Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Χάνω την όραση

          Κάθε φορά που αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα και δεν μπορείς να βρεις μια λύση, εν τέλη καταλήγεις να ψάχνεις μια διαφυγή. Τις περισσότερες φορές, η διαφυγή σου είναι ρηχή και αυτοκαταστροφική. Άλλοι κουμπώνονται, άλλοι μπαφιάζουν, άλλοι καίγονται με video games και άλλοι πράττουν ότι μαλάκια τους κατέβει αλόγιστα. Η λίστα συνεχίζει και δυστυχώς, κάπου εκεί βρισκόμαστε και εμείς. Σαφώς, όλα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Κάθε φορά που αλλάζεις το βλέμμα σου από το στόχο σου, πέφτεις στην πλάνη και χάνεις την όραση.

Beat: BD Foxxxmoor.


ΤΟ ΜΙΑΣΜΑ

Φτιάχνοντας ποιήματα, από χτυπήματα,
ακόμη μια μέρα αγχωτική θα 'ναι και σήμερα.
Κοιτώντας θύματα, πέρα ως πέρα,
χάνω την όραση προσπαθώντας να πάρω αέρα.
Χάνοντας όραση, ψάχνω μια όαση,
κι αντί για δράση ψάχνω μια τρύπα για απόδραση.
Ένα κουμπί για κάθε βράδυ που 'ναι κόλαση
και μένω σκαλωμένος να χαζεύω στην τηλεόραση.


ΚΑΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ

Σιγά-σιγά χάνω την όραση,
ίσως να φταίνε οι ουσίες, ίσως να φταίει η απομόνωση.
Θέλω πολλά να πω, μα δεν έχω κανέναν να μιλήσω.
Κάνω τη δύσκολη επιλογή, δεν ξαναπάω πίσω.
Συνεχίζω το νόημα να μη βρίσκω.
Δεν ξέρω τι πιστεύεις, μα πιστεύω πως με έφαγε το ρίσκο.
Δεν παίζω τζόγο με λεφτά, δεν βγαίνω βασικά,
ποντάρω στο παιχνίδι όλη μου την καρδιά.
Δεν έχω απαιτήσεις, δεν ελπίζω πουθενά,
κι όταν χάνω απλά γελάω, ναι γελάω ειρωνικά.
Δεν ψάχνω κατανόηση, ούτε συμπόνοια φυσικά.
Έχω αράξει, περιμένω την επόμενη πουστιά,
κι ίσως δε δώσω σημασία, ίσως το λήξω οριστικά,
μα ίσως μπω και στο τριπάκι να στην παίξω εγώ διπλά.
Απρόβλεπτη αντίδραση, όχι απλά μαθηματικά.
Μόνη γνωστή παράμετρος: αν ξέμεινα ή όχι από ηρεμιστικά.
Κι όταν μπλέκω με ουσίες μένω μόνο στα ελαφρά,
κατατάσσω την ελπίδα στα πιο σκληρά ναρκωτικά,
ίσως δεν καίει το μυαλό σου, μα σε λιώνει ψυχικά.
Όταν ξυπνήσεις απ' την πλάνη και τα δεις ρεαλιστικά,
κι αν νομίζεις πως με νιώθεις γενικότερα,
μην προσπαθήσεις να βοηθήσεις,
μάλλον θα γίνουν χειρότερα τα πράματα.
Ποτέ μου δεν πίστεψα σε θεούς, γι' αυτό δεν περιμένω θαύματα.
Καταραμένος να αδειάζω την ψυχή μου στο χαρτί ως τα χαράματα,
ίσως πιστεύεις πως μου φέρθηκες σωστά, μα για τη γούνα σου έχω ράμματα.
Κράτα απόσταση ασφαλείας, μπας και γλιτώσεις τα κατάγματα.
Μην προσπαθείς να μ' αγαπήσεις,
θα βρεις εμπόδια ισχυρά σαν πυρωμένα οδοφράγματα.


ΜΑΤΙ

Το θαύμα αργεί να 'ρθει,
έκλεισα δυο 24ώρα δουλειάς και έχω εξασφαλίσει το ψωμί,
τηλέφωνα πολλά από αυτόν που θα εκμεταλλευτεί τον κόπο μας,
γαμώ τον στόχο μας, θέλω γιορτή.
Πλησιάζει η μέρα για την ποθητή φυγή,
να πάω αλλού, να δω πως γνώση άλλων γίνεται στα χέρια άλλων,
όπλο που τον ανταγωνισμό πυροβολεί,
μα εγώ ο χαζός την δίνω, αντί να την κλείσω σε κλουβί.
Ποιος με πληρώνει, να κάνω ότι ζητά
και προφανώς τι του καυλώνει, στα μάτια ρίχνω σκόνη.
Νομίζει ότι κουβέντα δεν σηκώνει, δικοί του κλώνοι,
απ'το άγχος πέφτουν για ύπνο όταν ξημερώνει.
Κι εγώ στη πρώτη γραμμή παραγωγής μια μηχανή,
με απόδοση υψηλή, δεν ξέρω κούραση τι θα πει,
κι από καύσιμα, σημαντικά πιο φθηνό είναι το φαΐ,
κι από λάδια μηχανής η στήριξη ψυχολογική.
Μα άκου να δεις, αν θέλω βγαίνω κι εκτός λειτουργίας,
"Έχει πολλούς.", θα πεις, "Μικρέ, είσαι άνευ σημασίας.".
Τα 'χει προβλέψει όλα ο σωστός επιχειρηματίας
και έχω αναλωθεί σαν χρήστης επικίνδυνης ουσίας.
Λοιπόν αποτοξίνωση! Δεν δίνω μια!
Για τις χαρές σου και τις ώρες που σε πιάνει υστερία.
Άσκοπη η βια,
Ενωθείτε και τραβάτε κέντρο για ομαδική αυτοκτονία.


ΤΟ ΜΙΑΣΜΑ

Μη με ρωτάς τα νέα μου, δεν έχω να σου πω τα ωραία μου.
Δεν έχω να σκεφτώ πολλά, κι η όρεξη μου 'πε πως είμαι στα τελευταία μου.
Κλεισμένος στο κλουβί, ψάχνω μια λύση πλαστική
για να μου δώσει ώθηση να βγω με την παρέα μου.
Όλα σκατά ρε, σου 'πα να μη με ρωτάς τα νέα μου.
Μια βιαστική επιλογή σπάει το πλάνο μου
και βγάζει όλη την πλασματική θλίψη από πάνω μου.
Και λέω βούρ, να κάνω ντου σε κάθε πίστα ή σκηνή παντού,
να πλακώσω την κάθε μαϊμού, που μολύνει την έκφραση μου,
κι όποιος ψήνεται ας μην δειλιάσει κι ας έρθει μαζί μου.
Οι στόχοι μου πολλοί, μα είναι πολλοί όπως κι οι εχθροί μου.
Γαμιέται η χρυσή αυγή και οι αμόρφωτοι αναρχικοί!!!
Στ'αρχίδια μου αν κινδυνεύει η ζωή μου.
Κομμένα τα ηρεμιστικά και την επόμενη φορά
γιατρέ δώσε μου συνταγή για εκρηκτικά, κι όλα καλά.
Αφού μου πήραν το χαμόγελο θα τους πάρω τα αυτιά.
Και η ζωή κάπως κυλά, παίρνω τηλέφωνα πολλά,
μα τα παιδιά έχουνε δουλειά. Μετράω συχνά
βράδια ρηχά στην απομόνωση. Χάνω την όραση,
δεν φταίνε οι ουσίες ρε, ίσως να φταίει η τηλεόραση.