Σκληροπυρηνικά ρομαντικός

"...Έτσι όπως μ' έμαθες σκληροπυρηνικά ρομαντικός...."

          Γαμώ το Χριστό σου, όχι δεν χάρηκα που σε άκουσα. Ούτε καν χάρηκα που εγώ σε πήρα για να σε ακούσω. Σε πήρα ένα τυπικό τηλέφωνο για χρόνια πολλά. Μια πολύ καλή πρόφαση για να σε ακούσω. Δεν ψήνεσαι ούτε να με ακούσεις ούτε να σε ακούσω. Για το πρώτο είμαι σίγουρος. Αλλά θα ψηνόμουν να σε δω και να σου πω όσα δεν ψηνόσουν να ακούσεις στα μούτρα σου. Για αυτό δεν είμαι. Όχι δεν θα στο πω από εδώ. Γαμώ το κεφάλι σου ρε. Δεν σε μισώ. Βγες από το κεφάλι μου. Χμμ, ο Δον κιχώτης γυρνάει στο κεφάλι μου.

"...Έχουμε χαραμίσει τόσες σελίδες και τόσες ιστοσελίδες για να πούμε αυτά που θα λέγαμε στα ίσια αν ήμασταν λίγο πιο σίγουροι και λίγο λιγότερο επιδειξίες. Παπάρια. Νόμιζα ότι ήθελα κάτι να γράψω, αλλά... ξέχνα το!..."

          Καλή προσποίηση για να γλιτώσω από τα βλέμματα. Αει γαμήσου και εσύ, μίλα περισσότερο να σε καταλαβαίνω. Προσπαθώ, γιατί με γαμάς; Κάθε κείμενο που γράφεις με χτυπά καρφί λες και το γράφεις για μένα. Είμαι ένα εγωπαθέστατο, εγωκεντρικό, απόβλητο και το ξέρω. Κάθομαι κλεισμένος στο κλουβί μου και μισώ όλο τον κόσμο. Ένα σνόμπ και καλά συνειδητοποιημένο, γαμημένο, αναρχο-κομμουνί που δεν προσφέρει τίποτα. Ο πιο βρώμικος από όλους, το μίασμα της Ρώμης. Συγνώμη όμως, δεν θα στα πω, μάλλον γιατί είμαι αρκετά ψωνάρα για να μην το παραδεκτώ δημόσια.

"...Έλα να νιώσεις καλλιτέχνης λοιπόν. Πάρε τ'αμάξι και πάμε κάπου ψηλά για να δω..."

          Την έπαθα, μόλις το κάνα. Βλέπεις και αυτό το blog ένα γαμημένο δημόσιο ημερολόγιο είναι. Ο καθένας μπορεί να βλέπει και να προσπερνάει την ψυχή μου, ακόμα και να την σχολιάζει. Κάτι περίπου σαν τα κομμάτια μου. Ίσως και εδώ να είμαι περισσότερο πόρνη. Τουλάχιστον στα κομμάτια μου ακούς και την φωνή μου να τρέμει. Γάμησέ το. Νόμιζα ότι ήθελα κάτι να γράψω, αλλά... Όχι, εγώ θα το πω. Κάτι θέλω να γράψω. Απλά δεν είναι για όλους.

"...Είναι για σένα που δεν σ'είχα ποτέ, κι όμως σε είχα ανάγκη, όπως δεν είχα ανάγκη κανέναν, ποτέ μα ποτέ..."

          Θέλω να γίνεσαι όλο και καλύτερη, να σε βλέπω να δημιουργείς. Να εξελίσσεσαι και να ωριμάζεις περισσότερο. Να ασχοληθείς με την σκέψη σου. Να διαβάσεις και να αμφισβητείς χωρίς να τα παρατάς. Να ψάχνεις την αλήθεια. Θέλω μια μέρα να με ταπώνεις και να σε ακούω να μιλάς και να μαθαίνω πράγματα. Σε θέλω με δυναμικό λόγο και δημιουργικά χέρια και σκέψη. Θέλω να κοιμόμαστε παρέα και να το κάνουμε όλη νύχτα χωρίς να σε βαριέμαι. Να φτιάξουμε μουσική παρέα και να ταξιδεύουμε. Να γνωρίσουμε κόσμο και να χαρίσουμε τα πιστεύω και τις ιδέες μας. Την τέχνη και το πάθος του σφυριού. Αυτό που δημιουργεί και καταστρέφει. Να μ'αγαπας όπως και όσο θα σ'αγαπω. Να με σέβεσαι και θα σε σέβομαι όσο σε σέβονται οι πράξεις και ο λόγος σου. Κάνε το ίδιο. Να μου είσαι πιστή ψυχικά και εγκεφαλικά. Σωματικά ίσως και να το δεχόμουν, αρκεί να μπορείς να μου το εξηγήσεις, να το αιτιολογήσεις και να το στηρίξεις. Αν πιστεύεις πως όλα αυτά θα γίνουν τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς γιατί δεν θα υπάρχει κάτι άλλο να ψάχνω. Δεν θα έχω λόγο να κοιτάξω έξω από τα μάτια σου. Επίσης το πιο σημαντικό από όλα. Θέλω να με πείθεις κάθε μέρα για το πόσο σοβαρά πρέπει να σε πάρω.

Αν ποτέ το διαβάσεις μην απαντήσεις. Δεν ψήνομαι να σε ακούσω.

το "ρομαντικό" μίασμα

υ.γ.
Γαμιέσαι σκρόφα. Ελπίζω να γαμιέσαι τουλάχιστον καλά και να ξεχνιέσαι από αυτό που είσαι...

Διαλυμένες οικογένειες

          Ααα... και τώρα πίσω στο κλουβί. Τελικά, κάθε φορά που βγαίνω από το κλουβί, μετά από λίγο καιρό, θέλω να γυρίσω πίσω για μία-δύο μέρες. Να μην βγω. Να απομονωθώ και να σκεφτώ ακούγοντας λίγη μουσική. Παίζοντας κάνα ανούσιο παιχνίδι. Μιλώντας μόνο με μένα. Μια κούπα καφέ, ελληνικός/τούρκικος (όποιος σκατά έχει τα copyright τέλος πάντων) γλυκός με γάλα. Δεν τον πέτυχα, αλλά δεν γαμιέται. Καλός είναι.

          Ήρθαν Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα τα αντιπαθούσα. Όλοι κλείνονται οικογενειακά και δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους. Όταν τελειώσει το υποχρεωτικό οικογενειακό νταβαντούρι, βγαίνουν έξω να το κάψουν σε κάνα κονσερβοποιημένο xxX-mas πάρτυ. Στριμωγμένοι σε ένα γαμημένο μαγαζί. Τσαμπουκαλεμένα, φλωροαγοράκια με λιγδιάρικα από ιδρώτα και ζελέ μαλλιά, και ξεκωλιάρες, χοντροκώλες, γκομενίτσες. Ολονών τα κεφάλια σας άλλωστε, στην χριστιανική πούτσα αλληλεγγύης είναι. Τραβάτε να γιορτάσετε τον πούστη τον Χριστό, γεννήθηκε. Χμμ, όπως κάθε χρόνο.

          Βαριέμαι. Το αστείο είναι ότι οι γονείς, θεωρούν σημαντικό να περάσεις αυτήν την ανούσια μαλακία μαζί τους. Ακόμα κι αν χρειάζεται να πάρεις 5-6 ώρες λεωφορείο για να έρθεις να τους βρεις. Αλλά τι να κάνεις; Αφού δεν καταλαβαίνουν, καλό είναι να μην τους στεναχωρείς. Δεν ξέρεις μέχρι πότε θα τους έχεις στην τελική. Εκτός αυτού, ότι και να είναι, όπως και να έχουν φερθεί, στην τελική γονείς σου είναι. Μια καλή (έστω και σε τυπικά πλαίσια) σχέση, πρέπει να την έχεις. Πώς να το πω. You are STUCK with them.

          Οι περισσότεροι φίλοι μου, δεν τα πάνε καλά με τους δικούς τους. Τους καταλαβαίνω, και εγώ κάθε φορά που μιλάω τσακώνομαι. Είναι όλα βέβαια θέμα χειρισμού και επικοινωνίας. Απλά είναι πολύ πιο δύσκολο να χειριστείς με επικοινωνιακά κόλπα τους γονείς σου, γιατί απλά δεν τους βλέπεις σαν ξένους. Αλλά από το να γίνεστε πουτάνα, καλύτερα να έχεις μια πιο διπλωματική στάση. Τους ξένους μπορείς να τους αλλάξεις, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον που σε θεωρεί κατώτερο του (υποσυνείδητα). Αυτό άργησα να το καταλάβω. Βλέπεις αυτός σε γέννησε, κάποτε δεν ήξερες να μιλάς και σε τάιζε και σε ξεσκάτιζε. Μέχρι χθες σου έδειχνε πώς να επιβιώσεις. Πώς ακριβώς να τον πείσεις εσύ ότι βλέπεις πιο καλά πλέον. Καταλαβαίνω και τους γονείς δηλαδή, παρότι έχουν άδικο. Γιατί πλέον μεγάλωσες και όντως μπορεί να βλέπεις πολύ πιο μπροστά από κάποιον που αφιέρωσε την ζωή του στο να μεγαλώσει ένα παιδί και να διαιωνίσει το είδος. Λες και ο κόσμος δεν γέμισε από την μαλακία τόσων άλλων, πρέπει να υπάρχει και η δικιά του μαλακία και συνέχεια να περιφέρεται.

          Θέλω να καταλήξω στο εξής. Όσο βαρετά και αν είναι όλα αυτά τα οικογενειακά και όσο μαλακία και αν είναι να ανέχεσαι τον κάθε κλειστόμυαλο παππού, συγγενή ή γονέα. Θα έπρεπε να κάνεις λίγο στην μπάντα τις διαφωνίες σου και να τους γράψεις, ώστε να μπορέσεις και εσύ να απολαύσεις κάποιες στιγμές που αργότερα δεν θα μπορείς. Σήμερα βλέπεις είναι εδώ και αύριο δεν θα είναι. Δώσε λίγο χαρά στην μάνα σου και κανε της το χατίρι. Η δικιά μου ποτέ δεν με κατάλαβε, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι μ'αγαπάει και θα ήθελα να την βλέπω να χαμογελά πιο συχνά.

          Συγγνώμη για το κλαψομούνικο κείμενο, αλλά επειδή οι περισσότεροι εδώ μέσα που μπαίνετε και διαβάζετε είστε φίλοι μου. Και για μένα οι φίλοι είναι οικογένεια, θα θελα να σας βλέπω και εσάς να χαμογελάτε πιο συχνά. Ξέρω ότι το οικογενειακό θέμα είναι για όλους μας -που ζούμε και μεγαλώσαμε σε διαλυμένες οικογένειες- είναι ένα βαρύ θέμα και απασχολεί τα κεφάλια μας και την καρδιά/ψυχολογία μας πολύ συχνά, για αυτό είναι καλύτερα να το έχουμε λυμένο.

Την αγάπη μου, και τις ευχές μου.
το μίασμα

Το χρονικό της ανίας(part.2)

          Δεκέμβρης του 2011, κι ο μήνας 17. Σήμερα δεν είναι όποια κι όποια μέρα για μένα. Σαν σήμερα πέρυσι κυκλοφόρησε η Ρώμη. Σαν σήμερα δηλαδή, ήταν η παρουσίαση δίσκου στα Γιάννενα και δόθηκαν τα πρώτα αντίτυπα. Ήταν όλοι τους εκεί. Παίζαμε εμείς, οι Jolly Roger κι ο Μέγας. Πρώτα ένα ντοκιμαντέρ, δυο λόγια μετά, live και ακολούθησε πάρτυ. Ωραία γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο από τα 17 μου, κάθε Δεκέμβρης με βρίσκει στα Γιάννενα. Έτσι και τώρα. Χειμώνας κρύο, εμείς και εμείς. Χαμένοι σε στίχους και μουσικές. Από αλάνες σε τσιπουράδικα, σε σπίτια και πολιτικές κουβέντες. Είναι λοιπόν μια σημαδιακή μέρα για μένα και για να την τιμήσω θα σας χαρίσω ένα αμιξάριστο ακυκλοφόρητο κομμάτι της Ρώμης. Όπως σας είχε συνηθίσει η Ρώμη. Από τα έγκατα.

Ταχυπαλμία, φόβος, άγχος και δυστυχία.
Δείχνεις αλήτης, μα κατά βάθος είσαι κυρία.
Γυρνάς στην κοινωνία, εισπνέεις δυσοσμία,
καταπίνεις, προχωράς μες στην υπέρτατη βλακεία.
Ξέρω δεν είσαι καλά, τα χάπια είναι γοητευτικά,
γλυκά τα ηρεμιστικά, μαρτυρική η αϋπνία.
Έτρεξες σε γιατρούς, είναι όλα μάταια.
Κλεισμένος στο δωμάτιο, μέρες περνάν στο πάτωμα.
Καφές, μερέντα κι ανακάτεμα. Μνήμες για πλάνεμα,
παλιοί σου στίχοι τριγυρνούν, γέννησες σκάλωμα.
Ήτανε κάποτε αλλιώς τα πράγματα.
Ήσουνα έτοιμος τότε να πάρεις άρματα.
Έβλεπες αίματα, μύρια καθάρματα,
μα πριν σκοτώσεις μαλάκα έφαγες σκάλωμα!

Και όλα βαίνουν κατ'ευχήν,
γίνεσαι κάθε μέρα πιο αναίσθητος από ότι ήσουν πριν.
Φεύγουν τα νεύρα, τα μάτια κλείνουν.
Ηλίθιοι περαστικοί σε μιλούν σε γνωρίζουν.
Ψάχνεις δουλειά, χάνεις χαμόγελο,
μπήκες στο πρόγραμμα, και είναι ολόιδιο,
με τον γονιών σου και είναι επώδυνο,
που συμβιβαστικές, είσαι στο όριο.
Ακούς μια απελπιστική κραυγή
"δυο βήματα μπροστά μαλάκα κι ότι ήσουνα θα εξαφανιστεί".
Μα εγώ βαριέμαι, θέλω ησυχία.
Ο μόνος θόρυβος θέλω να'ναι ήχος ταινίας.
Κι από μια κάμερα ασφαλείας καταγράφεται
σε κάθε σπιτικό το χρονικό της ανίας.

Βρωμάει αποσύνθεση

"...Ανάβω ένα τσιγάρο και εγώ, χωρίς καν να καπνίζω, πες το από μιμητισμό το συνηθίζω..."

          Όλοι γύρω μου κινούνται και φωνάζουν, μα κανένας δεν έχει χρώμα. Ή λες από την πολύ σκέψη να έπαθα αχρωματοψία; Μάλλον απλά ο κόσμος γύρω μου βρωμάει αποσύνθεση. Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Και αφού θέλω να το πιστεύω, για μένα αυτό ισχύει. Ναι, το δεύτερο. Δεν είμαι τρελός, το πιστεύω, αλήθεια λέω. Δεν είμαι τρελός. Ποτέ δεν ήμουν εγώ ο τρελός. Δώσε μου μια ελπίδα ότι κάτι αλλάζει. Κλισέ ακούστηκα. Κάτσε θα μου απαντήσω.

-Αλλάζουν πράγματα απλά αλλάζουν προς το χειρότερο.

"...Hardcore σκηνικά και Hardcore καταστάσεις, τόσο hardcore που αν στις πω hardcore ράπα θα κλάσεις..." 

- Ψςς, τι είπες δικέ μουυυυ. Ρεσπέκτ.
- Γάμησέ με...

          Ξεφύγαμε, φεύγουν οι καταστάσεις από τα μικρά μου χέρια και δεν έχω καμία επιρροή και κανέναν έλεγχο πλέον σε κανέναν. Ώστε να μπορώ να τραβήξω κόσμο προς το μέρος μου. Νιώθω υπερβολικά μόνος απέναντι σε κινούμενες απελπισίες. Εσύ με καταλαβαίνεις. Όχι εσύ. Εσύ.. ναι εσύ. Πιάσε τις λέξεις κλειδιά. Το ξέρω ότι εσύ με καταλαβαίνεις.

-¨Ελα ρε μαλάκα ξεκόλλα, άμα θέλω αύριο τα κόβω όλα, μπορώ να κρατηθώ... Προχτές οι άλλοι κά...

          Εξελικτίκαμε. Προχωρήσαμε πέραν από τα μικρά και ακίνδυνα (και καλά) ναρκωτικά, ή ψυχότροπα όπως θες να το πεις, αναλόγως πόσο ψαγμένος θες να ακουστείς, μιας και η λέξη "ναρκωτικά" είναι ορολογία που δόθηκε από μπάτσους και δεν πρέπει να βάζουμε προϊόντα μιασμάτων στο στόμα μας. Δεν διακρίνεις ειρωνεία και όλα όσα διαβάζεις ποτέ δεν γράφτηκαν.

"...Γυρίστε στον όμορφο γυάλινο παράδεισο σας. Εκ της διευθύνσεως..."

          Η μαμά Αμερική πάντα πρωτοτυπούσε. Τι πρέζες και μαλακίες όπως μου είπε και ένας παλιός καλός φίλος-αδερφός. Βραστό αδερφέ, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα. Από δίπλα, πάντα μια μπουκάλα Coca-Cola, να μην στεγνώνει το στόμα. Ταιριάζει τέλεια με όλα. Anyway, you know βραστό; Κοινός Crack. Βρασμένη κόκα με αμμωνία ή με σόδα. Αυτό που θερίζει στο Αμέρικα. Πόσο; Ένας χρόνος ζωής μετά από συστηματική χρήση; Σ'αγαπάω ρε μαλάκα, και εσένα σ'αγαπαω, και τον άλλο τον μαλάκα τον αγαπάω. Γάμησέ με...Δεν αντέχω να σας βλέπω να καταστρέφεστε μπροστά στα μάτια μου και εγώ να μην μπορώ να κάνω κάτι. Πρέζες, βραστά, χόρτα, μυτιές. Άλλοι με ξύδια, άλλοι με κόκα, με MDMA και άλλοι, από τα ψυχοφάρμακα και τα παραισθησιογόνα. Όλα είναι γύρω μας. Όλα ήταν πάντα γύρω μας; Εγώ τα έβλεπα από μικρός. Εγώ ήμουν εκεί από μικρός, μα ήταν όλοι έτσι πάντα; Εγώ έμεινα καθαρός, οι άλλοι γιατί; Γιατί; Είμαι εξίσου απελπισμένος, κι όμως. Εγώ έμεινα απέξω. Γιατί;

"...Μην λες ονόματα και καταστάσεις. Καμία επικοινωνία έξω από το κλουβί. Μας ακούνε..."

          Βγαίνω μια βόλτα και δεν έχω με ποιον να μιλήσω, είναι όλοι τόσο ηλίθιοι ή απλά εγώ είμαι πιο βλάκας από ότι μπορεί να συλλάβει το κεφάλι μου. Έχω την εντύπωση ότι σκέφτομαι. Ναι, πιστεύω ότι σκέφτομαι. Αλήθεια το λέω. Συγγνώμη αν μιλάω πολύ σήμερα, είναι μάλλον επειδή ήπια μετά από καιρό. Συγγνώμη που δεν κατάφερα ποτέ να επικοινωνήσω μαζί σας. Κάποτε ήθελα το καλό σας. Κάποτε έτρεχα μαζί σας στο τμήμα και κάποτε σας κάλυπτα και σας έβαζα σπίτι μου. Κάποτε σας έδωσα χρήματα και κάποτε με ψειρίσατε. Κάποτε με βάλατε σπίτι σας και κάποτε μου κολλήσατε εσείς όταν δεν είχα, ούτε σπίτι, ούτε λεφτά. Κάποτε μιλάγαμε, κάποτε επικοινωνούσαμε. Κάποτε μπλέκατε, κάποτε σας τράβαγα. Κάποτε μπλέξατε, κάποτε χαθήκαμε. Κάποτε ξαναβρεθήκαμε και κάπου στο κάποτε καήκατε και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ κι ας περνάγαμε μέρες ολόκληρες παρέα. Και εγώ ακόμα μόνος, στην απομόνωση που μου προσφέρει μια δεκαμελής παρέα σε ένα μικρο δωμάτιο σε μια φοιτητική πολυκατοικία, κάπου στην Ρώμη. Εγώ, ένα laptop, internet, δυο γκόμενες, ένας σκύλος, τρία άλλα παλικάρια, κάποιες θολούρες και κάτι ξερατά, κάτι κουμπιά, δυο τσιγάρα που γυρίζουν, μια κάρτα και κάτι γραμμές που σφυρίζουν στα ρουθούνια.

Αποσύνθεση.

Επικοινωνία

Πολύπλοκες λέξεις για απλούς ανθρώπους τριγυρνάνε.
Έχω πολλά που σκέφτομαι εν τέλει όλοι λυγάμε.
Όλοι φωνάζουν και γυρνάνε στα ίδια λάθη που κάναν
και χτες, λες και υπάρχουν κι αλλαγές πολλές στο σήμερα.
Ήρεμα ξετύλιγα κουβάρι απωθημένα.
Εγώ σε σένα και 'συ όλα αυτά που μ'είχες φυλαγμένα.
Εν τέλει είπα τόσα και 'συ λίγα,
και περιμένω το ίδιο λάθος να ξαναγίνει, μια από τα ίδια.

Μια από τα ίδια, μια από τα ίδια.
Οι σκέψεις στο κεφάλι μου μοιάζουν μ'αποκαΐδια.
Μια από τα ίδια, μια από τα ίδια.
Όνειρα γκρεμίστηκαν πάμε ξανά....

Σήκωσε κεφάλι, άκουσα πως ξεχάσαμε
να ζήσουμε και ζούνε όλοι άλλοι.
Χαρούμενοι με μπύρες, πλαστικά και ένα μουνάκι
κουνιστό. Ένα ακόμη όργιο της Ρώμης, αστικό.
Έχω ακόμα το θυμό μέσα μου κι όμως, πια δεν φωνάζω.
Δεν μιλάω δυνατά, την βγάζω με κάνα αναβράζον.
Κουμπάκια να πατώ, που λέει και το ρητό,
δίχως να σου μιλώ απλά να προχωρώ.
Αφού είμαι εδώ χωρίς σκοπό.
Χωρίς κανένα όνειρο, έστω κι απατηλό.
Μια ψευτιά για να πιαστώ κι οι γείτονες μουγκοί,
κρυμμένοι μέσα στην TV, όνειρο-κατασκευή.
Μια διαφήμιση φτηνή κάθε παραγωγή,
κάθε κουπλέ και κάθε στίχος μου εκπροσωπεί,
την υπέρτατη ασχήμια που κρύβω μες στην ψυχή.
Μη με ρωτάς πολλά, απλά να με κοιτάς καλά
και θα με πιάσεις, χωρίς καμία εξήγηση
και χωρίς παρεξήγηση.

Καμία επικοινωνία έξω από το κλουβί. Μας ακούνε.