Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και ταυτοχρόνως πιο όμορφο από την μνήμη. Λόγω αυτής θυμάσαι τα όμορφα, μα πονάς για τα δεινά. Λόγω αυτής καρτερείς στιγμές έτσι συνεχίζεις να ζεις και λόγω αυτής επίσης ταλαιπωριέσαι και θέλεις να χαθείς για πάντα. Πόσες φορές με έπιασα να λέω ότι θέλω να ξεχάσω, ώστε να ήταν σαν μην γνώριζα ποτέ κάποιους ανθρώπους, αλλά χωρίς τις αναμνήσεις μου και τις εμπειρίες μου, δεν θα ήμουν σήμερα το άτομο που κόπιασα για να χτίσω. Χωρίς τις σχέσεις που έκανα, χωρίς τα πράγματα που διάβασα και χωρίς ότι βίωσα και ένιωσα, δεν υπάρχω ως εγώ. Κάθε βήμα και μια ανάμνηση, ένα τραύμα, μια μυρωδιά, ένα χαμόγελο και μια κουβέντα ανθρώπινη όταν την έχεις ανάγκη. Η μνήμη είναι ο μόνος συνοδοιπόρος σου σε αυτόν τον μοναχικό κόσμο. Στο τέλος μονάχα αυτή θα μείνει μαζί σου να σε σκεπάσει, αυτή και ότι κατάφερες με κόπο να της μάθεις. Για την συζήτηση που αφήσαμε στην μέση. Δεν θα σου κρύψω ότι μου έλειψες.
Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced by: Venef
Recorded/Mixed/Mastered by: Incognito M. @ Pineline Music Lab
Video by: George Danopoulos
Τα μόνα νέκρα κινήματα είναι τα κινήματα που ξεχνάνε τους νεκρούς τους. Χαραγμένος για πάντα στην επαναστατική μας μνήμη. Δημήτρης Αρμακόλας παρών στις πιο ακραίες μας επιλογές.
Είμαι εικόνα από το μέλλον, το μέλλον που δεν θέλετε.
Εικόνα, όχι σαν αυτή του σκοτεινού αιώνα.
Δακρύζω στ' αλήθεια από τον αγώνα,
ακόμα και όταν πέφτω να ξαπλώσω στο δώμα.
Φοράω μάσκα να αναπνεύσω.
Νιώθω πόνο για τον πόνο του πόνου που βλέπω έξω,
μα είπα θα παλέψω, δεν θα τρέξω θα αντέξω.
Μπήκα στο χώρο για να χορέψω.
Κι είμαι ανήλικο μυαλό, σε γερασμένο σώμα,
με λυσσασμένο στόμα. Τέλεια στα κείμενα δίχως κόμμα.
Δίχως αρχή, αρχές, διδαχές,
πατέρα, μάνα, οικογένεια και κάποια νόρμα.
Χαοτική μορφή, που πέφτει από τα σύννεφα,
κάθε φορά που του ξηγιέσαι ύπουλα κι ανήθικα.
Δόθηκα στη συνωμοσία μας σ' ανοίχτηκα,
κι όταν κλήθηκα να δώσω τα ονόματα σ' αρνήθηκα.
Του πολέμου παίρνω μορφές,
μεταμορφώνομαι σε κτήνος να τους χαρίσω ουλές.
Κι είμαι ένας από αυτούς, κατ' εικόνα-καθ 'ομοίωση,
ο πόλεμος του σήμερα του αύριο προσομοίωση.
Ένα κόκκινο, ένα μπλε.
Δίνομαι σ' αυτό να μην υπήρξα ποτέ.
Κουμπωμένος μ' ηρεμιστικά δεν τρέμω.
Μονώνω και περιμένω το demo.
Μας σηκώνουν συντροφιά ψηλά,
και τα βλέπω πανέμορφα πια.
Μας πηγαίνουν στο πέτρινο μνήμα μας,
τραγουδάνε και λένε για μας.
Εγώ πιστεύω σ' αυτούς. Άσ' τους αυτούς να μισούνε,
όσο μισούμε άστους. Αυτοί μισούνε εαυτούς.
Όταν μιλάω να ακούς. Είμαι αλλιώτικος νους.
Είμαι το περιθώριο, μέσα στους μοναδικούς.
Είμαι το i μέσα σ' αριθμούς στη γη της ολοκλήρωσης.
Φυγάς. Μιγάς μες στους μιγαδικούς.
Ακραία λογικός, μες στους κανονικούς.
Για τις αντανακλάσεις μου, χτίσαν Κορυδαλλούς.
Ψυχό-λευκά κελιά, σφαγεία κρατικά. Έλα. ΕΛ.ΑΣ.
Έλα, άσε τα μυστικά. Μίλα όπως μας μίλαγε στο τμήμα σαρκικά,
για τους βιασμούς με γκλοπ κι όλα τα προκαταρκτικά.
Τέρατα! Θα σας σκίσω τη σάρκα,
να μη μείνει τίποτα από σας να μπει μέσα στα φέρετρα.
Μονάχα κουρελόπανα να βρίσκεις εκεί κάτω.
Θα δώσω το όνομα να σε ξεθάψουν απ' το τάφο.
Είμαι κατάρα που περνά μέσα απ' τα σπίτια σας.
Ακονισμένο μυαλό, πρόκα μες στα στήθια σας.
Χιλιάδες σαν εμένα, μισούμε την Ζωή.
Μισούμε που υπάρχετε και υπάρχουμε μαζί.
Ο πόλεμος υπάρχει ο πόλεμος του αρχήν.
Ο πόλεμος θρέφει παιδιά και τα φτύνει στη μάχη.
Ο πόλεμος σκοτώνει το μίσος μεγαλώνει.
Γιατί εμείς που αγωνιζόμαστε, δεν πεθαίνουμε μόνοι.
Τους χαιρετισμούς μου στην κοινότητα καταλήψεων κουκακίου καθώς και σε κάθε άτομο μεμονωμένα που με συνόδεψε στην πρωινή μας βόλτα με τις μηχανές.
Για όσους θέλουν να μάθουν λίγα λόγια για τον Δημήτρη. Παραθέτω link.
