Μόνιτορ

Lyrics/Raps: τομίασμα
Produced/Artwork by: Reddy A.
Mixed/Mastered by: FeedMyEgo @ 2cats Studio
Recorded by: Incognito M. @ Pineline Music Lab

Πείτε στο πρότυπο, ότι είμαι πρωτότυπο. Το στερεότυπο σπάω, δεν αντιγράφομαι,
πράττω ότι πω, σ' ένα κόσμο κοινότυπο, έχω το λόγο λογότυπο.
Θα βρεις ομοίωμα, μα όχι ομοιότυπο, έτσι ορίζω το μοναδικό μου γονότυπο.
Κρατώ ότι πω στο μυαλό στιγμιότυπο, κι είναι ιδιότυπο.
Πείτε στο φίλο να φύγει από δω, δε θα μείνει ούτε φύλλωμα,
κι οφείλω να προειδοποιώ, πριν ξεκινήσω το ξήλωμα.
Άσε τα "Αα" τα "Οο" και τη φωνή σου χαμήλωμα,
στον οχετό, ακόμα το ζούμε ακραία και μιλάμε ωμά, πες με νομά.
Μεγάλωσα με Ρομά, εκπροσωπούμε τη φτώχεια, το πόνο και την ξενιτιά,
το δρόμο και τη γειτονιά, το μίσος για τα μπατσικά, τα αφεντικά.
Αυθεντικά αισθήματα αληθινά, όσο κουνώ το κεφάλι στο beat νευρικά,
το στόμα μου πυροβολά και δεν είναι το μόνο.
Έχω βιώσει το φόβο για τη μοναξιά, όταν μίλησα με ψυχολόγο.
Γεννηθήκαμε μόνοι σ' αυτό. Και γεννηθήκαμε! Και χωρίς λόγο!
Χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, επιβιώνουμε από ένστικτο μόνο,
έντρομα έντομα σε μία φωλιά ως απάνω με εντομοκτόνο.
Κι είναι έτοιμο να σκάσει το παιδί, από μικρό είχε την τάση,
η "καταστροφή" και το "αυτό" στην αρχή, τον ώθησε να διαβάσει,
να ψάξει λύση για τι θα συμβεί, πριν τη ζωή δοκιμάσει.
Γιατί όλοι τόσο κακοί; Ποιοι τους έχουν πειράξει;
Μάτια ψυχρά κι αγκαλιές σα θηλιές, μου χαλάνε όταν φτιάχνω φωλιές.
Τα πουλιά στο μπαλκόνι ταΐζω, κι απολαμβάνω κραυγές.
Παίρνω αγκαλιά το σκοτάδι και κρύβομαι από το φως των ανθρώπων,
και γράφω το μέλλον, κάτω απ΄ τον φακό των ειδικών και των ψυχοτρόπων.
Παιδί σ' εποχή εκτός τόπου και χρόνου, βλέπω απ' το πρίσμα του πόνου.
Τη φυλακή μου πληρώνω ακριβά, κι ένα κρύο χειμώνα με σόμπα αλογόνου.
Δεν ψάχνω γαλήνη, δεν πιστεύω σ' αυτά, αποφεύγω την οδύνη,
και μου τη δίνει το γέλιο, με φθείρει, το φτύνω, με φτύνει.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι ηλίθιοι, ή είναι καρκίνοι.
Δεν ψάχνω το πόλεμο, γι' αυτό και ζω μέσ' αυτόν, μπας και βρω την ειρήνη.
Όλοι γύρω μου κτήνη. "Ο κόσμος κοιμάται!". Και ο διαβασμένος κουμπιά καταπίνει.
Μου λέγανε: "Διάβαζε!", "Διάβαζε!". Kι έτσι, το να τα λέω μου φόρτωσαν ευθύνη.
Διαβάζω τους στίχους των Floyd, τις ρίμες του Freud,
και κάνω spoil από Nietzsche, δεν είναι χαρούμενη η επιστήμη.
Tώρα δεν αρέσει ότι είστε. Ενοχλώ μες στη γυάλα τους γιατί έχω μνήμη,
κι έτσι ως "μίασμα" απόχτησα φήμη, σε λίγα χρόνια είστε μίμοι.
Κι είμαι ξένος μες στους ξένους, από τη γενιά του μένους,
το μαύρο γένος των φτωχών, απ΄ τους καταραμένους.
Απ' τη φυλακή, στο ιερό, στο δρόμο για τα αυτιά σου,
ώστε σπίτι σου να μπω, στο στόμα σου και τα μυαλά σου.
Μολύνω τη γενιά με τη σκέψη να τους ληστέψει.
Αρκεί ένα σαμπότ τη μηχανή να αχρηστεύσει.
Οφείλω να κάνω τον άπιστο να με πιστέψει,
είμαι ο εκλεκτός της λάσπης με τη ματωμένη στέψη.
Δεν έχεις φίλους, είσαι σκύλος, μες στους σκύλους.
Θνητός και άσημος, μέσα σ' εταιρικούς ομίλους,
σε μία ζωή βαρετή, σπίτι, δουλειά και φαΐ,
PC, ταινία και σιωπή, απ' τους δουλοπρεπείς υπαλλήλους.
Όσο σε βλέπουνε μέσα απ' το μόνιτορ.