το πονάω. Όταν αισθάνομαι σημαίνει πως το ζω. Όταν με βλέπεις ήρεμο σημαίνει πως πεθαίνω, και μόνο αυτά που αγαπώ μπορούν να με σκοτώσουν.
Ένα πρόσωπο μπορεί να πεθάνει, το έργο του όμως θα συνεχίσει να ζει, να αναπτύσσεται αυτόφωτο και αυτόβουλο στα συλλογικά συνειδησιακά, να ζυμώνετε και εν τέλει να γεννάει ξεδιάντροπα παρόμοια σιχαμένα πρόσωπα σαν αυτά που με τόσο παθός μισήσατε, τα παιδιά σας "ρωμαίοι" θα είναι η απάντηση μου σε όσους με πολεμούν. Τα μιάσματα του ανθρώπινου είδους!
τομίασμα από τον οχετό!
υ.γ. Όποιος δεν με γνωρίζει, ας πλησιάσει, δεν δαγκώνω. Σίγουρα δεν είμαι και ο καλύτερος άνθρωπος που παίζει αλλά σε ότι κάνω έχω τις καλύτερες προθέσεις και προσπαθώ, είμαι ανοικτός στην κριτική και στον διάλογο από οριζόντια θέση με αλληλοσεβασμό. Μιλήστε μου, γνωρίστε με καλύτερα, πριν με απορρίψετε, και με καταδικάσετε, γιατί εγώ γνώρισα έναν κόσμο που δεν θέλω να ζω και αποφάσισα να τον αλλάξω πριν με αλλάξει και σίγουρα δεν θα το καταφέρω μόνος μου!
