Η μουσική σε δεύτερη μοίρα

          Αν μπαίνεις εδώ μέσα και νιώθεις αυτά που γράφω και σε εκφράζουν αυτά που ακούς κατά καιρούς, είμαι σίγουρος πως δεν είσαι καλά και η ζωή σου συνεχίζει να πηγαίνει κατά διαόλου. Αν με καταλαβαίνεις σε καταλαβαίνω, εδώ καταλαβαίνω και αυτούς που δεν με καταλαβαίνουν. Μαλακία ικανότητα να μπορείς να βλέπεις βαθιά στα μάτια των ανθρώπων, να διαβάζεις το σώμα και τις μυρωδιές. Γαμημένη ψυχολογία.

          Προφανώς για να με νιώθεις, βλέπεις ότι δεν παίζουν λεφτά, δεν παίζουν δουλειές, δεν παίζει μέλλον. Έχουμε χάσει την ικανότητα να ονειρευόμαστε το οτιδήποτε. Περιμένουμε μια αλλαγή, μια αλλαγή ρε κι ότι να'ναι. Να αλλάξει το γαμημένο μουντό πλάνο που ζούμε. Προφανώς και η αλλαγή δεν θα έρθει μόνη της. Αλλά, όλοι προσπαθούμε να επιβιώσουμε στην τελική. Είμαστε κατσαρίδες σε μια κατεστραμμένη απολίτιστη γη, πνιγμένη στην ραδιενέργεια.

          Δουλεύεις για να δουλεύεις, τον τελευταίο μήνα πληρώθηκες; Εγώ πάντως όχι, κι έτσι έφυγα απλήρωτος. Τουλάχιστον να μην με πηδάνε και τσάμπα. Έχει κι η πουτάνα τα όρια της. Εδώ τίθενται θέματα βασικών αναγκών και επιβίωσης, θα μιλάμε για έκφραση και μουσική; Σκέψου την πυραμίδα του Maslow. Έχω τρία επίπεδα να καλύψω με βασικές και συνεχόμενες ανάγκες πριν αρχίσω να εκφράζομαι και να σκέφτομαι παραπέρα. Κουβεντιάζω να φύγω για εξωτερικό, ελπίζω να τα καταφέρω.

          Μέχρι να μπορώ να καλύψω ένα βασικό επίπεδο ζωής που να μου επιτρέπει να αναπτυχθώ, να σκεφτώ και να εξελιχθώ, κάθε δημόσια δημιουργία-έκφραση μου αναβάλλεται. Η μουσική μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Κάθε σχέδιο και στόχος μου αναβάλλεται επ' αόριστον.

υ.γ.
Καλή συνέχεια στους "τυχερούς".

-Ave, Caesar, morituri te salutant.

Χορεύοντας παιδί σε παιδικό πάρτυ

Σκάσε και νιώσε τις κραυγές,
παιδάκια με μάσκες σκοτώνουν το ένα το άλλο.
Έχουν στα πόδια τους μπάρες και σέρνουν την μόλυνση σε νέες αγκάλες.
Έχουνε χείλη ραμμένα και εμείς χέρια δεμένα.
Έχω το κόσμο ανάγκη, όσο αυτός έχει ανάγκη εμένα.
Δώσε μου στόχο μεγάλο, να βλέπω ψηλά, να προσπαθώ να τον φτάσω.
Να φτύσω μια λέξη και σίγουρα το στόχο να ρίξω, να τον τσακίσω!
Είμαι εδώ πέρα ένα καινούργιο κόσμο να χτίσω.
Ο υπεράνθρωπος.

Είμαι τα πάντα, είμαι το τίποτα.
Κάθε μου ερώτηση και προσβολή, κάθε μου πρόταση και ένα απάντα.
Κρύος και ενοχλητικός σαν την φάτσα σου βλάκα.
Δεν σκύβω κεφάλι, αδυνατώ έτσι το στύβω,
σηκώνω ένα μέτωπο καθαρό και εκπνέω σκέψεις στον ουρανό.
Κρατάω την ιδέα και τον σκοπό αληθινό και ζωντανό.
Δεν με πιάνεις!
Εισέπνευσε το μίασμα, εισέπνευσε τον κόκκινο καπνό.

Δες πως παραμορφώνονται οι σκέψεις σαν μπλεχτούν με τα συναισθήματα.
Οι σκέψεις είναι πάντα πολύ πιο απλές, πολύ πιο σκοτεινές,
μα τα συναισθήματα σημαίνουν πολύ περισσότερα
και δείχνουν εσένα στο σήμερα, στο αύριο, στο χτες.
Δεν ξέρω, μα μπροστά στο φόβο φωνάζω,
τον διώχνω, σωπαίνω και δυο φορές πίσω τον νιώθω, τον φέρνω.
Τότε έφτυσα το σκοτάδι, κι οι μάσκες ξεπρόβαλαν χωρίς τα παιδιά .
Χορεύουν ενώ τα παιδάκια στολίζουν νεκρά την γωνία, χωρίς πρόσωπα.
Είναι όλα τους τόσο όμορφα και βουβά.
Χορεύτε... Χορεύτε γαμημένα, χορεύτε και γελάστε για μένα.

Εθισμένος στα video games

          Ακόμη μια νύχτα στο κλουβί περνά, και δεν έχω κάτι να κάνω για να περάσει η ώρα μου. Όταν αποφάσισα να απομονωθώ από τους ανθρώπους και τους κύκλους που είχα γύρω μου, άρχισα να παίζω video games, έτσι περνούσε ευχάριστα η μέρα μου. Από το να κάνεις πρέζα, μπάφο ή κόκα είναι καλύτερο πάντως, αν είναι να αρχίσεις κάτι από τα άλλα, άρχισε κάνα MMORPG. Άντε μέχρι να πιάσουμε καμιά δουλειά.

          Σαν παιδιά κάποτε στην γειτονιά παίζαμε στα χώματα, χτυπάγαμε, τρέχαμε και κάναμε άπειρες καφρίλες και συνήθως πολύ επικίνδυνες. Μακριά από το μάτι της μαμάς και του μπαμπά. Εγώ τα πρόλαβα, έχω σπάσει τα μούτρα μου, με έχουν απειλήσει, με έχουνε πλακώσει και έχω πλακώσει κόσμο. Ωμή βία, μιας ωμής πραγματικότητας. Αυτό δημιουργεί χαρακτήρες με καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων. Καλύτερη αντίληψη των καταστάσεων και των πράξεων που πρέπει να γίνουν αναλόγως την φάση. Τώρα τρέχουμε, τώρα χτυπάμε. Η διαπαιδαγώγηση της γειτονιάς και του δρόμου, με αυτόν τον τρόπο όμως, έχει τελειώσει.

          Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών, ασχολούνται στον προσωπικό τους χρόνο, μόνα ή και με παρέα, με video games. Αυτό σημαίνει ότι, είτε θα βρίσκονται σε ένα net-cafe, ή σπίτι τους και θα παίζουν. Και στις δυο περιπτώσεις, είναι υπό την επίβλεψη κάποιου. Μια το μάτι του μπαμπά και της μαμάς, στο σπίτι, μια το μάτι το δικό μου ή το δικό σου, που δουλεύουμε στο net-cafe σαν μαλάκες όλη μέρα και τα προσέχουμε, ανοίγουμε τα PC και καιγόμαστε μαζί τους. Οι γονείς είναι χαρούμενοι και ήρεμοι, τα παιδιά ασφαλής και αποβλακωμένα, οι πλατιές και οι δρόμοι γεμάτα περιθώριο.

          Το περιθώριο σήμερα είναι πολύ διαφορετικό από παλιά. Κάποτε περιθώριο ήτανε ΚΑΙ ένα παιδί που δεν ενοχλούσε, μπορεί απλά να άκουγε Active Member και Βαβυλώνα. Τώρα περιθώριο είναι ένα παιδί που την πίνει ή τρυπάει, φτιάχνει και φτιάχνεται. Δεν υπάρχει περιθώριο μη πραγματικά προβληματικό. Σε κάθε γειτονιά και ένας μαλάκας. Κάποτε αν ήσουν πρεζόνι και ζήταγες λεφτά με επιθετικό τόνο, η νοοτροπία των παιδιών, θα ήτανε να σε πλακώσουν, κι ας τους έσκαγες τέσσερα χρόνια και δεκαπέντε πόντους. Τώρα, θα σου στήσουν και κώλο άμα πας να τα φερμάρεις, γιατί δεν μάθαν τον κόσμο ωμό, όπως είναι, αλλά κάτω από το προστατευτικό τρίτο μάτι.

          Έρχομαι στο κύριο θέμα μου σαν κλασικός κολλημένος άνθρωπος. Αυτό που βλέπω σαν πρόβλημα δεν είναι ότι κάθε γενιά γίνετε όλο και πιο ακραία προς μια πλευρά, φλωριάς, μαλθακότητας, αλητείας, ψευτομαγκιάς ή καμμενιάς. Με ενοχλεί που κάθε νέα γενιά, δεν βλέπει την ωμή πραγματικότητα σφαιρικά. Καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, δεν έχει την σωστή αντίληψη για το τι παίζει και τι γίνετε. Η μια πλευρά γιατί δεν βρώμισε ποτέ αρκετά, και οι άλλοι γιατί δεν ζήσανε ποτέ αρκετά καθαροί. Μόνο όταν δεις σφαιρικά τον κόσμο που ζεις, μπορείς να έχεις και την κατάλληλη επίγνωση των πραγμάτων. Πως θα αλλάξεις τον κόσμο που ζεις αν δεν μπορείς να κατανοήσεις πως ακριβώς λειτουργεί;

          Η ανθρώπινη παιδεία είναι στο δρόμο και στην γειτονιά, στην άμεση επικοινωνία με τους ανθρώπους. Στο δάσος και στην πόλη. Στις πλατείες και στις καταλήψεις. Στις οργανώσεις και στις βιβλιοθήκες. Αλλά όλα αυτά, δεν είναι η απόλυτη αλήθεια που πρέπει να ακολουθήσεις, παρά μόνο μερικά ερεθίσματα που πρέπει να πάρεις, να επεξεργαστείς, να τα αξιοποιήσεις, να τα κατανοήσεις και με την σειρά να τα απορρίψεις, για να δημιουργήσεις εσύ, την δικιά σου αντίληψη των πραγμάτων, από όλα τα ερεθίσματα που πήρες. Να μπορείς να διαβάσεις δέκα πολιτικά βιβλία και να νιώθεις την ωμή πραγματικότητα, την άσχημη ωμή πλευρά του κόσμου, έχοντας αρκετά καθαρό μυαλό για να πλάσεις εσύ με την σειρά σου κάτι καλύτερο. Απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.

Η επανάσταση θα έρθει μέσω της σκέψης.

υ.γ.
Η επανάσταση αργεί και τα video games γαμάνε..

Η ανθρώπινη επικοινωνία γαμάει

Άλλη μια μέρα, ψάχνω αγάπη.
Μ'ακούς περαστηκέ; Μη μου γυρνάς την πλάτη!
Θέλω σε κάποιον να μιλήσω,
μα αποφεύγω τα πολλά πολλά, ώστε να μην τον βρίσω.
Και πάλι μένω, κλεισμένος στο κλουβί το γαμημένο.
Περιμένω μια αλλαγή που θα με κάνει να χαρώ,
να πιστέψω σε κάτι και κάθε βράδυ
χωρίς μάτι να κλείσω, κάτι να δημιουργώ

Παίρνω πηλό και χτίζω ανθρώπους.
Προσπαθώ να τους αναπτύξω μέσα τους το καλό.
Το ηθικό και να τους κάνω να χαμογελάν
για να χαμογελώ, όλοι παρέα να κάνουμε κάτι δημιουργικό.
Πιάσ'τα χαρτιά, φέρνω το χόρτο.
Σπάσ'τo και στρίψ'το, να πιούμε, να είμαστε μόκο.
Όπως πάντα, άλλωστε,
τι είχαμε εμείς να πούμε μεταξύ μας ρε μάγκα;
Σωπαίνεις, ρουφάς, κι είμαι ζάντα.

Η ανθρώπινη επικοινωνία γαμάει...
Κάθε βράδυ chat-άρω με πόρνες στο internet.
Διαλέγω πιο κρέας θα σκεφτώ ότι γαμάω.
Τελικά είμαι πολύ άντρας.
Τώρα την μπουκώνω και τώρα την πληρώνω.
Πόσα που δεν είναι για πούλημα,
μπορείς να αγοράσεις με την κατάλληλη προσφορά;
Όλα είναι μαθηματικά.
Η εξουσία στον καταπιεσμένο εργάτη το κτήνος γεννά.