Lyrics/Raps: τομίασμα
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Με σκοτώνω,
χίλιες φορές κάθε μέρα και το κάνω εικόνα,
ρίχνω το σώμα στις ράγες του τρένου,
γίνομαι λάσπη, γίνομαι χώμα, γίνομαι λιώμα,
σαν ότι ονειρεύτηκα παιδί, δεν ζω είμαι πτώμα.
Χίλιες και μία νύχτες, ξύπνησα απ' το θάνατο,
φοβισμένος στο λευκό μου δωμάτιο,
είμαι παιδί, ντυμένο στα λευκά, μην μου κάνουν κακό,
θα 'ρθουν να ρωτήσουν, μα μου 'χουν πει τι θα πω.
Μετράω νύχτες λευκές και το μυαλό μου κλειστό,
δεν έχω φίλους να μιλήσω, μόνο φανταστικό,
δεν έχω φίλο να πω, απλώνω χέρια να πιάσω τον ουρανό,
λίγο πριν απ' την πτώση χαθώ.
Μετά ξυπνάω, μετά πονάω και ζω,
καταραμένος να υπάρχω σαν ύπαρξη που μισώ,
μετά κουρνιάζω, κοιτώ μελαγχολώ και δεν αλλάζω,
έχω κεφάλι στραβό.
Μην μ' ακουμπάς θα σε διαλύσω,
τα παιδικά μου χέρια είναι μικρά, σε λίγα χρόνια θα γυρίσω,
θα πέσω πάνω σου σαν χίλιες αστραπές να σε ξεσκίσω,
σε λίγα χρόνια θα 'ρθω πίσω.
Άσε με ρε γνωστέ, δεν θέλω να μιλήσω.
Τι να μου πεις; Και τι να πω; Τι να σου εξηγήσω;
Πώς να στο περιγράψω χωρίς στα δυο να σπάσω,
χωρίς άλλη μία νύχτα να ξυπνήσω και να κλάψω.
Χίλιες και δυο νύχτες, ξύπνησα όταν πέθανα,
αναγεννήθηκα αφότου έγινα πέτρωμα,
αφότου έγινα έκτρωμα, τα μάτια μου ήταν έντρομα,
τώρα με βλέπουν και φρικάρουν, σαν να 'δανε έντομα.
Κρατούσα στα χέρια μου, τα ίδια μου τα έντερα,
στο δρόμο χύθηκα από μαχαιριά, μα είμαι η μέγαιρα.
Δεν θα τους τη χαρίσω, έχω τύψεις που ζω,
έχω τύψεις που τη ζωή τους δεν τους αφαιρώ.
Δεν θα τους συγχωρήσω, δεν ξέρω να συγχωρώ.
Ξέρω από πόνο για να τους το εμπιστευτώ,
έχω ένα κρύο προσωπείο για να προστατευτώ,
έγινα κτήνος, έγινα ένα πλάσμα φρικτό.
Μου λες πώς προκαλώ; Σου λέω έχω πείρα.
Κουβαλώ τις χαρακιές στην πλάτη μου από τη ζωστήρα.
Επιλογή; Πες το αν θέλεις μοίρα.
Να 'μαι παιδί της βίας από μία μάνα στείρα.
Όταν μου λένε "μίλα". Που να εκφραστώ;
Ότι έχω να φτύσω στο πρόσωπό τους θα πω.
Πως μέσα από όλο αυτό να μην αλλοιωθώ;
Οποίον έχω να φτύσω, έχω προσωπείο φτυστό.
Αν έχω κάτι βάλει, δεν μου το βγάζεις απ΄ το μυαλό.
Μη με λες για τομή, μη σε τραβήξω το λοβό.
Όπου πετιούνται λαιμοί, υπάρχει αίμα νωπό.
Εδώ υπογράφει το μίασμα απ' τον Οχετό.
Απλά τα flows, απλά τα θέλουν όλοι.
Όλα στο πιάτο, μα στο τέλος μας βγάλαν πιστόλι.
Τώρα με λεν καριόλη, μα πως άλλαξαν οι ρόλοι,
πρώτα φίλοι, τώρα οπλίζουμε το καριοφίλι.
Κι ήταν όλοι πάντα έτσι, άπλα δεν ήρθε η στιγμή.
Κοίτα πέσαν να με φάνε, δεν ήτανε απειλή.
Είμαι μόνος εναντίον όλων, απ' την αρχή.
Θα φανεί πιουνού πραγματικά το λέει η ψυχή.
Είμαι μόλυσμα, φωνητικό ηχόκυμα στο σήμερα.
Άκουσα παίζει hockey, μα ο man θα κάτσει ήρεμα.
Αρκούσε να του πεις, δεν είναι το ξύλο επιχείρημα,
στο ικρίωμα, το προνομιούχο παραλήρημα.
Τη γλώσσα της βιας μιλώ, μου κάναν ιδιαίτερα.
Οπότε και σ' αυτό σας έχω, et cetera, et cetera.
Κάνε όνειρα για να με δεις νεκρό, όνειρα δεύτερα.
Τα πρώτα τα έχω κάνει εγώ, μα απέτυχα και πέτυχα.
Είμαι σε ότι κάνω top, χωρίς να χώσουμε pop.
Είμαι rock, πιο rap από τους νέγρους του New York.
Mπαίνω deep web με tor, έχω στα χέρια μου Glock.
Με δόντια προταγμένα, οι δρόμοι λένε είναι orc.
Έχω πρόβλημα με τον κόσμο που ζούμε,
οπότε στο δρόμο μ' ακρότητες αντιδρούμε.
Θα φάω τις στάσεις, τα τρόλεϊ, μέχρι να μπω στις τάσεις.
Πριν να διαβάσεις, πρώτα θα σπάσεις.
Δράσεις κι αντιδράσεις. Ζούμε ζωή με εντάσεις.
Ζωή είναι θα περάσει, όλα είναι φάσεις.
Κοίτα να πεθάνεις νέος, γιατί πονάς άμα γεράσεις.
Κι ο θάνατος είναι εύκολος, αν δεν έχεις να χάσεις.
Γένια του '90, ζούμε hustlin' all day.
Μικρός τα σνόμπαρα όλα αυτά, μα δεν δουλεύω σε OK.
Γαμώ τα αφεντικά, κι όσους μου λένε "τι λέει;".
Ηχογραφώ το μέλλον με delay: "Tι λέει;".
Κι είναι δυσοίωνο, ο οιωνός με το σιδεροπρίονο.
O Ιανός φτύνει φωτιά, σαν πορφυρός φανός
και είναι γεγονός, ως ζηλωτής και κοινωνός.
Δεν θα με πεθάνεις στην δουλειά σαν να 'μαι ημίονο.
Αντικοινωνικός αφού γαμιέστε όλοι,
και το εννοώ, αρχίστε να παρεξηγιέστε.
Αφού ποτέ σας δεν ξηγιέστε,
εγώ για όλους, μα τώρα από μένα όλοι τρέξτε.
Lyrics/Raps: τομίασμα, Брус
Produced/Mixed/Mastered by: G the Friendly Ghost
Recorded by: τομίασμα@ Ιερό
Δεν γεμίζει ένα κενό χαρτί από κενό μυαλό.
Δεν γράφω για κοινό, δεν έχω κάτι μαζί τους κοινό.
Δεν έχω θεό, κανένανε δεν προσκυνώ. Εγώ είμαι εγώ!
Σαν έμενα δεν γνωρίζω άλλο,
για αυτό με διακινώ. Γράφω/προσβάλω.
Βάζω πλάνο, να πετύχω το μεγάλο από μικρό.
Στο beat επάνω ψάλλω, σε σέρνω στο χορό,
μέχρι το θεό που έχεις μέσα σου να διαβάλω.
Η αίρεση στο σύστημα, μόλυσμα στο οικοσύστημα,
μου βγάλανε την πιστή μα, έτσι κι αλλιώς δεν πίστευα.
Νήστευα αντι-σπέ, την τράπεζα την λήστευα,
έχω νιότη πολυτάραχη, κατόρθωσα τα απίστευτα.
Γύρω είναι μαλακισμένα.
Μη μιλάς για μένα, άμα δεν μιλάς σε μένα.
Δεν μετράω την άξια σου σε ράτσα, είτε μπράτσα.
Δεν είμαι ο πιο σκληρός, στον πιο σκληρό άλλαξα την φάτσα.
Άτσα, μάγκα, στάκα, μη με ενοχλείς.
Δεν με νοιάζει αν θέλεις να πιεις.
Δεν με νοιάζει τι θέλεις να πεις.
Αν δεν σε ξέρω μη με χαιρετάς.
Γαμήσου, πριν να γαμηθείς.
Όλες οι λέρες, θέλουν να γίνουν αστέρες.
Έχω σχέση με την εξέλιξη, τώρα ανταλλάζω βέρες.
Έχω στείλει σε φάκελο σφαίρες.
Μισείς την δουλειά, δεν σου φταίνε πουθενά οι Δευτέρες.
Από μικρό μου λέγαν θα 'ρθουν καλύτερες μέρες,
όσο γυρίζω με το τσιμέντο στις μπετονιέρες.
Φλερτάρω με τα ύψη, αν θες σε πάω και στοίχημα.
Θαμμένος σε εργοτάξιο, σαν εργατικό ατύχημα.
Ένα ποσοστό θαμμένο στην στατιστική σας.
Απολυμένος λόγο πτώση της παραγωγής σας.
Συναινέστε με την σιγή σας.
Μέχρι τότε, σαμπότ στην μηχανή σας.
Όταν είμαι στο δωμάτιο ακούω φωνές!
Τρυπάνε το κεφάλι μου και πιο πολύ πεισμώνει.
Αρχίζω ψάχνω τι να φταίει απ' το χθες,
μα τελικά οι φωνές έρχονται από το σαλόνι.
Κι όσο περνούν τα χρόνια η φτώχεια μεγαλώνει.
Η φτώχεια μας κυκλώνει. Η φτώχεια μας θολώνει.
Η φτώχεια μας παλεύουμε να σας κυκλώσει το λαιμό.
Αυτό θα μας πωρώσει! Ζώντας μετά την πτώση,
έτσι θα πάω στην κόλαση. Στην κόλαση έχω φίλους και είναι τόσοι!
Για αυτό δεν θα μ' αγχώσει, έχω γνώση.
Θα ανοίξουμε μικρόφωνα να χώσει, με δυο κουπλέ να στρώσει.
Κι εγώ δεν πίστευα, πιστεύω, μα τώρα πια πιστεύω!
Αυτό δεν με εμποδίζει τα ταμεία τους να κλέβω.
Κι η μαμά μου δεν χτυπάει εισιτήρια,
έχουμε μπόλικα από νοσηλείες εξιτήρια.
Όταν γεννήθηκα η σελήνη είχε σβήσει.
Το ότι γεννήθηκα είναι πρόβλημα, όχι λύση.
Τις αμαρτίες έκανα δεύτερη φύση,
δεν φοβήθηκα ποτέ, φέρε οποίον θες να τις μετρήσει.
Τις πιο πολλές φορές ξέρω πως το παράκανα,
για αυτό φλερτάρω συχνά με το πάνω διάζωμα.
Να βρω την ηρεμία μου και τι δεν θα 'δινα.
Προς το παρόν, χορεύω ταγκό με το σατανά.
Τις πιο πολλές φορές ξέρω πως το παράκανα,
για αυτό φλερτάρω συχνά με το πάνω διάζωμα.
Να βρω την ηρεμία μου και τι δεν θα 'δινα.
Προς το παρόν, μιλώ την αργκό με το σατανα.
Ποιος κατέστειλε τις γειτονιές; Το κράτος ή ο εκ των έσω λεκές;
Ζούμε το ίδιο με σήμερα χθες, σε ποιόν αρέσει για πες;
Τα σπίτια μας ιδιωτικές φυλακές, στην καλή, στην κακή κλινικές.
Μιλάνε την γλώσσα του δρόμου στο ραπ, μα οι δρόμοι δεν ξέρουν τι λες!
Εγώ είμαι κύμα, μιλάω στα σκάει η αλμύρα.
Όχι θα κάτσω να σκάσω και να κλαίω την μοίρα.
Δεν πίνω τη μπύρα, μα πιες.
Εει; Ποιός μου καβάτζωσε τον αναπτήρα;
Μια που σε είδα και μια που τα πήρα.
Βρες μου καλύτερο ράπερ στην γύρα από μένα και κλέφτικα σφύρα.
Το ζούμε λιτά. Δεν πίνουμε αλκοόλ. Δεν λέμε πολλά. Κρατάμε κρυφά
απ' τον κόσμο τα πρόσωπα, τα κινητά, τις πινακίδες
και που'χω φωλιά. Αυτοί τα κτήνη και εμείς τα πουλιά.
Ταΐζω με την συντροφιά, τα περιστέρια μέσ' την γειτονιά,
όσο πετάνε τα μαχητικά, που αύριο θα βομβαρδίζουν παιδιά.
Μου λέει: "Πάρε με αγκαλιά" και το κάνω.
Έχω σκοπό πριν πεθάνω, να τους πεθάνω.
Κάθε μου πλάνο μου πάει σωστά, σκεφτόμουν τον πόλεμο απ' τά δεκαεφτά.
Πριν γίνει μόδα το ζούσαμε δυστοπικά.
Η καραντίνα δεν μου' κλάσε μια.
Δεν στέλνω μήνυμα στην αστυνομία.
Αφήνω το σφάλμα για αυτά.
Ο κακός μου εαυτός μου γελά.
Δεν φοβηθήκαμε την φυλακή, εκεί κάνουμε πρωτοχρονιά.
Βαράγαμε κρίσεις, πριν γίνουνε μόδα οι καταχρήσεις και οι καταλήψεις.
Και πριν αυτά, πολεμούσα τις καπιταλιστικές κρίσεις.
Αν δεις το ρουφιάνο να φτύσεις.
Μια μέρα θα το δεις θα παίζει ΡΩΜΗ πρώτη μούρη στις ειδήσεις.
Μα εγώ, δεν ήμουν ποζεράς ποτέ για να με αναγνωρίσεις.
Σου είπα να τον φτύσεις.
Γελάμε με την σαπισμένη φάτσα σου και τις μηνύσεις.
Ακόμα το ζούμε ακραία και μπαίνουμε χωρίς παρέα.
Στο σπίτι σηκώνουμε βάρη, το τρέχω για να νιώθω ωραία.
Κρατάμε την σκέψη οξέα. Μιξάρουμε τα αμινοξέα.
Το μέλλον μας ηχογραφώ, στο δίνω σαν Neo, πες με Μορφέα.
Ακούω τα πουλάκια στον δεύτερο, στις πέντε ξυπνώ και είμαι σκόνη.
Χειροκροτάν στο μπαλκόνι, οι μικροαστοί δολοφόνοι.
Γαμιούνται αυτοί και αυτοί που ψήφισαν.
Οποίος τα παίρνει, μα και οποίος τα χώνει.
Τους φωνάζω: "Γαμιέστε.". Kαι κατεβαίνουν οι τόνοι.
Σημαίες ανεμίζουνε, τις χαζεύω όσο ψήνω καφέ.
Ωραίο το λευκό και το μπλε, μα μ' αηδιάζει αν είναι αγκαζέ.
Μου λέει να δούμε ταινία. Μου χαμογελά μ' ηρεμία.
Το ζούμε κομπλέ και για αυτή γαμιέται η κοινωνία.
Κάτσε γιατί έχει ενδιαφέρον. Οι διαταγές ανωτέρων.
Όταν μιλάω, μιλάω για το μέλλον, απλά τα λέω εκ των προτέρων.
Πάντα ο καθένας κοίταγε μόνο το δικό του συμφέρον.
Στην τρομοκρατία του κράτους απαντώ, έχω πρότυπο το Νέρων
Μαζικές απολύσεις και επιδόματα μόνο για να μας σιτίσεις.
Μη σου πεθάνει ο εργάτης και πέσει η παραγωγή και οι πωλήσεις.
Στα μισά κάτω οι μισθοί, και για σένα δεν υπάρχει κλινική,
εκτός και αν είσαι ο Μαρινάκης και έχεις κατ' οίκων ιδιωτική.
Λένε ο ιός δεν έχει ταξικότητα, χτυπάει τους πάντες ανεξαιρέτως.
Τους λέω: "Καλό το ανέκδοτο τι άλλη μαλακία θα ακούσουμε και φέτος;"
Τι να τους κάνεις τους γιατρούς; Δώσε μπάτσους και δημοσιογράφους.
Απλά τους κλείνεις όλους μέσα και τους νεκρούς σε μαζικούς τάφους.
Οι ναζί κυβερνάνε με μπλε, στα υπουργεία γελάν τα μουστάκια τους.
Στον Έβρο τους πνίγουν στο μπλε, οι μανάδες κλαίνε τα παιδάκια τους
Η σύνταξη στα 72 και ούτε γάτα ούτε ζημιά,
αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε ούτε ένα ένσημο, κι ας δουλεύουμε από παιδιά.
Στα κελιά στην Πέτρου Ράλλη απεργούν, μετράν νεκρές απ' τον ιό.
Απαγάγουν τους αγωνιστές μην οργανώσουνε τον Κορυδαλλό.
Ιδιωτικοποιούν τον λόφο Φιλοπάππου και τον κήπο τον εθνικό.
Το φυσικό αέριο της ΔΕΠΑ, σε λίγο θα έρθουν και για το νερό.
Αυτά, όσο τα media τρομοκρατούν τον λαό.
Δεν ξέρω αν τον φτιάξαν οι ίδιοι, αν ισχύει δεν θα ξαφνιαστώ.
Η Ευρώπη καταρρέει πρώτη και το τραπεζοικονομικό.
Αλλά και αυτό αργά η γρήγορα, ήτανε το φυσικό.
Σου λένε: "Mένουμε σπίτι", "H αλληλεγγύη θα νικήσει", "Ατομική ευθύνη",
τέτοιες μαλακίες, δεν έχω ακούσει ούτε στο Γκίνη.
Αντί να φτιάξει καμιά κλίνη.
Γιατί το μόνο ΜΕΘ που εισπνεύσαμε εδώ, είναι η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη.
Τα γράφω νηφάλιος, αν θέλεις να γίνεις πατά το Replay.
Θα έλεγα κι άλλα, αλλά ο κόσμος δεν είναι στην φάση μου ΟΚ.
Ο κόσμος θέλει την ησυχία του τα γαντάκια του και την μασκούλα.
Τουλάχιστον φάτε εγκλεισμό, θα βγαίνετε μόνο με κουκούλα.
