Παρασκευή, 08/06, 21:00 αυστηρά, θα βρίσκομαι στην Υπόγα Κ*94 στα Εξάρχεια, για μια κυρίως ραπ συναυλία, μα εξ ολοκλήρου μουσική από τα κάτω, αντιεμπορευματική, ενάντια σε ιεραρχικές λογικές, κράτος και κεφάλαιο, μπάτσους, σεξιστές και ρατσιστές, με σκοπό να στηρίξουμε οικονομικά την δημιουργία ενός νέου εγχειρήματος.
Ακούστε τα κομμάτια που έχω ανεβασμένα, γιατι το σετ που ετοιμάζω θα είναι κατά βάση κομμάτια που έχετε καιρό να ακούσετε σε live! Μαζί μας θα παίξουν και οι Ενδορφίνες, συντροφική πανκ μπάντα, κρατάμε μια έκπληξη για τους πιστούς της βραδιάς! Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μας. Τα φιλιά μου στον Οχετό.
υ.γ. Το live θα λήξει νωρίς πριν τις 00.30 για όσους έχουν θέμα με το χρόνο, όταν λέμε αυστηρά το εννοούμε!
Μετά από 4 χρόνια βρίσκομαι στο Μηχανουργείο, άλλες ημερομηνίες μα ίδιοι οι λόγοι και οι συγκυρίες. Άλλα άτομα που πλαισιώνουν και διοργανώνουν, μα για τους ίδιους σκοπούς, πάντα στον αγώνα και στον πολυμέτωπο πόλεμο! Ένα ακόμα live ή μήπως όχι; Παίζουμε για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που συνελήφθησαν και βασανίσθηκαν από τα περήφανα παλικάρια της ΕΛΑΣ, αυτούς τους τσαρλατάνους της τάξης και της ασφάλειας, τους βολεμένους δημόσιους υπάλληλους, τα γαμημένα παράσιτα του ανθρωπίνου είδους, τους άχρηστους παρασιτικούς ανθρώπους που δεν παράγουν τίποτα, αυτούς που σπέρνουν τον τρόμο για το κράτος και ύστερα μιλάνε για τρομοκρατία, σάπια κουφάρια που καταστέλλουν κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας υλικά απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που το κράτος κήρυξε σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα.
Έχουνε μαζευτεί πάρα πολλά, και το κεφάλι μου κοντεύει να κάνει ένα μπαμ και να σαρώσει τον κόσμο σας. Πλημμύρισε αυτή η μίζερη χώρα φασισμό και ξενοφοβία, απλήρωτα μεροκάματα, χαμένες μη δημιουργικές ώρες στην μισθωτή σκλαβιά, κενές ζωές, σεξισμό, φόλες, κρέας και θάνατο, ηρεμία, τάξη, ηρεμιστικά, χάπια, μαφίες, ναρκωτικά, καυσαέριο και τσιμέντο, βρώμισε σε κάθε της πιθαμή από το γαμημένο καπιταλισμό, μα και νεκρούς, άπειρους νεκρούς πνιγμένους για να κοιμάσαι εσύ ήσυχος και καθαρός στην γαμώ χώρα σου.
Βαρέθηκα ειλικρινά κάθε τι που εσείς αποκαλείται ζωή, και σας σιχαίνομαι τόσο ώστε να το ξανασκεφτείτε, γιατί έχετε καταφέρει να δημιουργήσετε πολλούς ανθρώπους σαν και μένα να νιώθουμε τόσο ξένοι δίπλα σας ώστε να φοβάστε να κυκλοφορήσετε στις γειτονιές. Όλα είναι δικά μας γιατί όλα είναι κλεμμένα, γιατί εμείς τα παράγουμε, τα φτηνά μας ξένα, βρώμικα, εργατικά χέρια όχι μόνο εδώ αλλά και σε κάθε Ελλάδα, και για αυτό κάθε Ελλάδα να τρέμει, μα πρώτα από όλες η Ελλάδα μου, αυτή που με έμαθε να μισώ τόσο υπέροχα!
ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΣΦΥΡΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ
υ.γ θα τα πούμε στο δρόμο, εκεί που λύνονται όλα χωρίς πολλά λόγια!
Παρασκευή, 26/01, 21:00 θα βρισκόμαστε στην ΑΣΟΕΕ (οικονομικό πανεπιστήμιο αθηνών), να παίξουμε και να ακούσουμε ραπ από τα κάτω, ενάντια σε ιεραρχικές λογικές, κράτος, αφεντικά, εισόδους, μπράβους, μπάτσους, σεξιστές και ρατσιστές, σε ένα περιφρουρημένο safe place για όλες και όλους, ώστε να στηρίξουμε οικονομικά την δημιουργία ενός νέου εγχειρήματος. Όπως σε κάθε live που συμμετέχω θα υπάρχει distro, για όποιο άτομο μπορεί και θέλει να στηρίξει το έργο μας. Τα φιλιά μου στον Οχετό.
Αλληλεγγύη στην κατάληψη libertatia, εμείς έχουμε ακόμα έναν λόγο να κυνηγάμε το τέρας του φασισμού. Συντρόφια δύναμη και αγώνας!
Σαν σήμερα πριν χρόνια τα πιο φρικτά κλάματα των αθώων στην σάπια μητρόπολη της Ρώμης, τα πιο απόκοσμα ουρλιαχτά από τον πόνο των πλασμάτων, γέννησαν το μίασμα. Καταραμένο να περιφέρεται στους δρόμους και στα λημέρια της ανά τους αιώνες, σαν κυνηγημένο άγριο ζώο σε μια ζούγκλα απο τσιμέντο, και σαν ύπαρξη να αποτελεί την απόλυτη ύβρη ως προς τους κυρίαρχους, μέχρι το θάνατο του φόβου από τα μάτια των καταπιεσμένων.
Στο σήμερα, όλα γύρω μας πεθαίνουν και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γιατί όλοι θέλουν να βολεύονται με το να μην συμβαίνει τίποτα. Έτσι και σήμερα, 17 του Δεκέμβρη, όπως κάθε χρόνο, θα γιορτάσουμε αυτή τη μέρα, σαν να μην συνέβη τίποτα, βολεμένοι στο χορό της εξαθλίωσης. Κι όμως το "τίποτα" πάντα σήμαινε κάτι.
